• Home
  • Works
  • Introduction Guide Collaboration Sponsors / Collaborators Copyrights Contact Imprint
Bibliothek der Kirchenväter
Search
DE EN FR
Works Thomas Aquinas (1225-1274)

Translation Hide
Summe der Theologie

Dritter Artikel. Christi Leib wurde im Grabe nicht zu Staub.

a) Dies wird geleugnet. Denn: I. Wie der Tod, so ist das „Zu-Staub-werden“ eine Folge der Sünde Adams, nach Gen. 3.: „Staub bist du und zu Staub wirst du werden.“ Christus aber hat den Tod ertragen, damit Er uns vom Tode befreie.Also mußte sein Leib zu Staub werden, damit Er uns auch nach dieser Seite hin befreie. II. Der Leib Christi war derselben Natur wie der unsrige. Unser
Leib aber fängt gleich nach dem Tode an zu verwesen; weil, sobald die innere
natürliche Wärme geschwunden ist, die Wärme von außen einwirkt und
Fäulnis verursacht. Also mußte dies auch bei Christo der Fall sein. III. Christus wollte begraben werden, damit Er die Hoffnung aufzuerstehen verleihe den begrabenen. Also mußte Er auch zu Staub werben,
damit Er uns die Hoffnung aufzuerstehen gebe, trotzdem wir zu Staub werden. Auf der anderen Seite heißt es Ps. 15.: „Er wird seinen Heiligen nicht schauen lassen die Verwesung.“

b) Ich antworte; die Verwesung eines jeden Körpers komme von der Schwäche der Natur dieses Körpers, welche die Elemente nicht mehr zusammenhalten kann. Der Tod Christi aber durfte nicht sein von der Schwäche der Natur, damit man nicht glaube, er sei nichts Freiwilliges, sondern etwas Erzwungenes, Notwendiges; weshalb auch Christus nicht an einer Krankheit sterben, sondern einem gewaltsamen Tode unterliegen wollte, dem Er selbst aus freien Stücken entgegenging. Und demgemäß wollte Christus nicht, damit sein Tod nicht natürlicher Schwäche zugeschrieben werde, daß sein Leib auch nur im geringsten verwese; sondern daß derselbe, um die göttliche Kraft darzuthun, unversehrt verbleibe. Deshalb sagt Chrysostomus (cont. Gent.): „Während die anderen Menschen leben, ich spreche von jenen, die etwas Großes leisten, gehen die eigenen Thaten von statten und gefallen; gehen sie zu Grunde, so gehen diese mit zu Grunde. In Christo aber ist das gerade Gegenteil der Fall: Vor dem Gekreuzigtwerden ist Alles traurig und ohnmächtig; nach dem Tode beginnt aber das Herrliche. Du sollst danach erkennen, nicht ein bloßer Mensch sei gekreuzigt worden.“

c) I. Weder dem Tode noch dessen Folgen war Christus Unterthan. Vielmehr hat Er freiwillig den Tod auf Sich genommen wegen unseres Heiles. Wenn aber sein Leib verwest wäre, so würde dies gegen das menschliche Heil sein; denn man würde nicht glauben, daß in Ihm göttliche Kraft gewaltet habe. Darum heißt es anstatt seiner Ps. 29.: „Welcher Nutzen in meinem Blute, wenn ich der Verwesung überantwortet werde,“ als ob Er sagte: „Wenn mein Körper fault, so ist verloren der Nutzen meines vergossenen Blutes“ (Aug. in Ps. 29.). II. Der Leib Christi für sich war der Verwesung von Natur zugänglich. Aber Christus verdiente, weil ohne Sünde, die Verwesung nicht;
und die göttliche Kraft hat Ihn vor der Verwesung behütet sowie sie Ihn
auferweckt hat. III. Christus stand durch göttliche Kraft von den toten auf, die ohne
Grenzen wirkt. Daß also Christus auferstand, war ein genügender Beweisgrund, daß durch göttliche Kraft die Menschen auferstehen würden, nicht nur
aus dem Grabe sondern auch aus der Verwesung.

