Edition
Hide
Summa theologiae
Articulus 2
IIIª q. 43 a. 2 arg. 1
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod Christus non fecerit miracula virtute divina. Virtus enim divina est omnipotens. Sed videtur quod Christus non fuerit omnipotens in miraculis faciendis, dicitur enim Marci VI, quod non poterat ibi, scilicet in patria sua, ullam virtutem facere. Ergo videtur quod non fecerit miracula virtute divina.
IIIª q. 43 a. 2 arg. 2
Praeterea, Dei non est orare. Sed Christus aliquando in miraculis faciendis orabat, ut patet in suscitatione Lazari, Ioan. XI; et in multiplicatione panum, ut patet Matth. XIV. Ergo videtur quod non fecerit miracula virtute divina.
IIIª q. 43 a. 2 arg. 3
Praeterea, ea quae virtute divina fiunt, non possunt virtute alicuius creaturae fieri. Sed ea quae Christus faciebat, poterant etiam fieri virtute alicuius creaturae, unde et Pharisaei dicebant quod in Beelzebub, principe Daemoniorum, eiiciebat Daemonia. Ergo videtur quod Christus non fecerit miracula virtute divina.
IIIª q. 43 a. 2 s. c.
Sed contra est quod dominus dicit, Ioan. XIV, pater, in me manens, ipse facit opera.
IIIª q. 43 a. 2 co.
Respondeo dicendum quod, sicut in prima parte habitum est, vera miracula sola virtute divina fieri possunt, quia solus Deus potest mutare naturae ordinem, quod pertinet ad rationem miraculi. Unde Leo Papa dicit, in epistola ad Flavianum, quod, cum in Christo sint duae naturae, una earum est, scilicet divina, quae fulget miraculis; altera, scilicet humana, quae succumbit iniuriis; et tamen una earum agit cum communicatione alterius, inquantum scilicet humana natura est instrumentum divinae actionis, et actio humana virtutem accepit a natura divina, sicut supra habitum est.
IIIª q. 43 a. 2 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod hoc quod dicitur, non poterat ibi ullam virtutem facere, non est referendum ad potentiam absolutam, sed ad id quod potest fieri congruenter, non enim congruum erat ut inter incredulos operaretur miracula. Unde subditur, et mirabatur propter incredulitatem eorum. Secundum quem modum dicitur Gen. XVIII, non celare potero Abraham quae gesturus sum; et XIX, non potero facere quidquam donec ingrediaris illuc.
IIIª q. 43 a. 2 ad 2
Ad secundum dicendum quod, sicut Chrysostomus dicit, super illud Matth. XIV, acceptis quinque panibus et duobus piscibus aspiciens in caelum benedixit et fregit, oportebat, inquit, credi de Christo quoniam a patre est, et quoniam ei aequalis est. Et ideo, ut utrumque ostendat, nunc quidem cum potestate, nunc autem orans miracula facit. Et in minoribus quidem respicit in caelum, puta in multiplicatione panum, in maioribus autem, quae sunt solius Dei, cum potestate agit, puta quando peccata dimisit, mortuos suscitavit. Quod autem dicitur Ioan. XI, quod in suscitatione Lazari oculos sursum levavit, non propter necessitatem suffragii, sed propter exemplum hoc fecit. Unde dicit, propter populum qui circumstat dixi, ut credant quia tu me misisti.
IIIª q. 43 a. 2 ad 3
Ad tertium dicendum quod Christus alio modo expellebat Daemones quam virtute Daemonum expellantur. Nam virtute superiorum Daemonum ita Daemones a corporibus expelluntur quod tamen remanet dominium eorum quantum ad animam, non enim contra regnum suum Diabolus agit. Sed Christus Daemones expellebat non solum a corpore, sed multo magis ab anima. Et ideo dominus blasphemiam Iudaeorum dicentium eum in virtute Daemonum Daemonia eiicere, reprobavit, primo quidem, per hoc quod Satanas contra seipsum non dividitur. Secundo, exemplo aliorum, qui Daemonia eiiciebant per spiritum Dei. Tertio, quia Daemonium expellere non posset nisi ipsum vicisset virtute divina. Quarto, quia nulla convenientia in operibus nec in effectu erat sibi et Satanae, cum Satanas dispergere cuperet quos Christus colligebat.
