Edition ausblenden
Confessiones (PL)

CAPUT XIII. Renovatio hominis dum hic vivit nondum perfecta.

14. Et tamen adhuc per fidem, nondum per speciem ¹. Spe enim salvi facti sumus. Spes autem quae videtur, non est spes ². Adhuc abyssus abyssum invocat, sed in voce cataractarum tuarum ³. Adhuc et ille qui dicit: Non potui vobis loqui quasi spiritualibus, sed quasi carnalibus ⁴, etiam ipse nondum se arbitratur comprehendisse; et quae retro oblitus, in ea quae ante sunt, extenditur ⁵, et ingemiscit gravatus, et sitit anima ejus ad Deum vivum, quemadmodum cervus ad fontes aquarum, et dicit: Quando veniam? ⁶ habitaculum suum quod de coelo est, superindui cupiens ⁷, et invocat inferiorem abyssum, dicens: Nolite conformari huic saeculo, sed reformamini in novitate mentis vestrae ⁸; et: Nolite pueri effici mentibus, sed malitia parvuli estote, ut mentibus perfecti sitis ⁹; et: O stulti Galatae, quis vos fascinavit? ¹⁰ Sed jam non in voce sua; in tua enim qui misisti Spiritum tuum de excelsis ¹¹, per eum qui ascendit in altum ¹², et aperuit cataractas donorum suorum, [Col. 0851] ut fluminis impetus laetificaret civitatem tuam ¹³. Illi enim suspirat sponsi amicus, habens jam spiritus primitias penes eum, sed adhuc in semetipso ingemiscens, adoptionem exspectans redemptionem corporis sui

Edition ausblenden
Confessiones (CSEL)

Caput 13

Et tamen adhuc per fidem, nondum per speciem. spe enim salvi facti sumus. spes autem, quae videtur, non est spes. adhuc abyssum invocat, sed iam in voce cataractarum tuarum. adhuc et ille qui dicit: non potui vobis loqui quasi spiritalibus, sed quasi carnalibus, etiam ipse nondum se arbitratur conprehendisse, et quae retro oblitus, in ea, quae ante sunt, extenditur, et ingemescit gravatus, et sitit anima eius ad deum vivum, quemadmodum cervi ad fontes aquarum, et dicit: quando veniam? habitaculum suum, quod de caelo est, superindui cupiens, et vocat inferiorem abyssum dicens: nolite conformari huic saeculo, sed reformamini in novitate mentis vestrae, et: nolite pueri effici mentibus, sed malitia parvuli estote, ut mentibus perfecti sitis, et: o stulti Galatae, quis vos fascinavit? sed iam non in voce sua; in tua enim, qui misisti spiritum tuum de excelsis, per eum, qui ascendit in altum, et aperuit cataractas donorum suorum, ut fluminis impetus laetificarent civitatem tuam. illi enim suspirat sponsi amicus, habens iam spiritus primitias penes eum, sed adhuc in semet ipso ingemescens, adoptionem expectans, redemptionem corporis sui. illi suspirat -- membrum est enim sponsae -- et illi zelat -- amicus est enim sponsi -- illi zelat, non sibi, quia in voce cataractarum tuarum, non in voce sua invocat alteram abyssum, cui zelans timet, ne sicut serpens Evam decepit astutia sua, sic et eorum sensus corrumpantur a castitate, quae est in sponso nostro, unico tuo. quae est illa speciei lux, cum videbimus eum, sicuti est, et transierint lacrimae, quae mihi factae sunt panis die ac nocte, dum dicitur mihi cotidie: ubi est deus tuus?