• Home
  • Works
  • Introduction Guide Collaboration Sponsors / Collaborators Copyrights Contact Imprint
Bibliothek der Kirchenväter
Search
DE EN FR
Works Thomas Aquinas (1225-1274)

Translation Hide
Summe der Theologie

Sechster Artikel. Die vollkommenen Seelen geben kein Ärgernis.

a) Dies scheint aber der Fall zu sein. Denn: I. Matth. 15. heißt es: „Weißt du wohl, daß die Pharisäer beim Anhören dieses Wortes Ärgernis genommen haben.“ Also gab der Herr Ärgernis. II. Petrus hat, nachdem er bereits den heiligen Geist empfangen, den aus den Heiden bekehrten Christen Ärgernis gegeben, nach Gal. 2.: „Da ich gesehen hatte, daß sie nicht recht lebten nach der Wahrheit des Evangeliums, sagte ich zu Cephas (d. i. Petrus) vor allen: Wenn Du als Jude nicht jüdisch (d. h. nach dem Alten Gesetze) lebst, wie kannst Du die aus den Heiden Bekehrten zwingen, so zu leben.“ III. Ärgernis geben ist bisweilen läßliche Sünde. Läßliche Sünden aber sind manchmal in den vollkommenen Seelen. Auf der anderen Seite ist Ärgernis geben weit mehr gegen die Vollkommenheit wie Ärgernis nehmen; also kann es noch weniger in vollkommenen Seelen sich finden.

b) Ich antworte; Ärgernis geben schließt immer etwas Ungeregeltes ein. Die vollkommenen Seelen aber handeln gemäß der Regel der Vernunft, nach 1. Kor. 14.: „Alles soll in Ehren und gemäß der Ordnung geschehen.“ Und mangelt wirklich etwas Vorsicht und Mäßigung in ihrem Wirten, so ist dies so wenig, daß daran vernünftigerweise man kein Ärgernis nehmen kann.

c) I. Ärgernis nehmen kommt immer von etwas Anderem, was wirksam ist. Aber dieses Andere kann in denen selbst sein, welche Ärgernis nehmen; so daß sie an sich selber Ärgernis nehmen. II. Petrus sündigte nach Augustin (ep. 28, 40, 71.) durch Mangel an Vorsicht aus menschlicher Schwäche. Aber dies war keine so grohe Sünde, daß andere mit Recht daran hätten Ärgernis nehmen können. Also nahmen letztere an sich selber Ärgernis. III. Die läßlichen Sünden der vollkommenen Seelen bestehen zumal in plötzlich aufsteigenden Bewegungen, welche, da sie im Innern verborgen sind, nicht geeignet erscheinen, um Ärgernis zu geben.

Edition Hide
Summa theologiae

Articulus 6

IIª-IIae q. 43 a. 6 arg. 1

Ad sextum sic proceditur. Videtur quod scandalum activum possit inveniri in viris perfectis. Passio enim est effectus actionis. Sed ex dictis vel factis perfectorum aliqui passive scandalizantur, secundum illud Matth. XV, scis quia Pharisaei, audito hoc verbo, scandalizati sunt? Ergo in perfectis viris potest inveniri scandalum activum.

IIª-IIae q. 43 a. 6 arg. 2

Praeterea, Petrus post acceptum spiritum sanctum in statu perfectorum erat. Sed postea gentiles scandalizavit, dicitur enim ad Gal. II, cum vidissem quod non recte ambularent ad veritatem Evangelii, dixi Cephae, idest Petro, coram omnibus, si tu cum Iudaeus sis, gentiliter et non Iudaice vivis, quomodo gentes cogis iudaizare? Ergo scandalum activum potest esse in viris perfectis.

IIª-IIae q. 43 a. 6 arg. 3

Praeterea, scandalum activum quandoque est peccatum veniale. Sed peccata venialia possunt etiam esse in viris perfectis. Ergo scandalum activum potest esse in viris perfectis.

IIª-IIae q. 43 a. 6 s. c.

Sed contra, plus repugnat perfectioni scandalum activum quam passivum. Sed scandalum passivum non potest esse in viris perfectis. Ergo multo minus scandalum activum.

IIª-IIae q. 43 a. 6 co.

Respondeo dicendum quod scandalum activum proprie est cum aliquis tale aliquid dicit vel facit quod de se tale est ut alterum natum sit inducere ad ruinam, quod quidem est solum id quod inordinate fit vel dicitur. Ad perfectos autem pertinet ea quae agunt secundum regulam rationis ordinare, secundum illud I ad Cor. XIV, omnia honeste et secundum ordinem fiant in vobis. Et praecipue hanc cautelam adhibent in his in quibus non solum ipsi offenderent, sed etiam aliis offensionem pararent. Et si quidem in eorum manifestis dictis vel factis aliquid ab hac moderatione desit, hoc provenit ex infirmitate humana, secundum quam a perfectione deficiunt. Non tamen intantum deficiunt ut multum ab ordine rationis recedatur, sed modicum et leviter, quod non est tam magnum ut ex hoc rationabiliter possit ab alio sumi peccandi occasio.

IIª-IIae q. 43 a. 6 ad 1

Ad primum ergo dicendum quod scandalum passivum semper ab aliquo activo causatur, sed non semper ab aliquo scandalo activo alterius, sed eiusdem qui scandalizatur; quia scilicet ipse seipsum scandalizat.

IIª-IIae q. 43 a. 6 ad 2

Ad secundum dicendum quod Petrus peccavit quidem, et reprehensibilis fuit, secundum sententiam Augustini et ipsius Pauli, subtrahens se a gentilibus ut vitaret scandalum Iudaeorum, quia hoc incaute aliqualiter faciebat, ita quod ex hoc gentiles ad fidem conversi scandalizabantur. Non tamen factum Petri erat tam grave peccatum quod merito possent alii scandalizari. Unde patiebantur scandalum passivum, non autem erat in Petro scandalum activum.

IIª-IIae q. 43 a. 6 ad 3

Ad tertium dicendum quod peccata venialia perfectorum praecipue consistunt in subitis motibus, qui, cum sint occulti, scandalizare non possunt. Si qua vero etiam in exterioribus dictis vel factis venialia peccata committant, tam levia sunt ut de se scandalizandi virtutem non habeant.

  Print   Report an error
  • Show the text
  • Bibliographic Reference
  • Scans for this version
Editions of this Work
Summa theologiae
Translations of this Work
Summe der Theologie

Contents

Faculty of Theology, Patristics and History of the Early Church
Miséricorde, Av. Europe 20, CH 1700 Fribourg

© 2025 Gregor Emmenegger
Imprint
Privacy policy