Translation
Hide
Vom ersten katechetischen Unterricht (SKV 7)
24. Kapitel
44. Jener Weinstock aber, der über den ganzen Erdkreis fruchttragende Zweige ausbreitet,1 so wie es über ihn prophezeit und vom Herrn selber angekündigt war, schlug um so prächtiger aus, je reichlicher er vom Blut der Märtyrer getränkt wurde. Als diese in allen Ländern zahllos für die Wahrheit ihres Glaubens starben, da gaben schließlich sogar die verfolgenden Mächte auf, beugten ihren stolzen Nacken und bekehrten sich, um Christus kennenzulernen und zu verehren. Es wurde aber notwendig, so wie es vom Herrn ebenfalls vorhergesagt war, diesen Weinstock zu beschneiden und die unfruchtbaren Schößlinge aus ihm zu entfernen;2 denn allerorts brachten sie im Namen Christi Häresien und Schismen hervor,3 wobei sie nicht seine Ehre, sondern ihre eigene suchten.4 Durch deren Anfeindungen sollte aber die Kirche immer mehr gestärkt, ihre Lehre und ihre Geduld erprobt und ans Licht gebracht werden.
Edition
Hide
De catechizandis rudibus
CAPUT XXIV. Ecclesia quasi vitis pullulat, et putatur. Ex iis quae videntur impleta, credantur praedicta quae restant implenda, praesertim judicium futurum.
44. Sed illa vitis quae per orbem terrarum, sicut de illa prophetatum, et ab ipso Domino praenuntiatum erat, fructuosos palmites diffundebat, tanto pullulabat amplius, quanto uberiore martyrum sanguine rigabatur. Quibus per omnes terras innumerabiliter pro fidei veritate morientibus, etiam ipsa persequentia regna cesserunt, et ad Christum cognoscendum atque venerandum fracta superbiae cervice conversa sunt. Oportebat autem ut eadem vitis, sicut a Domino identidem praedictum erat, putaretur, et ex ea praeciderentur infructuosa sarmenta1, quibus haereses et schismata per loca facta sunt, sub Christi nomine, non ipsius gloriam, sed suam quaerentium, per quorum adversitates magis magisque exerceretur Ecclesia, et probaretur atque illustraretur et doctrina ejus et patientia.
45. Omnia ergo haec, sicut tanto ante praedicta legimus, sic et facta cognoscimus: et quemadmodum primi christiani, quia nondum ista provenisse videbant, miraculis movebantur ut crederent; sic nos quia omnia ista ita completa sunt, sicut ea in Libris legimus, qui longe antequam haec implerentur conscripti sunt, ubi omnia futura dicebantur, et praesentia jam videntur, aedificamur ad fidem, ut etiam illa [Col. 0342] quae restant, sustinentes et perseverantes in Domino, sine dubitatione ventura credamus. Siquidem adhuc tribulationes futurae in eisdem Scripturis leguntur, et ipse ultimus judicii dies, ubi omnes cives ambarum illarum civitatum receptis corporibus surrecturi sunt, et rationem vitae suae ante tribunal Christi judicis reddituri. Veniet enim in claritate potestatis, qui prius in humilitate humanitatis venire dignatus est; et omnes pios ab impiis segregabit: non tantum eis qui in eum credere omnino noluerunt, sed etiam eis qui frustra et infructuose crediderunt in eum; illis daturus regnum secum aeternum, illis autem poenam aeternam cum diabolo. Sed sicut nullum gaudium rerum temporalium ex aliqua parte simile potest inveniri gaudio vitae aeternae, quam sancti accepturi sunt; ita nullus cruciatus poenarum temporalium potest sempiternis iniquorum cruciatibus comparari.
-
Joan. XV, 2. ↩