Edition
Masquer
Summa theologiae
Articulus 3
IIIª q. 21 a. 3 arg. 1
Ad tertium sic proceditur. Videtur quod Christo non fuerit conveniens pro se orare. Dicit enim Hilarius, in X de Trin., cum sibi non proficeret deprecationis sermo, ad profectum tamen fidei nostrae loquebatur. Sic ergo videtur quod Christus non sibi, sed nobis oraverit.
IIIª q. 21 a. 3 arg. 2
Praeterea, nullus orat nisi pro eo quod vult, quia, sicut dictum est oratio est quaedam explicatio voluntatis per Deum implendae. Sed Christus volebat pati ea quae patiebatur, dicit enim Augustinus, XXVI contra Faustum, homo plerumque, etsi nolit, contristatur; etsi nolit, dormit; etsi nolit, esurit aut sitit. Ille autem, scilicet Christus, omnia ista habuit quia voluit. Ergo ei non competebat pro seipso orare.
IIIª q. 21 a. 3 arg. 3
Praeterea, Cyprianus dicit, in libro de oratione dominica, pacis et unitatis magister noluit sigillatim et privatim precem fieri, ut quis, dum precatur, pro se tantum precetur. Sed Christus illud implevit quod docuit secundum illud Act. I, coepit Iesus facere et docere. Ergo Christus nunquam pro se solo oravit.
IIIª q. 21 a. 3 s. c.
Sed contra est quod ipse dominus orando dicit, Ioan. XVII, clarifica filium tuum.
IIIª q. 21 a. 3 co.
Respondeo dicendum quod Christus pro se oravit dupliciter. Uno modo, exprimendo affectum sensualitatis, ut supra dictum est; vel etiam voluntatis simplicis, quae consideratur ut natura; sicut cum oravit a se calicem passionis transferri. Alio modo, exprimendo affectum voluntatis deliberatae, quae consideratur ut ratio, sicut cum petiit gloriam resurrectionis. Et hoc rationabiliter. Sicut enim dictum est, Christus ad hoc uti voluit oratione ad patrem, ut nobis daret exemplum orandi; et ut ostenderet patrem suum esse auctorem a quo et aeternaliter processit secundum divinam naturam, et secundum humanam naturam ab eo habet quidquid boni habet. Sicut autem in humana natura quaedam bona habebat a patre iam percepta, ita etiam expectabat ab eo quaedam bona nondum habita, sed percipienda. Et ideo, sicut pro bonis iam perceptis in humana natura gratias agebat patri, recognoscendo eum auctorem, ut patet Matth. XXVI et Ioan. XI, ita etiam, ut patrem auctorem recognosceret, ab eo orando petebat quae sibi deerant secundum humanam naturam, puta gloriam corporis et alia huiusmodi. Et in hoc etiam nobis dedit exemplum ut de perceptis muneribus gratias agamus, et nondum habita orando postulemus.
IIIª q. 21 a. 3 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod Hilarius loquitur quantum ad orationem vocalem, quae non erat ei necessaria propter ipsum, sed solum propter nos. Unde signanter dicit quod sibi non proficiebat deprecationis sermo. Si enim desiderium pauperum exaudit dominus, ut in Psalmo dicitur, multo magis sola voluntas Christi habet vim orationis apud patrem. Unde ipse dicebat, Ioan. XI, ego sciebam quia semper me audis, sed propter populum qui circumstat dixi, ut credant quia tu me misisti.
IIIª q. 21 a. 3 ad 2
Ad secundum dicendum quod Christus volebat quidem pati illa quae patiebatur, pro tempore illo, sed nihilominus volebat ut, post passionem, gloriam corporis consequeretur, quam nondum habebat. Quam quidem gloriam expectabat a patre sicut ab auctore. Et ideo convenienter ab eo ipsam petebat.
