Traduction
Masquer
Summe der Theologie
Zweiter Artikel. Der Sohn Gottes hat nicht die menschliche Person angenommen.
a) Dies scheint Er aber gethan zu haben. Denn: I. Damascenus (3. de orth. fide 11.) sagt, „der Sohn Gottes hätte die menschliche Natur angenommen in atomo,“ also als eine einzelne. Der Einzelbestand aber in der vernünftigen Natur ist nach Boëtius: „Person“ (de duab. nat.). Also hat Christus die menschliche Person angenommen. II. „Der Sohn Gottes nahm an, was Er in unsere Natur gepflanzt hat,“ sagt der nämliche. Also nahm Er die menschliche Person an, die Er sicher doch gepflanzt hat. III. Nichts außer dem, was bereits ist, wird aufgezehrt. Nach Innocenz III. aber (decretalis quaedam) „hat die Person Gottes aufgezehrt die Person des Menschen.“ Auf der anderen Seite schreibt Augustin (dee fide ad Petr. 2.): „Die menschliche Natur hat Gott angenommen, nicht die Person.“
b) Ich antworte; „Annehmen“ wolle sagen „An-sich-nehmen“. Was also an sich genommen wird, das muß die Voraussetzung sein für das Annehmen; wie das Bewegliche vorausgesetzt wird der Bewegung selber. Die Person bildet aber nicht die Voraussetzung für das Annehmen, sondern vielmehr dessen Abschluß, wie oben gesagt. Denn wäre sie mit vorausgesetzt, so würde sie durch das Annehmen zerstört und so vergebens angenommen; oder sie bliebe nach dem Annehmen, und so wären zwei Personen: die eine annehmend und die andere angenommen, was irrtümlich ist. Also in keiner Weise hat der Sohn Gottes die menschliche Person angenommen.
c) I. Der Sohn Gottes hat die menschliche Natur angenommen in atomo d. h. im einzelnen, will heißen im ungeschaffenen einzelnen Fürsichbestehen, was da ist die Person des Sohnes Gottes. II. Der angenommenen Natur mangelt nicht die eigene Persönlichkeit infolge eines Fehlers, der die Vollendung der menschlichen Natur beträfe; sondern wegen der Hinzufügung von etwas, was über die menschliche Natur hervorragt, wegen der persönlichen Einigung nämlich mit Gott. III. Aufzehren will dort nicht heißen: Zerstören, sondern ist ein Hindern dessen, was anders sein könnte. Die göttliche Person nämlich durch ihr Hinzutreten hinderte es, daß die menschliche Natur eine eigene Persönlichkeit hätte; und insoweit „zehrte sie die menschliche Person auf“.
Edition
Masquer
Summa theologiae
Articulus 2
IIIª q. 4 a. 2 arg. 1
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod filius Dei assumpserit personam. Dicit enim Damascenus, in III libro, quod filius Dei assumpsit humanam naturam in atomo, idest, in individuo. Sed individuum rationalis naturae est persona, ut patet per Boetium, in libro de duabus naturis. Ergo filius Dei personam assumpsit.
IIIª q. 4 a. 2 arg. 2
Praeterea, Damascenus dicit quod filius Dei assumpsit ea quae in natura nostra plantavit. Plantavit autem ibi personalitatem. Ergo filius Dei assumpsit personam.
IIIª q. 4 a. 2 arg. 3
Praeterea, nihil consumitur nisi quod est. Sed Innocentius III dicit, in quadam decretali, quod persona Dei consumpsit personam hominis. Ergo videtur quod persona hominis fuit prius assumpta.
IIIª q. 4 a. 2 s. c.
Sed contra est quod Augustinus dicit, in libro de fide ad Petrum, quod Deus naturam hominis assumpsit, non personam.
IIIª q. 4 a. 2 co.
Respondeo dicendum quod aliquid dicitur assumi ex eo quod ad aliquid sumitur. Unde illud quod assumitur oportet praeintelligi assumptioni, sicut id quod movetur localiter praeintelligitur ipsi motui. Persona autem non praeintelligitur in humana natura assumptioni, sed magis se habet ut terminus assumptionis, ut supra dictum est. Si enim praeintelligeretur, vel oporteret quod corrumperetur, et sic frustra esset assumpta. Vel quod remaneret post unionem, et sic essent duae personae, una assumens et alia assumpta; quod est erroneum, ut supra ostensum est. Unde relinquitur quod nullo modo filius Dei assumpsit humanam personam.
IIIª q. 4 a. 2 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod naturam humanam assumpsit filius Dei in atomo, idest, in individuo quod non est aliud a supposito increato quod est persona filii Dei. Unde non sequitur quod persona sit assumpta.
IIIª q. 4 a. 2 ad 2
Ad secundum dicendum quod naturae assumptae non deest propria personalitas propter defectum alicuius quod ad perfectionem humanae naturae pertineat, sed propter additionem alicuius quod est supra humanam naturam, quod est unio ad divinam personam.
IIIª q. 4 a. 2 ad 3
Ad tertium dicendum quod consumptio ibi non importat destructionem alicuius quod prius fuerat, sed impeditionem eius quod aliter esse posset. Si enim humana natura non esset assumpta a divina persona, natura humana propriam personalitatem haberet. Et pro tanto dicitur persona consumpsisse personam, licet improprie, quia persona divina sua unione impedivit ne humana natura propriam personalitatem haberet.