Edition
Masquer
Summa theologiae
Articulus 2
IIª-IIae q. 24 a. 2 arg. 1
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod caritas non causetur in nobis ex infusione. Illud enim quod est commune omnibus creaturis, naturaliter hominibus inest. Sed sicut Dionysius dicit, in IV cap. de Div. Nom., omnibus diligibile et amabile est bonum divinum, quod est obiectum caritatis. Ergo caritas inest nobis naturaliter, et non ex infusione.
IIª-IIae q. 24 a. 2 arg. 2
Praeterea, quanto aliquid est magis diligibile, tanto facilius diligi potest. Sed Deus est maxime diligibilis, cum sit summe bonus. Ergo facilius est ipsum diligere quam alia. Sed ad alia diligenda non indigemus aliquo habitu infuso. Ergo nec etiam ad diligendum Deum.
IIª-IIae q. 24 a. 2 arg. 3
Praeterea, apostolus dicit, I ad Tim. I, finis praecepti est caritas de corde bono et conscientia pura et fide non ficta. Sed haec tria pertinent ad actus humanos. Ergo caritas causatur in nobis ex actibus praecedentibus, et non ex infusione.
IIª-IIae q. 24 a. 2 s. c.
Sed contra est quod apostolus dicit, Rom. V, caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per spiritum sanctum, qui datus est nobis.
IIª-IIae q. 24 a. 2 co.
Respondeo dicendum quod, sicut dictum est, caritas est amicitia quaedam hominis ad Deum fundata super communicationem beatitudinis aeternae. Haec autem communicatio non est secundum bona naturalia, sed secundum dona gratuita, quia, ut dicitur Rom. VI, gratia Dei vita aeterna. Unde et ipsa caritas facultatem naturae excedit. Quod autem excedit naturae facultatem non potest esse neque naturale neque per potentias naturales acquisitum, quia effectus naturalis non transcendit suam causam. Unde caritas non potest neque naturaliter nobis inesse, neque per vires naturales est acquisita, sed per infusionem spiritus sancti, qui est amor patris et filii, cuius participatio in nobis est ipsa caritas creata, sicut supra dictum est.
IIª-IIae q. 24 a. 2 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod Dionysius loquitur de dilectione Dei quae fundatur super communicatione naturalium bonorum, et ideo naturaliter omnibus inest. Sed caritas fundatur super quadam communicatione supernaturali. Unde non est similis ratio.
IIª-IIae q. 24 a. 2 ad 2
Ad secundum dicendum quod sicut Deus secundum se est maxime cognoscibilis, non tamen nobis, propter defectum nostrae cognitionis, quae dependet a rebus sensibilibus; ita etiam Deus in se est maxime diligibilis inquantum est obiectum beatitudinis, sed hoc modo non est maxime diligibilis a nobis, propter inclinationem affectus nostri ad visibilia bona. Unde oportet quod ad Deum hoc modo maxime diligendum nostris cordibus caritas infundatur.
IIª-IIae q. 24 a. 2 ad 3
Ad tertium dicendum quod cum caritas dicitur in nobis procedere ex corde bono et conscientia pura et fide non ficta, hoc referendum est ad actum caritatis, qui ex praemissis excitatur. Vel etiam hoc dicitur quia huiusmodi actus disponunt hominem ad recipiendum caritatis infusionem. Et similiter etiam dicendum est de eo quod Augustinus dicit, quod timor introducit caritatem, et de hoc quod dicitur in Glossa Matth. I, quod fides generat spem, et spes caritatem.
Traduction
Masquer
Summe der Theologie
Zweiter Artikel. Die heilige Liebe wird uns eingegossen und so in uns verursacht.
a) Das Gegenteil scheint wahr. Denn: I. „Allem ist das göttliche Gut liebwert,“ sagt Dionysius. (4. de div. nom.) Was aber Allem gemeinsam ist, wohnt den Menschen von Natur inne. II. .Je mehr etwas liebwert ist, desto leichter wird es geliebt. Das göttliche Gut aber ist im höchsten Grade liebwert. Also wird es mit mehr Leichtigkeit geliebt wie alles Andere. Somit bedarf es dazu nicht des Eingießens eines Zustandes. III. 1. Tim. 1. heißt es: „Der Zweck des Gebotes ist die Liebe, die da hervorgeht aus reinem Herzen, gutem Gewissen und ungeheucheltem Glauben.“ Diese drei Dinge aber sind menschliche Thätigleiten. Also menschliche Thätigkeiten verursachen in uns die heilige Liebe. Auf der anderen Seite steht Röm. 5.: „Die Liebe Gottes ist in unseren Herzen ausgegossen durch den heiligen Geist, der uns gegeben worden.“
b) Ich antworte, die heilige Liebe sei eine gewisse Freundschaft mit Gott, deren Grundlage ist die Gemeinschaftlichkeit der ewigen Seligkeit. Diese Mitteilung aber vollzieht sich nicht kraft natürlicher Gaben, nach Röm. 6.: „Gnade Gottes ist das ewige Leben.“ Also überragt die heilige Liebe alle Kräfte der Natur. Und somit kann die heilige Liebe nicht kraft der Natur uns innewohnen und nicht durch natürliche Kräfte erworben werden, sondern nur durch das Eingießen des heiligen Geistes in uns verursacht sein; der da ist die Liebe des Vaters und des Sohnes, dessen Mitteilung in uns die heilige Liebe selber ist.
c) I. Dionysius spricht von der Liebe Gottes, insoweit sie auf der Mitteilung natürlicher Gaben gegründet erscheint und diese ist von Natur in Allem. II. Wie Gott an Sich im höchsten Grade erkennbar ist, von uns aber wegen unserer mangelhaften Kenntnis nicht, wie Er in Sich ist, erkannt wird; — so ist Er in Sich im höchsten Grade liebwert, insoweit Er der Gegenstand ewiger Seligkeit ist; aber Er ist dies nicht für uns auf Grund unserer Hinneigung zu den sichtbaren Gütern. Also um Gott als den im höchsten Grade Liebwerten zu lieben, ist es notwendig, daß die heilige Liebe uns eingegossen werde. III. Dies ist zu beziehen auf den Akt oder die Äußerung der Liebe, welche durch die drei genannten Dinge erregt wird. Oder es bereiten diese drei Dinge den Menschen vor, um das Eingießen der heiligen Liebe zu empfangen.