Edition
ausblenden
Summa theologiae
Articulus 1
IIª-IIae q. 52 a. 1 arg. 1
Ad primum sic proceditur. Videtur quod consilium non debeat poni inter dona spiritus sancti. Dona enim spiritus sancti in adiutorium virtutum dantur; ut patet per Gregorium, in II Moral. Sed ad consiliandum homo sufficienter perficitur per virtutem prudentiae, vel etiam eubuliae, ut ex dictis patet. Ergo consilium non debet poni inter dona spiritus sancti.
IIª-IIae q. 52 a. 1 arg. 2
Praeterea, haec videtur esse differentia inter septem dona spiritus sancti et gratias gratis datas, quod gratiae gratis datae non dantur omnibus, sed distribuuntur diversis; dona autem spiritus sancti dantur omnibus habentibus spiritum sanctum. Sed consilium videtur esse de his quae specialiter aliquibus a spiritu sancto dantur, secundum illud I Machab. II, ecce Simon, frater vester, ipse vir consilii est. Ergo consilium magis debet poni inter gratias gratis datas quam inter septem dona spiritus sancti.
IIª-IIae q. 52 a. 1 arg. 3
Praeterea, Rom. VIII dicitur, qui spiritu Dei aguntur, hi filii Dei sunt. Sed his qui ab alio aguntur non competit consilium. Cum igitur dona spiritus sancti maxime competant filiis Dei, qui acceperunt spiritum adoptionis filiorum, videtur quod consilium inter dona spiritus sancti poni non debeat.
IIª-IIae q. 52 a. 1 s. c.
Sed contra est quod Isaiae XI dicitur, requiescet super eum spiritus consilii et fortitudinis.
IIª-IIae q. 52 a. 1 co.
Respondeo dicendum quod dona spiritus sancti, ut supra dictum est, sunt quaedam dispositiones quibus anima redditur bene mobilis a spiritu sancto. Deus autem movet unumquodque secundum modum eius quod movetur, sicut creaturam corporalem movet per tempus et locum, creaturam autem spiritualem per tempus et non per locum, ut Augustinus dicit, VIII super Gen. ad Litt. Est autem proprium rationali creaturae quod per inquisitionem rationis moveatur ad aliquid agendum, quae quidem inquisitio consilium dicitur. Et ideo spiritus sanctus per modum consilii creaturam rationalem movet. Et propter hoc consilium ponitur inter dona spiritus sancti.
IIª-IIae q. 52 a. 1 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod prudentia vel eubulia, sive sit acquisita sive infusa, dirigit hominem in inquisitione consilii secundum ea quae ratio comprehendere potest, unde homo per prudentiam vel eubuliam fit bene consilians vel sibi vel alii. Sed quia humana ratio non potest comprehendere singularia et contingentia quae occurrere possunt, fit quod cogitationes mortalium sunt timidae, et incertae providentiae nostrae, ut dicitur Sap. IX. Et ideo indiget homo in inquisitione consilii dirigi a Deo, qui omnia comprehendit. Quod fit per donum consilii, per quod homo dirigitur quasi consilio a Deo accepto. Sicut etiam in rebus humanis qui sibi ipsis non sufficiunt in inquisitione consilii a sapientioribus consilium requirunt.
IIª-IIae q. 52 a. 1 ad 2
Ad secundum dicendum quod hoc potest pertinere ad gratiam gratis datam quod aliquis sit ita boni consilii quod aliis consilium praebeat. Sed quod aliquis a Deo consilium habeat quid fieri oporteat in his quae sunt necessaria ad salutem, hoc est commune omnium sanctorum.
IIª-IIae q. 52 a. 1 ad 3
Ad tertium dicendum quod filii Dei aguntur a spiritu sancto secundum modum eorum, salvato scilicet libero arbitrio, quae est facultas voluntatis et rationis. Et sic inquantum ratio a spiritu sancto instruitur de agendis, competit filiis Dei donum consilii.
Übersetzung
ausblenden
Summe der Theologie
Erster Artikel. Die Gabe des Rates ist eine Gabe des heiligen Geistes.
a) Dies ist nicht der Fall. Denn: I. Die Gaben des heiligen Geistes werden verliehen, um den Tugenden beizustehen. (Gregor. 2. moral. 27.) Um zu beraten aber genügt die Tugend der Klugheit oder speciell die des „guten Beratens“, die Eubulia. II. Die zum Besten anderer verliehenen Gnaden werden nicht allen gegeben; die Gaben des heiligen Geistes aber allen, die im Stande der Gnade sind. Die Gabe des Rates nun wird vom heiligen Geiste nur einzelnen verliehen, nach Makkab. 2.: „Siehe da Simon, euer Bruder, er hat guten Rat.“ Also handelt es sich hier nicht um eine der sieben Gaben des heiligen Geistes. III. Röm. 8. heißt es: „Die da vom Geiste Gottes getrieben werden, sie sind die Kinder Gottes.“ Denen aber, welche von einem anderen getrieben werden, kommt der Rat nicht zu. Da also die sieben Gaben des heiligen Geistes zumal den Kindern Gottes gebühren, „die empfangen haben den Geist der Gotteskindschaft,“ so gehört der Rat nicht zu den sieben Gaben des heiligen Geistes. Auf der anderen Seite steht die heilige Schrift, Isaias 11, 2.
b) Ich antworte; durch die Gaben des heiligen Geistes wird die Seele in die richtige Verfassung gebracht, um leicht vom heiligen Geiste in Thätigkeit oder in Bewegung gesetzt zu werden. Jegliche Kreatur aber setzt der Herr in Thätigkeit, wie es ihrer Seinsbeschaffenheit zukommt; wie Er die körperliche Kreatur vermittelst der Zeit und des Ortes bewegt, die rein geistige aber nur vermittelst der Zeit und nicht des Ortes. (Aug. 8. sup. Gen. ad litt. 28.) Nun ist es eigen der vernünftigen menschlichen Natur, daß sie vermittelst vernünftiger Untersuchung zum Thätigsein übergeht; und dieses Untersuchen heißt Beraten. Also bewegt der heilige Geist die menschliche Kreatur vermittelst des Rates; und danach giebt es eine Gabe des heiligen Geistes, die man „Rat“ nennt.
c) I. Soweit die Vernunft begreifen kann, leitet die Klugheit und was damit zusammenhängt, sei sie erworben oder von oben eingeflößt. Weil aber die menschliche Vernunft das Einzelne und Besondere, was da begegnen kann, nicht zu begreifen vermag, so „sind unsere Gedanken furchtsam und ungewiß unsere Voraussicht.“ (Sap. 9.) Also muß der Mensch in seinem Untersuchen von Gott unterstützt werden, der Alles begreift, und dies geschieht durch die Gabe des Rates; wie ja auch im Bereiche des Menschlichen man von den Weiseren sich Rats erholt. II. Es kann dies eine zum Besten anderer verliehene Gnade sein, daß jemand auch anderen guten Rat geben kann. Daß aber der Mensch guten Rats sich erfreut in dem zu seinem eigenen Heile Notwendigen, dies ist der Gabe des Rats gedankt; und diese ist in allen, die im Stande der Gnade sind. III. Die Kinder Gottes werden nach ihrer Weise, d. h. unter Wahrung ihres freien Willens, von Gott geführt. Insoweit also die Vernunft vom heiligen Geiste bewegt oder belehrt wird für die entsprechende Thätigkeit, gebührt den Kindern Gottes die Gabe des Rates.