IIIª q. 21 a. 3 ad 3
Ad tertium dicendum quod ipsa gloria quam Christus orando sibi petebat, pertinebat ad salutem aliorum, secundum illud Rom. IV, resurrexit propter iustificationem nostram. Et ideo illa etiam oratio quam pro se faciebat, erat quodammodo pro aliis. Sicut et quicumque homo aliquod bonum a Deo postulat ut utatur illo ad utilitatem aliorum, non sibi soli, sed etiam aliis orat.
Traduction
Masquer
Summe der Theologie
Dritter Artikel. Christo geziemte es, für Sich zu beten.
a) Das scheint nicht. Denn: I. Hilarius (10. de Trin.) sagt: „Obgleich nicht für seinen eigenen Vorteil das flehentliche Bitten war, dienten diese Worte jedoch dem Fortschritte unseres Glaubens.“ Also nicht für Sich, sondern für uns hat Christus gebetet. II. Niemand betet außer um das was er will. Christus aber wollte leiden, was Er litt. Denn Augustin (26. cont. Faust.) sagt: „Der Mensch wird zumeist zornig, ohne es zu wollen; er wird traurig, ohne es zu wollen; er will es nicht und schläft doch ein; er will nicht und hungert. Christus aber that dies Alles, weil Er so wollte.“ Also hat Er nicht für Sich selbst gebetet. III. Cyprian sagt (de orat. Domin.): „Christus, der Lehrer und Meister der Einheit, wollte nicht, daß jeder einzeln und im besonderen bete, damit es nicht schiene, daß jemand nur für sich selber bete.“ Christus aber vollbrachte das durch die That, was Er lehrte; denn „Er fing an zu thun und zu lehren“ (Act. 1.). Also nie hat Christus für Sich allein gebetet. Auf der anderen Seite fleht der Herr (Joh. 17.): „Vater, verherrliche Deinen Sohn.“
b) Ich antworte; Christus betete in doppelter Weise für Sich selbst: einmal indem Er die Hinneigung des sinnlichen Teiles ausdrückte (Art. 2.) oder die Natur des menschlichen Wollens, wie als Er betete, daß der Kelch vorübergehen möge; — dann, indem Er ausdrückte die Hinneigung des überlegten vernünftigen Willens, wie als Er um die Herrlichkeit der Auferstehung flehte. Und dies geschah mit vollem Rechte. Denn (Art. 1.) Christus betete zum Vater, damit Er uns ein Beispiel gebe und damit Er den Vater als den Quell seines Seins hinstelle, von dem Er in Ewigkeit ausging nach der göttlichen Natur und von dem die menschliche Natur alles Gute hat. Wie Er nun in der menschlichen Natur manches Gute vom Vater bereits empfangen hatte, so erwartete Er von Ihm andere Güter, die Er noch nicht hatte, aber empfangen sollte. Wie Er also dem Vater (Matth. 26.; Joh. 11.) dankte für die bereits empfangenen, so bat Er um die noch zu erhaltenden; damit Er uns so nach beiden Seiten hin ein Beispiel gebe.
c) I. Hilarius spricht vom mündlichen Gebete, das dem Herrn nur unsertwegen notwendig war. Denn wenn Gott „das Verlangen der armen erhört“ (Ps. 9.), so hat um so mehr der Wille Christi die Kraft des Gebetes beim Vater. Deshalb sagte Er selbst (Joh. 11.): „Ich wußte, daß Du immer mich erhörest; aber gesprochen habe ich um des umstehenden Volkes willen, damit sie glauben, daß Du mich gesandt hast.“ II. Christus wollte zwar für jene Zeit Bestimmtes leiden; aber Er wollte auch, daß nach seinem Tode der Leib verherrlicht werde; und dies erwartete Er vom Vater. III. Die Herrlichkeit selber, um welche der Herr bat, erstreckte sich auf das Heil der anderen, nach Röm. 4.: „Er ist aufgestanden wegen unserer Rechtfertigung.“ Und sonach war dieses Gebet, das Er zu Gunsten seiner selbst verrichtete, gewissermaßen auch für andere. So betet jeder Mensch, welcher um ein Gut bei Gott fleht, damit Er es zum Nutzen der anderen gebrauche, nicht allein zu seinen Gunsten, sondern auch für die anderen.