Edition
Masquer
Summa theologiae
Articulus 4
IIIª q. 54 a. 4 arg. 1
Ad quartum sic proceditur. Videtur quod corpus Christi cum cicatricibus resurgere non debuerit. Dicitur enim I Cor. XV, quod mortui resurgent incorrupti. Sed cicatrices et vulnera ad quandam corruptionem pertinent et defectum. Non ergo fuit conveniens ut Christus, qui resurrectionis auctor est, cum cicatricibus resurgeret.
IIIª q. 54 a. 4 arg. 2
Praeterea, corpus Christi integrum resurrexit, sicut dictum est. Sed aperturae vulnerum contrariantur integritati corporis, quia per eas discontinuatur corpus. Non ergo videtur fuisse conveniens quod in Christi corpore aperturae vulnerum remanerent, etsi remanerent ibi quaedam vulnerum insignia, quae sufficiebant ad aspectum, ad quem Thomas credidit, cui dictum est, quia vidisti me, Thoma, credidisti.
IIIª q. 54 a. 4 arg. 3
Praeterea, Damascenus dicit, in IV libro, quod post resurrectionem de Christo dicuntur quaedam vere quidem, non autem secundum naturam, sed secundum dispensationem, ad certificandum quod ipsum quod passum est corpus resurrexit, ut cicatrices. Cessante autem causa, cessat effectus. Ergo videtur quod, certificatis discipulis de sua resurrectione, cicatrices ulterius non habuit. Sed non conveniebat immutabilitati gloriae quod aliquid assumeret quod in eo perpetuo non remaneret. Videtur ergo quod non debuerit corpus cum cicatricibus in resurrectione resumere.
IIIª q. 54 a. 4 s. c.
Sed contra est quod dominus dicit Thomae, Ioan. XX, infer digitum tuum huc, et vide manus meas, et affer manum tuam et mitte in latus meum.
IIIª q. 54 a. 4 co.
Respondeo dicendum quod conveniens fuit animam Christi in resurrectione corpus cum cicatricibus resumere. Primo quidem, propter gloriam ipsius Christi. Dicit enim Beda, super Luc., quod non ex impotentia curandi cicatrices servavit, sed ut in perpetuum victoriae suae circumferat triumphum. Unde et Augustinus dicit, in XXII de Civ. Dei, quod fortassis in illo regno in corporibus martyrum videbimus vulnerum cicatrices quae pro Christi nomine pertulerunt, non enim deformitas in eis, sed dignitas erit; et quaedam, quamvis in corpore, non corporis, sed virtutis pulchritudo fulgebit. Secundo, ad confirmandum corda discipulorum circa fidem suae resurrectionis. Tertio, ut patri, pro nobis supplicans, quale genus mortis pro homine pertulerit, semper ostendat. Quarto, ut sua morte redemptis quam misericorditer sint adiuti, propositis eiusdem mortis indiciis, insinuet. Postremo, ut in iudicio quam iuste damnentur, ibidem annuntiet. Unde, sicut Augustinus dicit, in libro de symbolo, sciebat Christus quare cicatrices in suo corpore servaret. Sicut enim demonstravit Thomae non credenti nisi tangeret et videret, ita etiam inimicis vulnera demonstraturus est sua, ut convincens eos veritas dicat, ecce hominem quem crucifixistis. Videtis vulnera quae infixistis. Agnoscitis latus quod pupugistis. Quoniam per vos, et propter vos apertum est, nec tamen intrare voluistis.
IIIª q. 54 a. 4 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod cicatrices illae quae in corpore Christi permanserunt, non pertinent ad corruptionem vel defectum, sed ad maiorem cumulum gloriae, inquantum sunt quaedam virtutis insignia. Et in illis locis vulnerum quidam specialis decor apparebit.
IIIª q. 54 a. 4 ad 2
Ad secundum dicendum quod illa apertura vulnerum, quamvis sit cum quadam solutione continuitatis, totum tamen hoc recompensatur per maiorem decorem gloriae, ut corpus non sit minus integrum, sed magis perfectum. Thomas autem non solum vidit, sed etiam vulnera tetigit, quia, ut dicit Leo Papa, suffecit sibi ad fidem propriam vidisse quod viderat; sed nobis operatus est ut tangeret quem videbat.
