• Accueil
  • Œuvres
  • Introduction Instructions Collaboration Sponsors / Collaborateurs Copyrights Contact Mentions légales
Bibliothek der Kirchenväter
Recherche
DE EN FR
Œuvres Thomas d'Aquin (1225-1274)

Edition Masquer
Summa theologiae

Articulus 3

IIIª q. 57 a. 3 arg. 1

Ad tertium sic proceditur. Videtur quod Christus non ascenderit propria virtute. Dicitur enim Marci ult. quod dominus Iesus, postquam locutus est discipulis, assumptus est in caelum. Et Act. I dicitur quod, videntibus illis, elevatus est, et nubes suscepit eum ab oculis eorum. Sed illud quod assumitur et elevatur, ab alio videtur moveri. Ergo Christus non propria virtute, sed aliena, ferebatur in caelum.

IIIª q. 57 a. 3 arg. 2

Praeterea, corpus Christi fuit terrenum, sicut et corpora nostra. Corpori autem terreno contra naturam est ferri sursum. Nullus autem motus est propria virtute eius quod contra naturam movetur. Ergo Christus non ascendit in caelum propria virtute.

IIIª q. 57 a. 3 arg. 3

Praeterea, propria virtus Christi est virtus divina. Sed motus ille non videtur fuisse ex virtute divina, quia, cum virtus divina sit infinita, motus ille fuisset in instanti; et sic non potuisset videntibus discipulis elevari in caelum, ut dicitur Act. I. Ergo videtur quod Christus non ascenderit propria virtute.

IIIª q. 57 a. 3 s. c.

Sed contra est quod dicitur Isaiae LXIII, iste formosus in stola sua, gradiens in multitudine fortitudinis suae. Et Gregorius dicit, in homilia ascensionis, notandum est quod Elias in curru legitur ascendisse, ut videlicet aperte demonstraretur quia homo purus adiutorio indigebat alieno. Redemptor autem noster non curru, non Angelis sublevatus legitur, quia qui fecerat omnia, super omnia sua virtute ferebatur.

IIIª q. 57 a. 3 co.

Respondeo dicendum quod in Christo est duplex natura, divina scilicet et humana. Unde secundum utramque naturam potest accipi propria virtus eius. Sed secundum humanam naturam potest accipi duplex virtus Christi. Una quidem naturalis, quae procedit ex principiis naturae. Et tali virtute manifestum est quod Christus non ascendit. Alia autem virtus in humana natura est virtus gloriae. Secundum quam Christus in caelum ascendit. Cuius quidem virtutis rationem quidam accipiunt ex natura quintae essentiae, quae est lux, ut dicunt, quam ponunt esse de compositione humani corporis, et per eam elementa contraria conciliari in unum. Ita quod in statu huius mortalitatis natura elementaris in corporibus humanis dominatur, et ideo, secundum naturam elementi praedominantis, corpus humanum naturali virtute deorsum fertur. In statu autem gloriae praedominabitur natura caelestis, secundum cuius inclinationem et virtutem corpus Christi, et alia sanctorum corpora, feruntur in caelum. Sed de hac opinione et in prima parte habitum est; et infra magis agetur, in tractatu de resurrectione communi. Hac autem opinione praetermissa, alii assignant rationem praedictae virtutis ex parte animae glorificatae, ex cuius redundantia glorificabitur corpus, ut Augustinus dicit, ad Dioscorum. Erit enim tanta obedientia corporis gloriosi ad animam beatam ut, sicut Augustinus dicit, XXII de Civ. Dei, ubi volet spiritus, ibi erit protinus corpus, nec volet aliquid quod nec spiritum possit decere nec corpus. Decet autem corpus gloriosum et immortale esse in loco caelesti, sicut dictum est. Et ideo ex virtute animae volentis corpus Christi ascendit in caelum. Sicut autem corpus efficitur gloriosum, ita, ut Augustinus dicit, super Ioan., participatione Dei fit anima beata. Unde prima origo ascensionis in caelum est virtus divina. Sic igitur Christus ascendit in caelum propria virtute, primo quidem, virtute divina; secundo, virtute animae glorificatae moventis corpus prout vult.

IIIª q. 57 a. 3 ad 1

Ad primum ergo dicendum quod, sicut Christus dicitur propria virtute surrexisse, et tamen est suscitatus a patre, eo quod est eadem virtus patris et filii; ita etiam Christus propria virtute ascendit in caelum, et tamen a patre est elevatus et assumptus.

IIIª q. 57 a. 3 ad 2

Ad secundum dicendum quod ratio illa probat quod Christus non ascenderit in caelum propria virtute quae est humanae naturae naturalis. Ascendit tamen in caelum propria virtute quae est virtus divina; et propria virtute quae est animae beatae. Et licet ascendere sursum sit contra naturam humani corporis secundum statum praesentem, in quo corpus non est omnino subiectum spiritui non tamen erit contra naturam neque violentum corpori glorioso, cuius tota natura est omnino subiecta spiritui.

IIIª q. 57 a. 3 ad 3

Ad tertium dicendum quod, etsi virtus divina sit infinita, et infinite operetur quantum est ex parte operantis, tamen effectus virtutis eius recipitur in rebus secundum earum capacitatem, et secundum Dei dispositionem. Corpus autem non est capax ut in instanti localiter moveatur, quia oportet quod commetiatur se spatio, secundum cuius divisionem dividitur tempus, ut probatur VI Physic. Et ideo non oportet quod corpus motum a Deo moveatur in instanti, sed movetur ea velocitate qua Deus disponit.