Edition Hide
Summa theologiae

Articulus 3

IIIª q. 51 a. 3 arg. 1

Ad tertium sic proceditur. Videtur quod corpus Christi in sepulcro fuerit incineratum. Sicut enim mors est poena peccati primi parentis, ita etiam incineratio, dictum est enim primo homini post peccatum, pulvis es, et in pulverem reverteris, ut dicitur Gen. III. Sed Christus mortem sustinuit ut nos a morte liberaret. Ergo etiam incinerari debuit corpus eius, ut nos ab incineratione liberaret.

IIIª q. 51 a. 3 arg. 2

Praeterea, corpus Christi fuit eiusdem naturae cum corporibus nostris. Sed corpora nostra statim post mortem resolvi incipiunt et ad putrefactionem disponuntur, quia, exhalante calido naturali, supervenit calor extraneus, qui putrefactionem causat. Ergo videtur quod similiter in corpore Christi acciderit.

IIIª q. 51 a. 3 arg. 3

Praeterea, sicut dictum est, Christus sepeliri voluit ut daret hominibus spem resurgendi etiam de sepulcris. Ergo etiam incinerationem pati debuit, ut spem resurgendi incineratis post incinerationem daret.

IIIª q. 51 a. 3 s. c.

Sed contra est quod in Psalmo dicitur, non dabis sanctum tuum videre corruptionem, quod Damascenus exponit, in III libro, de corruptione quae est per resolutionem in elementa.

IIIª q. 51 a. 3 co.

Respondeo dicendum quod non fuit conveniens corpus Christi putrefieri, vel quocumque modo incinerari. Quia putrefactio cuiuscumque corporis provenit ex infirmitate naturae illius corporis, quae non potest amplius corpus continere in unum. Mors autem Christi, sicut supra dictum est, non debuit esse cum infirmitate naturae, ne crederetur non esse voluntaria. Et ideo non ex morbo, sed ex passione illata voluit mori, cui se obtulit sponte. Et ideo Christus, ne mors eius naturae infirmitati adscriberetur, noluit corpus suum qualitercumque putrefieri, aut qualitercumque resolvi, sed, ad ostensionem virtutis divinae, voluit corpus illud incorruptum permanere. Unde Chrysostomus dicit quod, viventibus aliis hominibus, his scilicet qui egerunt strenue, arrident propria gesta, his autem pereuntibus, pereunt. Sed in Christo est totum contrarium, nam ante crucem, omnia sunt maesta et infirma; ut autem crucifixus est, omnia clariora sunt facta, ut noscas non purum hominem crucifixum.

IIIª q. 51 a. 3 ad 1

Ad primum ergo dicendum quod Christus, cum non esset subiectus peccato, neque morti erat obnoxius neque incinerationi. Voluntarie tamen mortem sustinuit propter nostram salutem, propter rationes supra dictas. Si autem corpus eius fuisset putrefactum vel resolutum, magis hoc fuisset in detrimentum humanae salutis, dum non crederetur in eo esse virtus divina. Unde ex persona eius in Psalmo dicitur, quae utilitas in sanguine meo dum descendo in corruptionem? Quasi dicat, si corpus meum putrescat, perdetur effusi sanguinis utilitas.

IIIª q. 51 a. 3 ad 2

Ad secundum dicendum quod corpus Christi, quantum ad conditionem naturae passibilis, putrefactibile fuit, licet non quantum ad meritum putrefactionis, quod est peccatum. Sed virtus divina corpus Christi a putrefactione reservavit, sicut et resuscitavit a morte.

IIIª q. 51 a. 3 ad 3

Ad tertium dicendum quod Christus de sepulcro resurrexit virtute divina, quae nullis terminis coarctatur. Et ideo hoc quod a sepulcro surrexit, sufficiens argumentum fuit quod homines erant resuscitandi virtute divina non solum de sepulcris, sed etiam de quibuscumque cineribus.

  Print   Report an error
  • Show the text
  • Bibliographic Reference
  • Scans for this version
Editions of this Work
Summa theologiae
Translations of this Work
Summe der Theologie

Contents

Faculty of Theology, Patristics and History of the Early Church
Miséricorde, Av. Europe 20, CH 1700 Fribourg

© 2025 Gregor Emmenegger
Imprint
Privacy policy