Edition
ausblenden
Summa theologiae
Articulus 2
IIIª q. 54 a. 2 arg. 1
Ad secundum sic proceditur. Videtur quod corpus Christi non resurrexerit gloriosum. Corpora enim gloriosa sunt fulgentia, secundum illud Matth. XIII, fulgebunt iusti sicut sol in regno patris eorum. Sed corpora fulgida videntur secundum rationem lucis, non autem secundum rationem coloris. Cum ergo corpus Christi visum fuerit sub coloris specie, sicut et prius videbatur, videtur quod non fuerit gloriosum.
IIIª q. 54 a. 2 arg. 2
Praeterea, corpus gloriosum est incorruptibile. Sed corpus Christi non videtur fuisse incorruptibile. Fuit enim palpabile, sicut ipse dicit, Luc. ult., palpate et videte. Dicit autem Gregorius, in quadam homilia, quod corrumpi necesse est quod palpatur, et palpari non potest quod non corrumpitur. Non ergo corpus Christi fuit gloriosum.
IIIª q. 54 a. 2 arg. 3
Praeterea, corpus gloriosum non est animale, sed spirituale, ut patet I Cor. XV. Sed corpus Christi videtur animale fuisse post resurrectionem, quia cum discipulis manducavit et bibit, ut legitur Luc. ult., et Ioan. ult. Ergo videtur quod corpus Christi non fuerit gloriosum.
IIIª q. 54 a. 2 s. c.
Sed contra est quod apostolus dicit, Philipp. III, reformabit corpus humilitatis nostrae, configuratum corpori claritatis suae.
IIIª q. 54 a. 2 co.
Respondeo dicendum quod corpus Christi in resurrectione fuit gloriosum. Et hoc apparet triplici ratione. Primo quidem, quia resurrectio Christi fuit exemplar et causa nostrae resurrectionis, ut habetur I Cor. XV. Sancti autem in resurrectione habebunt corpora gloriosa, sicut dicitur ibidem, seminatur in ignobilitate, surget in gloria. Unde, cum causa sit potior causato et exemplar exemplato, multo magis corpus Christi resurgentis fuit gloriosum. Secundo, quia per humilitatem passionis meruit gloriam resurrectionis. Unde et ipse dicebat, nunc anima mea turbata est, quod pertinet ad passionem, et postea subdit, pater, clarifica nomen tuum, in quo petit gloriam resurrectionis. Tertio quia, sicut supra habitum est, anima Christi a principio suae conceptionis fuit gloriosa per fruitionem divinitatis perfectam. Est autem dispensative factum, sicut supra dictum est, ut ab anima gloria non redundaret in corpus, ad hoc quod mysterium nostrae redemptionis sua passione impleret. Et ideo, peracto hoc mysterio passionis et mortis Christi, anima Christi statim in corpus, in resurrectione resumptum, suam gloriam derivavit. Et ita factum est corpus illud gloriosum.
IIIª q. 54 a. 2 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod omne quod recipitur in aliquo, recipitur in eo secundum modum recipientis. Quia igitur gloria corporis derivatur ab anima, ut Augustinus dicit in epistola ad Dioscorum, fulgor seu claritas corporis gloriosi est secundum colorem humano corpori naturalem, sicut vitrum diversimode coloratum recipit splendorem ex illustratione solis secundum modum sui coloris. Sicut autem in potestate hominis glorificati est ut corpus eius videatur vel non videatur, sicut dictum est; ita in potestate eius est quod claritas eius videatur vel non videatur. Unde potest in suo colore sine aliqua claritate videri. Et hoc modo Christus discipulis post resurrectionem suam apparuit.
IIIª q. 54 a. 2 ad 2
Ad secundum dicendum quod corpus aliquod dicitur esse palpabile, non solum ratione resistentiae, sed ratione spissitudinis suae. Ad rarum autem et spissum sequuntur grave et leve, calidum et frigidum, et alia huiusmodi contraria, quae sunt principia corruptionis corporum elementarium. Unde corpus quod est palpabile humano tactu, est naturaliter corruptibile. Si autem sit aliquod corpus resistens tactui quod non sit dispositum secundum praedictas qualitates, quae sunt propria obiecta tactus humani, sicut est corpus caeleste, tale corpus non potest dici palpabile. Corpus autem Christi vere post resurrectionem fuit ex elementis compositum, habens in se tangibiles qualitates, secundum quod requirit natura corporis humani, et ideo naturaliter erat palpabile. Et si nihil aliud habuisset supra corporis humani naturam, fuisset etiam corruptibile. Habuit autem aliquid aliud quod ipsum incorruptibile reddidit, non quidem naturam caelestis corporis, ut quidam dicunt, de quo infra magis inquiretur; sed gloriam redundantem ab anima beata; quia, ut Augustinus dicit, ad Dioscorum, tam potenti natura Deus fecit animam ut ex eius plenissima beatitudine redundet in corpus plenitudo sanitatis, idest incorruptionis vigor. Et ideo, sicut dicit Gregorius, ibidem, ostenditur corpus Christi post resurrectionem fuisse eiusdem naturae, sed alterius gloriae.
