Edition
ausblenden
Summa theologiae
Articulus 1
IIª-IIae, q. 125 a. 1 arg. 1
Ad primum sic proceditur. Videtur quod timor non sit peccatum. Timor enim est passio quaedam, ut supra habitum est. Sed passionibus nec laudamur nec vituperamur, ut dicitur in II Ethic. Cum igitur omne peccatum sit vituperabile, videtur quod timor non sit peccatum.
IIª-IIae, q. 125 a. 1 arg. 2
Praeterea, nihil quod in lege divina mandatur est peccatum, quia lex domini est immaculata, ut dicitur in Psalmo. Sed timor mandatur in lege Dei, dicitur enim ad Ephes. VI, servi, obedite dominis carnalibus, cum timore et tremore. Timor ergo non est peccatum.
IIª-IIae, q. 125 a. 1 arg. 3
Praeterea, nihil quod naturaliter inest homini est peccatum, quia peccatum est contra naturam, ut Damascenus dicit, II libro. Sed timere est homini naturale, unde philosophus dicit, in III Ethic., quod erit aliquis insanus, vel sine sensu doloris, si nihil timeat, neque terraemotum neque inundationes. Ergo timor non est peccatum.
IIª-IIae, q. 125 a. 1 s. c.
Sed contra est quod dominus dicit, Matth. X, nolite timere eos qui occidunt corpus. Et Ezech. II dicitur, ne timeas eos, neque sermones eorum metuas.
IIª-IIae, q. 125 a. 1 co.
Respondeo dicendum quod aliquid dicitur esse peccatum in actibus humanis propter inordinationem, nam bonum humani actus in ordine quodam existit, ut ex supra dictis patet. Est autem hic debitus ordo, ut appetitus regimini rationis subdatur. Ratio autem dictat aliqua esse fugienda, et aliqua esse prosequenda; et inter fugienda, quaedam dictat magis esse fugienda quam alia; et similiter inter prosequenda, quaedam dictat esse magis prosequenda quam alia; et quantum est bonum prosequendum, tantum est aliquod oppositum malum fugiendum. Inde est quod ratio dictat quaedam bona magis esse prosequenda quam quaedam mala fugienda. Quando ergo appetitus fugit ea quae ratio dictat esse sustinenda ne desistat ab aliis quae magis prosequi debet, timor inordinatus est, et habet rationem peccati. Quando vero appetitus timendo refugit id quod est secundum rationem fugiendum, tunc appetitus non est inordinatus, nec peccatum.
IIª-IIae, q. 125 a. 1 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod timor communiter dictus secundum suam rationem importat universaliter fugam, unde quantum ad hoc non importat rationem boni vel mali. Et similiter est de qualibet alia passione. Et ideo philosophus dicit quod passiones non sunt laudabiles neque vituperabiles, quia scilicet non laudantur neque vituperantur qui irascuntur vel timent, sed qui circa hoc aut ordinate aut inordinate se habent.
IIª-IIae, q. 125 a. 1 ad 2
Ad secundum dicendum quod timor ille ad quem inducit apostolus, est conveniens rationi, ut scilicet servus timeat ne deficiat ab obsequiis quae domino debet impendere.
IIª-IIae, q. 125 a. 1 ad 3
Ad tertium dicendum quod mala quibus homo resistere non potest, et ex quorum sustinentia nihil boni provenit homini, ratio dictat esse fugienda. Et ideo timor talium non est peccatum.
Übersetzung
ausblenden
Summe der Theologie
Erster Artikel. Die Furcht ist eine Sünde.
a) Dem wird widersprochen. Denn: I. Die Furcht ist eine Leidenschaft; also verdient sie weder Lob noch Tadel. Jede Sünde aber verdient Tadel. II. „Das Gesetz ist fleckenlos,“ nach Ps. 18. Paulus aber gebietet (Ephes. 6.): „Ihr Knechte dienet eueren Herren in Furcht und Zittern.“ Also ist die Furcht keine Sünde. III. „Die Sünde ist gegen die Natur,“ sagt Damascenus. (2. de orth. fide 3.) Fürchten aber wohnt dem Menschen von Natur inne, so daß Aristoteles (3 Ethic. 7.) sagt: „Der ist ein Thor oder stumpfsinnig, wer nicht fürchtet, weder ein Erdbeben noch Überschwemmung.“ Auf der anderen Seite sagt der Herr (Matth. 10.): „Fürchtet nicht jene, die den Leib töten;“ und Ezech. 2.: „Fürchte nicht sie und ihre Reden.“
b) Ich antworte, sündhaft sei etwas in den menschlichen Handlungen auf Grund des Mangels an Ordnung. Nun ist dies die Ordnung im Bereiche des Menschlichen und somit das Gute, daß das Begehren unterliege der Vernunft. Die Vernunft aber bestimmt, Einiges sei zu fliehen, und zwar dieses mehr wie jenes; — Anderes aber sei zu erstreben, und zwar ebenfalls dieses mehr wie jenes. Und um so mehr ist ein Übel zu fliehen, je mehr das entgegengesetzte Gut erstrebt werden soll. Deshalb bestimmt also die Vernunft, einiges Gute sei in höherem Grade zu erstreben, wie manches Übel zu fliehen. Flieht also das Begehren vor etwas, wo die Vernunft sagt, dies sei geduldig zu tragen, damit nicht größere Güter verloren gehen; — so ist dies eine ungeordnete Furcht und ist Sünde. Flieht aber das Begehren vor etwas, wo die Vernunft sagt, dies sei zu fliehen, so ist solche Furcht keine Sünde.
c) I. Furcht im allgemeinen will sagen: Fliehen. Danach ist sie weder gut noch schlecht, wie jede andere Leidenschaft. Sie wird wie jede andere tadelnswert, wenn Unordnung, wie eben gesagt, hinzutritt. II. Jene Furcht, wozu der Apostel ermahnt, ist der Vernunft gemäß. III. Die Vernunft bestimmt ebenfalls, jene Übel feien zu fliehen, denen man nicht widerstehen kann; und die zu ertragen zu nichts nützt. Da ist keine Sünde in der Furcht.