IIIª q. 54 a. 4 ad 3
Ad tertium dicendum quod Christus in suo corpore voluit cicatrices vulnerum remanere, non solum ad certificandum discipulorum fidem, sed etiam propter alias rationes. Ex quibus apparet quod semper in eius corpore cicatrices illae remanebunt. Quia, ut Augustinus dicit, ad Consentium de resurrectione carnis, domini corpus in caelo esse credo ut erat quando ascendit in caelum. Et Gregorius, XIV Moral., dicit quod, si quid in corpore Christi post resurrectionem potuit immutari, contra veridicam Pauli sententiam, post resurrectionem dominus rediit in mortem. Quod quis dicere vel stultus praesumat, nisi qui veram carnis resurrectionem denegat? Unde patet quod cicatrices quas Christus post resurrectionem in suo corpore ostendit, nunquam postmodum ab illo corpore sunt remotae.
Traduction
Masquer
Summe der Theologie
Vierter Artikel Es war zukömmlich, daß Christus mit den Wundmalen auferstand.
a) Dies wird bestritten. Denn: I. 1. Kor. 15. heißt es: „Die toten werden auferstehen als unvergängliche.“ Wundmale aber und dementsprechend Wunden gehören einer gewissen Vergänglichkeit und Mangelhaftigteit an. II. Der Leib Christi erstand auf als unversehrter. Wundmale aber, die ja die Zusammengehörigkeit des Fleisches unterbrechen, sind gegen die Unversehrtheit. III. Damascenus (4. de orth. fide 19.) sagt: „Nach der Auferstehung blieben nach dem Ratschlüsse Gottes im Leibe Jesu die Wundmale, um dieJünger zu vergewissern, es sei der nämliche Leib, der gelitten habe.“ Wie also dieser Ursache genügt war, hätten die Wundmale verschwinden und nicht weiter in der Herrlichkeit des Leibes verbleiben müssen. Auf der anderen Seite steht Joh. 20, 27.: „Lege deinen Finger hier hinein etc.“
b) Ich antworte; es sei 1. wegen der Herrlichkeit des Leibes Christi zukömmlich gewesen, daß Er die Wundmale beibehalten habe; „damit Er in Ewigkeit die Spuren seines Triumphes an Sich trage“ (Beda sup. Luc. c. 93.). Daher sagt Augustin (22. de civ. Dei 20.): „Vielleicht werden wir im Himmelreiche sehen die Wundmale der Märtyrer, die sie zur Ehre Christi erhalten haben; nicht häßlich werden sie sein, sondern voll Würde und wie eine Schönheit der Tugend gleichsam wird am Körper selber erscheinen.“ 2. Er hat damit in den Jüngern den Glauben an seine Auferstehung gefestigt. 3. Er zeigt damit, flehend für uns, dem Vater beständig, welche Art von Tod Er für uns erduldet hat. 4. Er prägt damit den durch seinen Tod erlösten ein, mit welcher Barmherzigkeit Er sie erlöst hat. 5. Er wird an seinen heiligen Wundmalen im Weltgerichte zeigen, wie gerecht Er die Sünder verdamme: „Sehet da,“ so werden diese Wundmale gleichsam sprechen, „den Menschen, den ihr gekreuzigt habt; schauet die Wunden, die ihr mir beigebracht; erkennet die Seite, die ihr durchbohrt habt; ihr habt sie geöffnet, wegen euer ist sie geöffnet worden; und ihr wolltet nicht eintreten.“
c) I. Jene Wundmale vermehren vielmehr den Glanz der Herrlichkeit am Leibe Jesu als Siegeszeichen und strahlen in besonders hohem Grade. II. Dieser Mangel am Zusammenhange des Körpers wird vollauf ersetzt durch höheren Glanz, so daß der Körper nicht minder unversehrt, sondern in höherem Grade vollkommen ist. Thomas aber sah nicht nur die Wundmale, sondern berührte sie; denn „seinem eigenen Glauben genügte es zwar, gesehen zu haben was er sah; für uns aber that er es, daß er berührte denjenigen, den er sah“ (Leo der Große; oder Augustin serm. 56.). III. Auch aus anderen Gründen wollte der Herr, daß die Wundmale an seinem Leibe verblieben; nicht bloß wegen der Jünger: „Ich glaube,“ sagt Augustin (ep. 205. ad Consentium), „daß der Leib des Herrn so im Himmel ist, wie er dahin aufgestiegen ist.“ „Konnte etwas,“ so Gregor der Große (14. moral. 29.), „am Leibe Christi nach der Auferstehung noch verändert werden gegen die Wahrheit, die Paulus predigt, so ging der Herr nach der Auferstehung in den Tod zurück; — wer anders aber wollte dies sagen wie ein Thor, der die Wahrhaftigkeit der Auferstehung leugnet.“