Translation
Hide
Summe der Theologie
Zweiter Artikel. Christus wirkte seine Wunder vermöge der göttlichen Kraft.
a) Dagegen spricht Folgendes: I. Die göttliche Kraft ist die Allmacht. Im Wirken der Wunder aber war Christus nicht allmächtig, nach Mark. 6.: „Er konnte daselbst,“ nämlich in seiner Vaterstadt, „kein Wunder wirken.“ II. Gott betet nicht. Christus aber betete, ehe Er den Lazarus auferweckte (Joh. 11.) und die Brote vermehrte (Matth. 14.). III. Was Christus that, konnte auch mit Hilfe kreatürlicher Kräfte geschehen; wie Luk. II. es heißt, „Er treibt die Teufel aus durch den obersten der Teufel.“ Was aber durch Gottes Allmacht allein geschieht, das kann nicht von einer kreatürlichen Kraft aus geschehen. Auf der anderen Seite sagt der Herr (Joh. 14.): „Der Vater, der in mir bleibt, macht die Werke.“
b) Ich antworte, ein wahres Wunder könne nur von Gottes Kraft gewirkt werden; denn zum Charakter eines Wunders gehört es, daß es absehend vom Laufe der Natur geschieht. Diesen aber ändern kann nur Gott. Deshalb sagt Leo der Große (ad Flav. ep. 28.): „In Christo sind zwei Naturen: auf Grund der einen (der göttlichen) wirkt Er Wunder; auf Grund der anderen (der menschlichen) unterliegt Er dem Leiden;“ so zwar, daß die menschliche Natur wie das lebendige Werkzeug der göttlichen ist (Kap. 13, Art. 3.).
c) I. Dies bezieht sich nicht auf die Macht, sondern auf die Zukömmlichkeit. Deshalb steht dabei: „Und Er war verwundert über deren Ungläubigkeit.“ So wird Gen. 18. gesagt: „Kann ich denn dem Abraham verbergen was ich thun will;“ und Gen. 19.: „Ich kann hier nichts thun, solange du da hineintrittst.“ Es war nicht zukömmlich, Wunder zu wirken vor derartig ungläubigen. II. Chrysostomus antwortet darauf (hom. 50. in Matth.): „Es sollte geglaubt werden, daß Er vom Vater ist und daß Er dem Vater gleich ist. Damit Er also Beides zeige, wirkt Er bald mit voller Macht Wunder bald unter Gebet. Und zwar blickt Er bei den kleineren Wundern gen Himmel, wie bei der Brotvermehrung; in den größeren handelt Er mit voller eigenster Macht, wie wenn Er Sünden nachläßt, Tote auferweckt etc.“ Bei der Auferstehung des Lazarus aber steht ausdrücklich dabei: „Wegen des Volkes, welches umhersteht, habe ich dies gesagt; damit sie glauben, daß Du mich gesandt hast.“ III. Christus trieb in anderer Weise die Teufel aus. Denn kraft der höheren Teufel werden die Körper von den Teufeln in der Weise befreit, daß die Seele unter deren Herrschaft verbleibt; da nicht der Teufel gegen seine eigene Herrschaft wirkt. Deshalb weist der Herr, als Er dieLästerungen der Pharisäer widerlegte, darauf hin, 1. daß der Satan nicht gegen sich selbst geteilt ist; 2. auf das Beispiel der anderen, die ja auch Teufel austrieben; 3. daß Er nicht den Teufel austreiben könnte, wenn Er ihn nicht durch göttliche Kraft überwunden hätte; 4. daß gar keine Übereinstimmung im Gewirkten stattfinde zwischen Ihm und Satan; da dieser zerstreue. Er aber sammle.