IIIª q. 54 a. 2 ad 3
Ad tertium dicendum quod, sicut Augustinus dicit, XIII de Civ. Dei, salvator noster, post resurrectionem, iam quidem in spirituali carne, sed tamen vera, cibum ac potum cum discipulis sumpsit, non alimentorum indigentia, sed ea qua hoc poterat potestate. Ut enim Beda dicit, super Luc., aliter absorbet aquam terra sitiens, aliter solis radius calens, illa indigentia, iste potentia. Manducavit ergo post resurrectionem, non quasi cibo indigens, sed ut eo modo naturam corporis resurgentis adstrueret. Et propter hoc, non sequitur quod fuerit eius corpus animale, quod est indigens cibo.
Übersetzung
ausblenden
Summe der Theologie
Zweiter Artikel. Der Leib Christi des Auferstandenen war unversehrt.
a) Dem entgegen wird behauptet: I. Zur Unversehrtheit des menschlichen Leibes gehört Fleisch und Blut. Dies aber war nicht im Leibe des Herrn; denn „Fleisch und Blut werden das Reich Gottes nicht besitzen,“ heißt es 1. Kor. 15. II. Hätte Christus Blut gehabt in seinem auferstandenen Körper, so auch die anderen humores aus denen das Vergehen verursacht wird in den Körpern der sinnbegabten Wesen. Der Leib Christi aber war unvergänglich. III. Der Leib Christi, der auferstanden ist, stieg in den Himmel auf. Nun wird aber auf Erden in manchen Kirchen etwas vom Blute Christi aufbewahrt. Also war der auferstandene Leib nicht unversehrt. Auf der anderen Seite sagt der Herr (Luk. ult.) den Jüngern: „Ein Geist hat kein Fleisch und keine Knochen wie ihr sehet daß ich habe.“
b) Ich antworte; der Leib Christi war in der Auferstehung der gleichen Natur wie vorher, aber mit der Herrlichkeit bekleidet. Was also zur Wahrhaftigkeit der menschlichen Natur gehört, das war Alles im auferstandenen Leibe. Offenbar aber gehört zur Wahrhaftigkeit des menschlichen Leibes: das Fleisch, die Knochen, das Blut und Derartiges. Dies Alles also war im Leibe Christi unversehrt; sonst wäre die Auferstehung keine vollkommene gewesen, wenn nicht Alles unvermindert sich gefunden hätte, was Er durch den Tod verloren. Deshalb sagt der Herr (Matth. 10.): „Die Haare eueres Hauptes sind gezählt;“ und Luk. 21.: „Nicht ein Haar von eurem Haupte wird verloren gehen.“ Sagen aber, jener Körper habe kein Blut gehabt und keine Knochen oder dgl., gehört zum Irrtum des Eutychius, Bischofs von Konstantinopel, der da meinte (Gregor. 14. moral. 29.): „Unser Körper wird bei jener Auferstehung dem Tastsinne nicht zugänglich sein, feiner wie die Luft. Der Herr aber hat, nachdem Er Sich von den Jüngern hatte betasten lassen, Alles, was betastet werden konnte, verfeinert, so daß es feiner ward wie die Luft.“ Dies weist Gregor zurück (hom. 26. in EvgI.); denn Christi Leib ward nach der Auferstehung kein anderer, nach Röm. 6.: „Christus, der von den toten auferstand, stirbt nicht mehr.“ Deshalb hat auch jener Bischof seine Ansicht zurückgenommen. Denn wenn es unzulässig ist, daß Christus einen anderen als einen menschlichen Körper bei seiner Empfängnis erhalten hat, nämlich einen himmlischen, wie Valentinus meinte; so ist dies noch weit weniger zulässig, daß Er in der Auferstehung einen anders gearteten Körper angenommen hat; weil jener Körper in der Auferstehung zu einem unsterblichen Leben erweckt worden ist, den Christus in der Empfängnis zu einem sterblichen Leben angenommen hatte.
c) I. Es steht in dieser Stelle „Fleisch und Blut“ entweder für die Schuld von Fleisch und Blut (Gregor. l. c.) oder für die Vergänglichkeit von Fleisch und Blut. Das Fleisch als Substanz wird das Reich Gottes besitzen, aber nicht als vergängliches; weshalb da hinzugefügt wird: „Und die Vergänglichkeit wird nicht besitzen Unvergängliches.“ II. Darauf erwidert Augustin (I. c.): „Nun möchte jemand sagen: wenn Blut in jenem Körper war, dann auch Galle, dann auch Phlegma. Es möge jeder hinzufügen, was er will; nur hüte er sich, das Vergängliche hinzuzufügen, wenn er die Reinheit des Glaubens bewahren will. Es kann nämlich die Macht Gottes von dieser sichtbaren und greifbaren Natur nach Belieben die einen Eigentümlichkeiten fortnehmen, die anderen lassen, so daß Vergänglichkeit fern bleibe, die Gestalt weiter bestehe, Ermüdung fern bleibe, Bewegung weiter bestehe, weiter bestehe die Fähigkeit zu essen, das Bedürfnis aber des Hungers verschwinde.“ III. Alles Blut, das vom Körper Christi ausgeflossen ist und das zur Wahrhaftigkeit der menschlichen Natur gehört, erstand von neuem in Christo; und dasselbe gilt von allen Teilchen, die zur Wahrhaftigkeit und Vollständigkeit der menschlichen Natur gehören. Jenes Blut aber, das in einigen Kirchen aufbewahrt wird, floß nicht aus der Seite Christi; sondern floß kraft eines Wunders aus einem Bilde Christi.