• Accueil
  • Œuvres
  • Introduction Instructions Collaboration Sponsors / Collaborateurs Copyrights Contact Mentions légales
Bibliothek der Kirchenväter
Recherche
DE EN FR
Œuvres Thomas d'Aquin (1225-1274)

Edition Masquer
Summa theologiae

Articulus 9

IIª-IIae q. 24 a. 9 arg. 1

Ad nonum sic proceditur. Videtur quod inconvenienter distinguantur tres gradus caritatis, scilicet caritas incipiens, proficiens et perfecta. Inter principium enim caritatis et eius ultimam perfectionem sunt multi gradus medii. Non ergo unum solum medium debuit poni.

IIª-IIae q. 24 a. 9 arg. 2

Praeterea, statim cum caritas incipit esse, incipit etiam proficere non ergo debet distingui caritas proficiens a caritate incipiente.

IIª-IIae q. 24 a. 9 arg. 3

Praeterea, quantumcumque aliquis habeat in hoc mundo caritatem perfectam, potest etiam eius caritas augeri, ut dictum est. Sed caritatem augeri est ipsam proficere. Ergo caritas perfecta non debet distingui a caritate proficiente. Inconvenienter igitur praedicti tres gradus caritatis assignantur.

IIª-IIae q. 24 a. 9 s. c.

Sed contra est quod Augustinus dicit, super Prim. Canonic. Ioan., caritas cum fuerit nata, nutritur, quod pertinet ad incipientes; cum fuerit nutrita, roboratur, quod pertinet ad proficientes; cum fuerit roborata, perficitur, quod pertinet ad perfectos. Ergo est triplex gradus caritatis.

IIª-IIae q. 24 a. 9 co.

Respondeo dicendum quod spirituale augmentum caritatis considerari potest quantum ad aliquid simile corporali hominis augmento. Quod quidem quamvis in plurimas partes distingui possit, habet tamen aliquas determinatas distinctiones secundum determinatas actiones vel studia ad quae homo perducitur per augmentum, sicut infantilis aetas dicitur antequam habeat usum rationis; postea autem distinguitur alius status hominis quando iam incipit loqui et ratione uti; iterum tertius status eius est pubertatis, quando iam incipit posse generare; et sic inde quousque perveniatur ad perfectum. Ita etiam et diversi gradus caritatis distinguuntur secundum diversa studia ad quae homo perducitur per caritatis augmentum. Nam primo quidem incumbit homini studium principale ad recedendum a peccato et resistendum concupiscentiis eius, quae in contrarium caritatis movent. Et hoc pertinet ad incipientes, in quibus caritas est nutrienda vel fovenda ne corrumpatur. Secundum autem studium succedit, ut homo principaliter intendat ad hoc quod in bono proficiat. Et hoc studium pertinet ad proficientes, qui ad hoc principaliter intendunt ut in eis caritas per augmentum roboretur. Tertium autem studium est ut homo ad hoc principaliter intendat ut Deo inhaereat et eo fruatur. Et hoc pertinet ad perfectos, qui cupiunt dissolvi et esse cum Christo. Sicut etiam videmus in motu corporali quod primum est recessus a termino; secundum autem est appropinquatio ad alium terminum; tertium autem quies in termino.

IIª-IIae q. 24 a. 9 ad 1

Ad primum ergo dicendum quod omnis illa determinata distinctio quae potest accipi in augmento caritatis, comprehenditur sub istis tribus quae dicta sunt. Sicut etiam omnis divisio continuorum comprehenditur sub tribus his, principio, medio et fine; ut philosophus dicit, in I de caelo.

IIª-IIae q. 24 a. 9 ad 2

Ad secundum dicendum quod illis in quibus caritas incipit, quamvis proficiant, principalior tamen cura imminet ut resistant peccatis, quorum impugnatione inquietantur. Sed postea, hanc impugnationem minus sentientes, iam quasi securius ad profectum intendunt; ex una tamen parte facientes opus, et ex alia parte habentes manum ad gladium, ut dicitur in Esdra de aedificatoribus Ierusalem.

IIª-IIae q. 24 a. 9 ad 3

Ad tertium dicendum quod perfecti etiam in caritate proficiunt, sed non est ad hoc principalis eorum cura, sed iam eorum studium circa hoc maxime versatur ut Deo inhaereant. Et quamvis hoc etiam quaerant et incipientes et proficientes, tamen magis sentiunt circa alia sollicitudinem, incipientes quidem de vitatione peccatorum, proficientes vero de profectu virtutum.

