Traduction
Masquer
Summe der Theologie
Vierter Artikel. Durch das Leiden Christi sind wir mit Gott versöhnt.
a) Dem gegenüber wird geltend gemacht: I. Eine Versöhnung hat nicht statt unter Freunden. Gott hat uns aber immer geliebt, nach Sap. 11.: „Du liebst Alles, was da ist; und nichts hassest Du, was Du gemacht hast.“ Also hat das Leiden Christi uns nicht mit Gott versöhnt. II. Nicht Ein und dasselbe kann Princip oder Ursache sein und Wirkung, wonach die Gnade als Princip des Verdienstes nicht verdient werden kann. Die Liebe Gottes aber ist das Princip oder die Ursache für das Leiden Christi, nach Joh. 3.: „So hat Gott die Welt geliebt, daß Er seinen Eingeborenen Sohn dahingab.“ Also sind wir durch das Leiden Christi nicht mit Gott versöhnt, so daß Er auf Grund desselben anfinge, uns von neuem zu lieben. III. Das Leiden Christi ward vollendet durch die Menschen, welche Christum töteten. Also ist es vielmehr Ursache des göttlichen Zornes wie der Liebe und Versöhnung Gottes. Auf der anderen Seite heißt es Röm. 5.: „Wir sind wiederversöhnt mit Gott durch den Tod seines Sohnes.“
b) Ich antworte, das Leiden habe uns mit Gott versöhnt: 1. Insoweit es die Sünde entfernte, welche uns zum Feinde Gottes macht, nach Sap. 14.: „Gott sind verhaßt der gottlose und seine Gottlosigkeit;“ und Ps. 5.: „Alle hast Du gehaßt, die da Sünde thun; — 2. insoweit das Leiden ein Gott angenehmes Opfer war. Denn dies ist die eigenste Wirkung eines Opfers, daß es versöhnt; wie der Mensch eine Beleidigung verzeiht wegen eines Dienstes, den man ihm geleistet, nach 1. Kön. 26.: „Wenn der Herr dich antreibt gegen mich, so möge aufsteigen vor Ihm der Wohlduft meines Opfers.“ Und zudem war es ein so großes Gut daß Christus aus freiem Willen gelitten hat, daß der Herr wegen dieses in der menschlichen Natur gefundenen Gutes versöhnt wurde trotz aller von den Menschen begangenen Beleidigungen, soweit diese mit Christo in der besagten Weise verbunden sind.
c) I. Gott liebt die Natur in den Menschen, die Er gemacht hat; Er haßt die Schuld, die Er nicht gemacht hat. II. Gott hat „uns in ewiger Liebe geliebt“ (Jerem. 31.). Aber durch das Leiden Christi ist von unserer Seite her die Ursache des Hasses oder der Entfernung Gottes von uns hinweggenommen, sowohl durch die Tilgung der Sündenschuld wie durch das Darbieten eines höheren Gutes. III. Wie die Kreuziger, so war auch Christus Mensch. Größer aber war die Liebe des leidenden Christus wie die Bosheit der Kreuziger. Also galt dieses Leiden weit mehr als Mittel der Versöhnung mit Gott wie als Mittel des Zornes Gottes.
Edition
Masquer
Summa theologiae
Articulus 4
IIIª q. 49 a. 4 arg. 1
Ad quartum sic proceditur. Videtur quod per passionem Christi non simus Deo reconciliati. Reconciliatio enim non habet locum inter amicos. Sed Deus semper dilexit nos, secundum illud Sap. XI, diligis omnia quae sunt, et nihil odisti eorum quae fecisti. Ergo passio Christi non reconciliavit nos Deo.
IIIª q. 49 a. 4 arg. 2
Praeterea, non potest idem esse principium et effectus, unde gratia, quae est principium merendi, non cadit sub merito. Sed dilectio Dei est principium passionis Christi, secundum illud Ioan. III, sic Deus dilexit mundum ut filium suum unigenitum daret. Non ergo videtur quod per passionem Christi simus reconciliati Deo, ita quod de novo nos amare inciperet.
IIIª q. 49 a. 4 arg. 3
Praeterea, passio Christi impleta est per homines Christum occidentes, qui ex hoc graviter Deum offenderunt. Ergo passio Christi magis est causa indignationis quam reconciliationis Dei.
IIIª q. 49 a. 4 s. c.
Sed contra est quod apostolus dicit, Rom. V, reconciliati sumus Deo per mortem filii eius.
IIIª q. 49 a. 4 co.
Respondeo dicendum quod passio Christi est causa reconciliationis nostrae ad Deum dupliciter. Uno modo, inquantum removet peccatum, per quod homines constituuntur inimici Dei, secundum illud Sap. XIV, similiter odio sunt Deo impius et impietas eius; et in Psalmo, odisti omnes qui operantur iniquitatem. Alio modo, inquantum est Deo sacrificium acceptissimum. Est enim hoc proprie sacrificii effectus, ut per ipsum placetur Deus, sicut cum homo offensam in se commissam remittit propter aliquod obsequium acceptum quod ei exhibetur. Unde dicitur I Reg. XXVI, si dominus incitat te adversum me, odoretur sacrificium. Et similiter tantum bonum fuit quod Christus voluntarie passus est, quod propter hoc bonum in natura humana inventum, Deus placatus est super omni offensa generis humani, quantum ad eos qui Christo passo coniunguntur secundum modum praemissum.
IIIª q. 49 a. 4 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod Deus diligit omnes homines quantum ad naturam, quam ipse fecit. Odit tamen eos quantum ad culpam, quam contra eum homines committunt, secundum illud Eccli. XII, altissimus odio habet peccatores.
IIIª q. 49 a. 4 ad 2
Ad secundum dicendum quod Christus non dicitur quantum ad hoc nos Deo reconciliasse, quod de novo nos amare inciperet, cum scriptum sit, Ierem. XXXI, in caritate perpetua dilexi te. Sed quia per passionem Christi est sublata odii causa, tum propter ablutionem peccati; tum propter recompensationem acceptabilioris boni.
IIIª q. 49 a. 4 ad 3
Ad tertium dicendum quod, sicut occisores Christi homines fuerunt, ita et Christus occisus. Maior autem fuit caritas Christi patientis quam iniquitas occisorum. Et ideo passio Christi magis valuit ad reconciliandum Deum toti humano generi, quam ad provocandum iram.