Traduction Masquer
Summe der Theologie

Dritter Artikel. In eigener Kraft fuhr Christus gen Himmel.

a) Dagegen spricht Folgendes: I. Mark. ult. wird die passive Form gebraucht: „Der Herr Jesus ist
in den Himmel aufgenommen worden;“ und ebenso Act. 1.: „Als sie hinblickten, ward Er erhoben und eine Wolke nahm Ihn auf.“ Danach also
wurde Er von einem anderen zum Himmel hinbewegt. II. Christi Leib war von Natur ein irdischer. Diesem ist es nun
nicht gegeben, gemäß seiner Natur nach oben hin sich zu bewegen. Was
aber gegen die Natur des Körpers geschieht, das geschieht durch fremde Kraft. III. Die eigene Kraft Christi ist die göttliche. Jene Bewegung aber
scheint nicht von der göttlichen Kraft hergekommen zu sein; sonst wäre dieselbe im Augenblicke gewesen und so hätten die Jünger nicht gesehen, wie
sich der Leib Christi zum Himmel hinbewegte. Also ist Er nicht aus eigener
Kraft gen Himmel gefahren. Auf der anderen Seite heißt es Isai. 63.: „Dieser da voll Schönheit in seinem Gewande, dahinschreitend in der Größe seiner Kraft;“ wozu Gregor der Große (29. in Evgl.) bemerkt: „Es ist zu bemerken, wie gelesen wird, daß Elias in einem Wagen gen Himmel aufgestiegen sei, damit nämlich offenbar gezeigt werde, daß der bloße Mensch dazu fremder Hilfe bedarf. Unser Erlöser aber ward weder durch einen Wagen erhoben noch durch Engel; denn der da Alles gemacht hatte, stieg aus eigener Kraft über Alles empor.“

b) Ich antworte; sowohl gemäß der göttlichen wie gemäß der
menschlichen Natur in Christo könne eine „eigene Kraft“ angenommen
werden. Betreffs der menschlichen Natur nun besteht eine natürliche
Kraft, welche aus den Principien der Natur hervorgeht; und gemäß dieser
ist Christus nicht in den Himmel aufgestiegen. Eine andere Kraft aber
gemäß der menschlichen Natur ist die Kraft der Herrlichkeit; und nach
dieser stieg Christus in den Himmel. Diese Kraft nun erklären manche aus der Natur (der fünften elementaren Wesenheit) des Lichts, welches eintritt in die Zusammensetzung des menschlichen Körpers. Und zwar geschieht dies auf dieser Erde, im Zustande der Sterblichkeit so, daß die Natur der (niederen) Elemente vorwiegt und sonach gemäß der natürlichen Kraft der menschliche Körper nach der Tiefe von selbst getragen wird; im Stande der Herrlichkeit aber wird das höhere, von oben stammende Element vorwiegen, kraft dessen Hinneigung die Körper der heiligen von Natur aus nach oben hin in Bewegung sein werden; — worüber bereits I. Kap. 76, Art. 7. und eingehender unten. Abgesehen aber von dieser Ansicht nehmen andere an, der Sitz der besagten Kraft sei in der Seele als einer verherrlichten; aus ihr nämlich fließt über die Herrlichkeit auf den Körper, so daß dieser auf jeden Wink der Seele gehorcht; wie Augustin sagt (22. de civ. Dei ult.): „Wo der Geist will, da wird alsbald der Leib sein; und der Geist wird nichts wollenaußer was dem Geiste geziemt und dem Körper.“ Nun geziemt es sich, daß der unsterbliche und glorreiche Leib am Orte der Unvergänglichkeit und Herrlichkeit sei. Wie also der Leib ein verherrlichter wird kraft seiner Teilnahme an der Glorie der Seele, so wird die Seele verherrlicht durch die Teilnahme an Gott. Der erste Ursprung sonach der Kraft, vermöge deren der Leib Christi aufgefahren ist zum Himmel, ist die göttliche; sodann aber stieg er auch auf durch die Kraft der Seele, welche den verherrlichten Leib hinbewegt, wohin sie will.

c) I. Christus ist durch eigene Kraft auferstanden und trotzdem ward Er auferweckt vom Vater; denn eine und dieselbe Kraft ist die des Vaters und des Sohnes. Und so stieg Er durch eigene Kraft auf zum Himmel und doch ward Er vom Vater erhoben und aufgenommen. II. Dies beweist bloß, daß Christus nicht aufgefahren ist durch die
eigene natürliche Kraft des Körpers. Aufsteigen aber ist gegen die Natur
des menschlichen Körpers gemäß dessen jetziger vergänglicher Beschaffenheit;
es ist nicht gegen die Natur des verherrlichten Körpers, der durchaus dem
Geiste unterworfen ist. III. Die göttliche Kraft wird aufgenommen gemäß der Beschaffenheit
und Fähigkeit des sie aufnehmenden Wesens. Nun ist es dem Körper nicht
seiner Beschaffenheit nach eigen, im Augenblicke sich zu bewegen, weil seine
Teile dem Raume sich anpassen müssen. Also muß der menschliche Körper
nicht von seiten Gottes im Augenblicke bewegt werden, sondern gemäß der
Schnelligkeit, die Gott vorsieht.

  Imprimer   Rapporter une erreur
  • Afficher le texte
  • Référence bibliographique
  • Scans de cette version
Les éditions de cette œuvre
Summa theologiae
Traductions de cette œuvre
Summe der Theologie

Table des matières

Faculté de théologie, Patristique et histoire de l'Église ancienne
Miséricorde, Av. Europe 20, CH 1700 Fribourg

© 2025 Gregor Emmenegger
Mentions légales
Politique de confidentialité