Traduction Masquer
Summe der Theologie

Neunter Artikel. Die Grade der Liebe unterscheiden sich gemäß dem Anfangen, dem Fortschreiten, dem Vollendetsein.

a) Dies wird unzulässigerweise gesagt. Denn: I. Zwischen dem Anfange der Liebe und deren Vollendetsein sind endlos viele Zwischenpunkte. Also durfte dafür nicht ein einziger Grad angesetzt werden. II. Fängt die heilige Liebe an, so beginnt auch ihr Fortschreiten. Da ist also kein Unterschied. III. So vollendet die heilige Liebe hier auf Erden auch immer sei, sie kann noch wachsen. Daß die Liebe aber wächst, das ist ihr Fortschreiten. Also ist letzteres nicht unterschieden vom Vollendetsein. Auf der anderen Seite fagt Augustin (1. Joan. tract. 5.): „Wenn die heilige Liebe erzeugt ist, wird sie genährt;“ — das ist der Anfang; „ist sie genährt, dann wird sie stark;“ — das ist Fortschreiten; „ist sie erstarkt, dann wird sie vollendet;“ — dies ist das Vollendetsein.

b) Ich antworte, die Vermehrung der heiligen Liebe könne betrachtet werden gemäß dem körperlichen Wachstum des Menschen, welches einen Unterschied zuläßt nach den verschiedenen Thätigkeiten und Bestrebungen, wozu der Mensch geführt wird. So ist das Kindesalter jenes, wo man noch nicht den freien Gebrauch der Vernunft hat; dann giebt es ein anderes Alter, wo der Mensch sprechen und seiner Vernunft sich bedienen kann; dann kommt die Reife, wo er einen anderen zu zeugen vermag. So nun verhält es sich mit der heiligen Liebe. Denn zuerst fängt der Mensch an, von der Sünde und deren Begierden sich zu entfernen, welche den Geist zum Gegensätzlichen der Liebe bestimmen wollen; — das ist der Anfang. Dann kommt das Streben danach, daß er im Guten fortschreite; und dies geht die fortschreitenden an, in denen das Hauptaugenmerk darauf gerichtet ist, daß das Gute erstarkt. Endlich wird das Hauptaugenmerk darauf gerichtet, daß der Mensch Gott anhängt und Gottes genießt; — das sind die vollendeten, die da sagen: „Ich wünsche aufgelöst und mit Christo zu sein.“ Auch bei der Ortsbewegung sehen wir zuerst, daß sich das Bewegliche vom Ausgangspunkte entfernt; dann daß es sich dem Schlußpunkte nähert; endlich daß es ruht im Abschlusse.

c) I. Aller bestimmte Unterschied in dem Wachstume der Liebe ist in diesen drei Unterscheidungen eingeschlossen; wie alle Teilung des in sich Zusammenhängenden einbegriffen ist im Anfange, Mittelpunkt und Ende. II. Die in der Liebe anfangen, schreiten wohl zugleich fort; ihre Hauptsorge aber ist, daß sie den Sünden widerstehen, welche gegen sie an kämpfen. Nachher, wenn sie diesen Streit weniger fühlen, streben sie um so sicherer nach dem Vollkommenen; sie halten in der einen Hand das Schwert, mit der anderen arbeiten sie, nach 2. Esdr. 4. III. Die Hauptsorge der vollendeten ist nicht, fortzuschreiten, wenn sie dies auch thatsächlich thun; sie wollen vor Allem Gott anhängen. Die Anfänger und fortschreitenden wollen dies zwar auch; aber sie fühlen noch zu sehr den Kummer und die Sorge wegen des Angriffes der Sünden und des Fortschreitens in der Tugend.

  Imprimer   Rapporter une erreur
  • Afficher le texte
  • Référence bibliographique
  • Scans de cette version
Les éditions de cette œuvre
Summa theologiae
Traductions de cette œuvre
Summe der Theologie

Table des matières

Faculté de théologie, Patristique et histoire de l'Église ancienne
Miséricorde, Av. Europe 20, CH 1700 Fribourg

© 2025 Gregor Emmenegger
Mentions légales
Politique de confidentialité