Edition
ausblenden
Summa theologiae
Articulus 4
IIIª q. 3 a. 4 arg. 1
Ad quartum sic proceditur. Videtur quod una persona non possit assumere naturam creatam, alia non assumente. Indivisa enim sunt opera Trinitatis, ut dicit Augustinus, in Enchirid., sicut enim trium personarum est una essentia, ita una operatio. Sed assumere est operatio quaedam. Ergo non potest convenire uni personae divinae quin conveniat alii.
IIIª q. 3 a. 4 arg. 2
Praeterea, sicut dicimus personam filii incarnatam, ita et naturam, tota enim divina natura in una suarum hypostasum incarnata est, ut dicit Damascenus, in III libro. Sed natura communis est tribus personis. Ergo et assumptio.
IIIª q. 3 a. 4 arg. 3
Praeterea, sicut humana natura in Christo assumpta est a Deo, ita etiam et homines per gratiam assumuntur ab ipso, secundum illud Rom. XIV, Deus illum assumpsit. Sed haec assumptio communiter pertinet ad omnes personas. Ergo et prima.
IIIª q. 3 a. 4 s. c.
Sed contra est quod Dionysius, II cap. de Div. Nom., incarnationis mysterium dicit pertinere ad discretam theologiam, secundum quam scilicet aliquid distinctum dicitur de divinis personis.
IIIª q. 3 a. 4 co.
Respondeo dicendum quod, sicut dictum est, assumptio duo importat, scilicet actum assumentis, et terminum assumptionis. Actus autem assumentis procedit ex divina virtute, quae communis est tribus personis, sed terminus assumptionis est persona, sicut dictum est. Et ideo id quod est actionis in assumptione, commune est tribus personis, sed id quod pertinet ad rationem termini, convenit ita uni personae quod non alii. Tres enim personae fecerunt ut humana natura uniretur uni personae filii.
IIIª q. 3 a. 4 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod ratio illa procedit ex parte operationis. Et sequeretur conclusio si solam illam operationem importaret absque termino, qui est persona.
IIIª q. 3 a. 4 ad 2
Ad secundum dicendum quod natura dicitur incarnata, sicut et assumens, ratione personae ad quam terminata est unio, sicut dictum est, non autem prout est communis tribus personis. Dicitur autem tota natura divina incarnata, non quia sit incarnata in omnibus personis, sed quia nihil deest de perfectione divinae naturae personae incarnatae.
IIIª q. 3 a. 4 ad 3
Ad tertium dicendum quod assumptio quae fit per gratiam adoptionis, terminatur ad quandam participationem divinae naturae secundum assimilationem ad bonitatem illius, secundum illud II Pet. I, ut divinae consortes naturae, et cetera. Et ideo huiusmodi assumptio communis est tribus personis et ex parte principii et ex parte termini. Sed assumptio quae est per gratiam unionis, est communis ex parte principii, non autem ex parte termini, ut dictum est.
Übersetzung
ausblenden
Summe der Theologie
Vierter Artikel. Eine Person kann ohne die andere eine geschaffene Natur annehmen.
a) Dem steht entgegen: I. Augustin mit den Worten (Enchir. 36.): „Ungeteilt sind die Werke der Dreieinigkeit.“ Wie nämlich die drei Personen ein einiges Wesen sind, so ein einiges Thätigsein. Da nun „Annehmen“ ein Thätigsein ist, so kann die eine Person nicht annehmen ohne die andere. II. „Die ganze göttliche Natur ist in einer ihrer Personen fleischgeworden,“ sagt Damascenus (l. c.). Die Natur aber ist gemeinsam den drei Personen. III. Wie die menschliche Natur in Christo von Gott angenommen ward, so werden die Menschen durch die Gnade von Ihm angenommen, nach Röm. 14.: „Gott hat ihn angenommen.“ Letzteres aber ist gemeinsam den drei Personen; also auch das Erstere. Auf der anderen Seite sagt Dionysius (2. de div. nom.), das Geheimnis der Menschwerdung gehöre zur Theologie, insoweit in Gott der Unterschied der Personen in Betracht kommt.
b) Ich antworte, das Princip der Thätigkeit im Annehmen komme von der göttlichen Kraft, die den drei Personen gemeinsam ist; der Abschlußpunkt des Annehmens aber sei eine Person und nicht die Natur. Soweit also die Thätigkeit da in Betracht kommt, herrscht im Geheimnisse der Menschwerdung Gemeinsamkeit für die drei Personen. Mit Rücksicht aber auf den Abschlußpunkt, so kann dieser nur eine Person sein und zwar so, daß keine andere es ist. Alle drei Personen also haben bewirkt, daß die menschliche Natur geeinigt wurde mit dem Sohne Gottes.
c) I. Der Einwurf nimmt bloß Rücksicht auf das Thätigsein, nicht auf den Abschluß. II. Die Natur wird als annehmend bezeichnet unter dem Gesichtspunkte der Person, welche den Abschlußpunkt der Einigung bildet. Die ganze göttliche Natur ist fleischgeworden, weil wie Damascenus da sagt, nichts fehlt an der göttlichen Vollendung der Person, die Fleisch angenommen. III. Durch die Gnade nehmen wir gewissermaßen teil an der Natur Gottes, nach 2. Petr. 1.; und deshalb ist dieses Annehmen gemeinsam den drei Personen vom Princip der Thätigkeit und vom Abschlüsse aus. So ist dies aber nicht hier, wie gesagt worden; der Unterschied liegt im Abschlußpunkte.