Traduction
Masquer
Summe der Theologie
Zweiter Artikel. Der Flecken bleibt in der Seele nach dem Sündenakte.
a) Dies scheint nicht. Denn: I. Nur der betreffende Zustand oder die entsprechende Verfassung bleibt in der Seele nach dem sündigen Akte. Der Flecken aber ist nichts von dem. II. Wie der Schatten vergeht, wenn der Körper sich entfernt; so auch der Flecken der Seele, nachdem die sündige Thätigkeit vorbei ist, nach dem Art. 1 gegebenen Beispiele. III. Jede Wirkung hängt ab von ihrer Ursache. Die Ursache des Fleckens aber ist der Sündenakt. Ist dieser also vorbei, so auch der Flecken. Auf der anderen Seite wird Josue 22. gesagt: „Oder ist es euch etwas Geringes, daß ihr gesündigt habt in Beelphegor; und bis heute haftet euch der Flecken dieses Verbrechens an?“
b) Ich antworte, daß die Makel oder der Flecken der Sünde bleibt nach dem Vorbeigehen des sündigen Aktes. Denn dieser Flecken schließt einen Mangel an Glanz ein infolge der Entfernung vom Lichte der Vernunft oder des göttlichen Gesetzes. Wie lange also der Mensch außerhalb dieses Lichtes bleibt, so lange bleibt in ihm ein derartiger Flecken; und nur wenn er zurückkehrt zu diesem Lichte, schwindet der Flecken. Ist nun aber auch der Sündenakt vorbei, so kehrt der Mensch doch nicht allsobald zurück dahin, wo er früher gewesen. Dazu gehört vielmehr eine Bewegung (der Reue), die der früheren durchaus entgegengesetzt ist; wie wenn jemand sich durch eine Bewegung von etwas entfernt, so ist er nicht dadurch selber daß er in seiner Bewegung aufhört wieder an seinem früheren Platze, sondern er muß vorher die entgegengesetzte Bewegung machen.
c) I. Nichts Positives bleibt nach dem Sündenakte in der Seele zurück als Zustand; wohl aber der Mangel der Verbindung mit dem göttlichen Lichte. II. Ist der dazwischengetretene Körper entfernt, so ist der durchscheinende Körper immer in der nämlichen Nähe des Lichtes geblieben; und deshalb schwindet der Schatten sogleich. So ist es aber nicht bei der sündigen Seele. III. Die Sünde als Akt entfernt von Gott; und dieser Entfernung folgt der Mangel an Glanz. Nicht also wird mit dem Aufhören der Sünde auch die Makel getilgt; da ja die Entfernung von Gott bleibt.
Edition
Masquer
Summa theologiae
Articulus 2
Iª-IIae q. 86 a. 2 arg. 1
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod macula non maneat in anima post actum peccati. Nihil enim manet in anima post actum, nisi habitus vel dispositio. Sed macula non est habitus vel dispositio, ut supra habitum est. Ergo macula non manet in anima post actum peccati.
Iª-IIae q. 86 a. 2 arg. 2
Praeterea, hoc modo se habet macula ad peccatum, sicut umbra ad corpus, ut supra dictum est. Sed transeunte corpore, non manet umbra. Ergo, transeunte actu peccati, non manet macula.
Iª-IIae q. 86 a. 2 arg. 3
Praeterea, omnis effectus dependet ex sua causa. Causa autem maculae est actus peccati. Ergo, remoto actu peccati, non remanet macula in anima.
Iª-IIae q. 86 a. 2 s. c.
Sed contra est quod dicitur Iosue XXII, an parum vobis est quod peccastis in Beelphegor, et usque in praesentem diem macula huius sceleris in vobis permanet?
Iª-IIae q. 86 a. 2 co.
Respondeo dicendum quod macula peccati remanet in anima, etiam transeunte actu peccati. Cuius ratio est quia macula, sicut dictum est, importat quendam defectum nitoris propter recessum a lumine rationis vel divinae legis. Et ideo quandiu homo manet extra huiusmodi lumen, manet in eo macula peccati, sed postquam redit ad lumen divinum et ad lumen rationis, quod fit per gratiam, tunc macula cessat. Licet autem cesset actus peccati, quo homo discessit a lumine rationis vel legis divinae, non tamen statim homo ad illud redit in quo fuerat, sed requiritur aliquis motus voluntatis contrarius primo motui. Sicut si aliquis sit distans alicui per aliquem motum, non statim cessante motu fit ei propinquus, sed oportet quod appropinquet rediens per motum contrarium.
Iª-IIae q. 86 a. 2 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod post actum peccati nihil positive remanet in anima nisi dispositio vel habitus, remanet tamen aliquid privative, scilicet privatio coniunctionis ad divinum lumen.
Iª-IIae q. 86 a. 2 ad 2
Ad secundum dicendum quod, transeunte obstaculo corporis, remanet corpus diaphanum in aequali propinquitate et habitudine ad corpus illuminans, et ideo statim umbra transit. Sed remoto actu peccati, non remanet anima in eadem habitudine ad Deum. Unde non est similis ratio.
Iª-IIae q. 86 a. 2 ad 3
Ad tertium dicendum quod actus peccati facit distantiam a Deo, quam quidem distantiam sequitur defectus nitoris, hoc modo sicut motus localis facit localem distantiam. Unde sicut, cessante motu, non tollitur distantia localis; ita nec, cessante actu peccati, tollitur macula.