§ 5

Ceterum si tu innocentiae, si iustitiae uiam teneas inlapsa firmitate uestigii¹ tui, si in Deum uiribus² totis ac toto corde suspensus hoc sis tantum quod esse coepisti, tantum tibi ad licentiam datur, quantum gratiae spiritalis augetur. non enim, qui beneficiorum terrestrium mos est, in capessendo [^de Deo] munere mensura³ ulla uel modus est. profluens largiter spiritus nullis finibus premitur nec coercentibus claustris⁴ intra certa metarum spatia frenatur. manat iugiter, exuberat afluenter: nostrum tantum sitiat pectus et pateat. quantum illuc fidei capacis adferimus, tantum gratiae inundantis⁵ haurimus. inde iam facultas datur, castitate sobria, mente integra, uoce pura in medellam dolentium posse uenenorum uirus extinguere⁶, animorum desipientium labes reddita sanitate purgare, infestis iubere pacem, uiolentis quietem, ferocientibus lenitatem, inmundos⁷ et erraticos spiritus, qui se expugnandis hominibus inmerserint, ad confessionem minis increpantibus cogere, ut recedant duris uerberibus urguere⁸, conflictantes, eiulantes⁹, gementes incremento poenae propagantis extendere, flagris caedere, igne torrere. res illic geritur nec uidetur¹⁰: occulta plaga et poena manifesta. ita quod esse iam ¹¹P. 8 coepimus, acceptus spiritus licentia sua potitur: quod necdum corpus ac membra mutauimus, adhuc carnalis aspectus saeculi nube caecatur. quantus hic animi potentatus est, quanta uis¹² est, non tantum ipsum esse subtractum perniciosis contactibus mundi, ut quis expiatus et purus nulla incursantis inimici labe capiatur, sed adhuc maiorem et fortiorem uiribus fieri, ut in omnem adversarii grassantis exercitum inperioso iure dominetur.