Edition
ausblenden
Summa theologiae
Articulus 3
IIIª q. 43 a. 3 arg. 1
Ad tertium sic proceditur. Videtur quod Christus non incoeperit miracula facere in nuptiis, mutando aquam in vinum. Legitur enim in libro de infantia salvatoris, quod Christus in sua pueritia multa miracula fecit. Sed miraculum de conversione aquae in vinum fecit in nuptiis trigesimo vel trigesimoprimo anno suae aetatis. Ergo videtur quod non incoeperit tunc miracula facere.
IIIª q. 43 a. 3 arg. 2
Praeterea, Christus faciebat miracula secundum virtutem divinam. Sed virtus divina fuit in eo a principio suae conceptionis, ex tunc enim fuit Deus et homo. Ergo videtur quod a principio miracula fecerit.
IIIª q. 43 a. 3 arg. 3
Praeterea, Christus post Baptismum et tentationem coepit discipulos congregare, ut legitur Matth. IV et Ioan. I. Sed discipuli praecipue congregati sunt ad ipsum propter miracula, sicut dicitur Luc. V, quod Petrum vocavit obstupescentem propter miraculum quod fecerat in captura piscium. Ergo videtur quod ante miraculum quod fecit in nuptiis, fecerit alia miracula.
IIIª q. 43 a. 3 s. c.
Sed contra est quod dicitur Ioan. II, hoc fecit initium signorum Iesus in Cana Galilaeae.
IIIª q. 43 a. 3 co.
Respondeo dicendum quod miracula facta sunt a Christo propter confirmationem eius doctrinae, et ad ostendendum virtutem divinam in ipso. Et ideo, quantum ad primum, non debuit ante miracula facere quam docere inciperet. Non autem debuit incipere docere ante perfectam aetatem, ut supra habitum est, cum de Baptismo eius ageretur. Quantum autem ad secundum, sic debuit per miracula divinitatem ostendere ut crederetur veritas humanitatis ipsius. Et ideo, sicut dicit Chrysostomus, super Ioan., decenter non incoepit signa facere ex prima aetate, existimassent enim phantasiam esse incarnationem, et ante opportunum tempus cruci eum tradidissent.
IIIª q. 43 a. 3 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod, sicut Chrysostomus dicit, super Ioan., ex verbo Ioannis Baptistae dicentis, ut manifestetur in Israel, propterea veni ego in aqua baptizans, manifestum est quod illa signa quae quidam dicunt in pueritia a Christo facta, mendacia et fictiones sunt. Si enim a prima aetate miracula fecisset Christus, nequaquam neque Ioannes eum ignorasset, neque reliqua multitudo indiguisset magistro ad manifestandum eum.
IIIª q. 43 a. 3 ad 2
Ad secundum dicendum quod divina virtus operabatur in Christo secundum quod erat necessarium ad salutem humanam, propter quam carnem assumpserat. Et ideo sic miracula fecit virtute divina ut fidei de veritate carnis eius praeiudicium non fieret.
IIIª q. 43 a. 3 ad 3
Ad tertium dicendum quod hoc ipsum ad laudem discipulorum pertinet, quod Christum secuti sunt cum nulla eum miracula facere vidissent, sicut Gregorius dicit, in quadam homilia. Et, ut Chrysostomus dicit, maxime tunc signa necessarium erat facere, quando discipuli iam congregati erant et devoti, et attendentes his quae fiebant. Unde subditur, et crediderunt in eum discipuli eius, non quia tunc primum crediderunt; sed quia tunc diligentius et perfectius crediderunt. Vel discipulos vocat eos qui futuri erant discipuli, sicut exponit Augustinus, in libro de consensu Evangelistarum.
Übersetzung
ausblenden
Summe der Theologie
Dritter Artikel. Das erste Wunder Christi war das auf der Hochzeit zu Kana.
a) Dies scheint nicht. Denn: I. Im Buche über die Kindheit des Heilandes wird gelesen, daß Er in diesem Alter viele Wunder that. II. Die göttliche Kraft, vermöge deren Er Wunder wirkte, war in Ihm vom Beginne an. III. Nach der Taufe und der Versuchung, die vor der Hochzeit zu Kana waren, fing Christus an, Jünger zu sammeln (Matth. 4.; Joh. 1.). Die Jünger aber folgten Ihm zumal wegen seiner Wunder, wie aus Luk. 5. hervorgeht, wo Er den Petrus berief, der erstaunt war über den reichen Fischfang. Also vor der Hochzeit zu Kana machte Er Wunder. Auf der anderen Seite steht Joh. 2, 2.: „Dies war der Anfang der Wunder, welche Jesus wirkte, nämlich das auf der Hochzeit zu Kana.“
b) Ich antworte; die Wunder Christi dienten zur Bekräftigung seiner Lehre und zur Offenbarung seiner Gottheit. Nicht eher also durfte Er anfangen, Wunder zu wirken als Er anfing zu lehren, nämlich vor dem gesetzten Alter (Kap. 39, Art. 3.). Mit Rücksicht auf die Gottheit aber mußte Er so durch Wunder sich offenbaren, daß damit zugleich die Wahrhaftigkeit seiner menschlichen Natur geglaubt werde; weshalb Chrysostomus (hom. 20. in Matth.) schreibt: „Hätte Er im Kindesalter Wunder gewirkt, so würden sie gemeint haben. Er habe einen Scheinkörper.“
c) I. Deshalb sagt der nämliche zu den Worten des Täufers (Joh. 1.): „Damit Er offenbar werde in Israel“ (hom. 16. in Joan.): „Jene Wunder, die man aus der Kindheit Jesu erzählt, sind Lügen und Täuschungen. Denn hätte Er da bereits Wunder gewirkt; so wäre weder der Täufer über Ihn im Unkenntnis gewesen noch hätte das Volk eines Lehrers bedurft, um Ihn zu offenbaren.“ II. Gottes Kraft wirkte in Christo, soweit dies notwendig war für das Heil der Menschen. III. Dies gehört zum Lobe der Jünger, daß sie Christo gefolgt sind, als dieser noch keine Wunder gewirkt hatte (Greg. 5. in Evgl.). „Dann waren die Wunder notwendig, als die Jünger schon gesammelt waren und achtgaben auf das, was Er that“ (Chrysost. 22. hom. in Joan.). Deshalb heißt es Joh. 2.: „Und es glaubten an Ihn seine Jünger;“ nicht weil sie damals zuerst, sondern weil sie fester und vollkommener glaubten. Oder Er nennt Jünger jene, welche in Zukunft Jünger waren; nach Augustin (2. de cons. Evgl. 17.).