§ 14

Una igitur placida et fida tranquillitas, una solida et firma securitas, si qui ab his inquietantis saeculi turbinibus extractus¹. salutaris portus statione fundetur: ad caelum oculos tollit a terris et ad Domini munus² admissus ac Deo suo mente iam proximus, quidquid apud ceteros in rebus humanis sublime ac magnum ³P. 15 uidetar⁴, intra suam iacere conscientiam gloriatur. nihil adpetere iam, nihil desiderare de saeculo potest, qui saeculo maior est. 'quam stabilis, quam inconcussa tutela est, quam perennibus bonis caeleste praesidium, inplicantis mundi laqueis solui, in lucem immortalitatis aeternae de terrena faece purgari. uiderit, quae in nos prius infestantis inimici pernicies insidiosa grassata sit⁵ plus amare conpellimur, quod futuri sumus, dum et scire conceditur et damnare, quod eramus. nec ad hoc pretiis ant ambitu aut manu opus est, ut hominis summa uel dignitas uel potestas elaborata mole pariatur: et gratuitum de Deo munus et facile est. ut sponte sol radiat, dies luminat⁶, fons rigat, imber inrorat⁷, ita se spiritus caelestis infundit. postquam auctorem suum caelum intuens anima cognouit⁸, sole altior et hac omni terrena potestate sublimior id esse incipit, quod esse se credit.