Edition
Hide
Summa theologiae
Articulus 11
IIIª q. 16 a. 11 arg. 1
Ad undecimum sic proceditur. Videtur quod Christus, secundum quod homo, sit Deus. Christus enim est Deus per gratiam unionis. Sed Christus, secundum quod homo, habet gratiam unionis. Ergo Christus, secundum quod homo, est Deus.
IIIª q. 16 a. 11 arg. 2
Praeterea, dimittere peccata est proprium Dei, secundum illud Isaiae XLIII, ego ipse sum qui deleo iniquitates tuas propter me. Sed Christus, secundum quod homo, dimittit peccata, secundum illud Matth. IX, ut autem sciatis quod filius hominis habet potestatem in terra dimittendi peccata, et cetera. Ergo Christus, secundum quod homo, est Deus.
IIIª q. 16 a. 11 arg. 3
Praeterea, Christus non est homo communis, sed est iste homo particularis. Sed Christus, secundum quod est iste homo, est Deus, quia in isto homine designatur suppositum aeternum, quod naturaliter est Deus. Ergo Christus, secundum quod homo, est Deus.
IIIª q. 16 a. 11 s. c.
Sed contra, illud quod convenit Christo secundum quod homo, convenit cuilibet homini. Si ergo Christus, secundum quod homo, est Deus, sequitur quod omnis homo sit Deus. Quod patet esse falsum.
IIIª q. 16 a. 11 co.
Respondeo dicendum quod iste terminus homo, in reduplicatione positus, potest dupliciter accipi. Uno modo, quantum ad naturam. Et sic non est verum quod, secundum quod homo, sit Deus, quia humana natura est distincta a divina secundum differentiam naturae. Alio modo potest accipi ratione suppositi. Et sic, cum suppositum naturae humanae in Christo sit persona filii Dei, cui per se convenit esse Deum, verum est quod Christus, secundum quod homo, sit Deus. Quia tamen terminus in reduplicatione positus magis proprie tenetur pro natura quam pro supposito, ut supra dictum est, ideo magis est ista neganda, Christus, secundum quod homo, est Deus, quam sit affirmanda.
IIIª q. 16 a. 11 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod non secundum idem convenit alicui moveri ad aliquid, et esse illud, nam moveri convenit alicui ratione materiae vel subiecti, esse autem in actu ratione formae. Et similiter non secundum idem convenit Christo ordinari ad hoc quod sit Deus per gratiam unionis, et esse Deum, sed convenit primum sibi secundum humanam naturam; secundum vero secundum divinam. Et ideo haec est vera, Christus secundum quod homo, habet gratiam unionis, non tamen ista, Christus, secundum quod homo, est Deus.
IIIª q. 16 a. 11 ad 2
Ad secundum dicendum quod filius hominis habet in terra potestatem dimittendi peccata, non virtute humanae naturae, sed divinae, in qua quidem divina natura consistit potestas dimittendi peccata per auctoritatem; in humana autem natura consistit instrumentaliter et per ministerium. Unde Chrysostomus, super Matth., hoc exponens, dicit, signanter dixit, in terra dimittendi peccata, ut ostenderet quod humanae naturae potestatem divinitatis univit indivisibili unione. Quia, etsi factus est homo, tamen Dei verbum permansit.
IIIª q. 16 a. 11 ad 3
Ad tertium dicendum quod, cum dicitur iste homo, pronomen demonstrativum trahit hoc nomen homo ad suppositum. Et ideo magis est haec vera, Christus, secundum quod iste homo, est Deus, quam ista, Christus, secundum quod homo, est Deus.
Translation
Hide
Summe der Theologie
Elfter Artikel. Dieser Satz ist falsch: Christus als Mensch ist Gott.
a) Derselbe ist richtig. Denn: I. Christus ist Gott kraft der Gnade der Einigung. Als Mensch aber gerade hat Christus die Gnade der Einigung. II. Die Sünden nachlassen ist Gott eigen, nach Isai. 43.: „Ich bin es, der deine Ruchlosigkeiten tilgt um meinetwillen.“ Der Herr aber sagt Matth. 9.: „Damit ihr aber wisset, daß der Menschensohn die Macht hat auf Erden, Sünden zu vergeben.“ Also als Mensch ist Christus Gott. III. Christus ist nicht ein Mensch im allgemeinen, sondern ein einzelner besonderer Mensch. Dieser Mensch Christus aber ist Gott, weil damit die Person des Wortes gekennzeichnet wird. Also Christus als Mensch ist Gott. Auf der anderen Seite kommt das, was Christo als Menschen zukommt, jedem Menschen zu. Ist also Christus als Mensch Gott, so folgt, daß jeder Mensch Gott ist.
b) Ich antworte, wird dieser Ausdruck „Mensch“ im erwähnten Satze für die menschliche Natur genommen, so sei der Satz falsch; wird er für die Person genommen, so sei er richtig, denn der Person Christi kommt es zu, Gott zu sein. Weil aber diese auf das Subjekt zurückbezüglicheAusdrucksweise mehr für die Natur steht als für die Person, so ist der Satz: Christus als Mensch ist Gott, mehr zu leugnen wie zu bejahen.
c) I. Nicht unter dem gleichen Gesichtspunkte kommt es einem Wesen zu, zu etwas hin in Bewegung zu sein und Jenes zu sein, wohin es in Bewegung war. Denn In-Bewegung-sein kommt ihm zu auf Grund des Stoffes oder des Vermögens; sein aber etwas der Thatsächlichkeit nach auf Grund der Form. Ähnlich kommt es nicht Christo unter dem gleichen Gesichtspunkte zu, dazu hingeorbnet zu sein, daß Er Gott sei durch die Gnade der Einigung; und: thatsächlich Gott zu sein. Denn das Erstere kommt Ihm zu gemäß der menschlichen Natur, das Letztere gemäß der göttlichen. Dieser Satz also ist wahr: Christus als Mensch hat die Gnade det Einigung; — nicht aber jener: Christus als Mensch ist Gott. II. Kraft der göttlichen Natur hat Christus die Macht, Sünden zu vergeben; die menschliche Natur dient da bloß als Werkzeug. Deshalb sagt Chrysostomus (sup. Matth. hom. 30.): „Treffend sagt Er: auf Erden die Sünden nachzulassen, damit Er zeigte, daß Er mit der menschlichen Natur die Macht der Gottheit vereinigte in untrennbarer Einheit; denn obgleich Er Mensch geworden, blieb Er unwandelbar Gottes Wort.“ III. Wird von Christo gesagt „dieser Mensch“, so zieht das Fürwort „dieser“ den Ausdruck zur Person hin. Und deshalb ist dieser Satz: Christus als dieser Mensch ist Gott, mehr wahr, wie jener: Christus als Mensch ist Gott.