73.

Quaedam enim facta lex illa aeterna, quae ordinem naturalem conservari iubet, perturbari vetat, ita medio quodam loco posuit hominibus, ut in eis usurpandis merito reprehendatur audacia, in exsequendis autem oboedientia iure laudetur. p. 671,1 Tantum interest in ordine naturali, quid a quo agatur, et sub quo quisque agat. Abraham si filium sponte immolaret, quid, nisi horribilis et insanus, deo autem iubente, quid, nisi fidelis et devotus apparuit? Quod usque adeo ipsa veritas clamat, ut eius voce deterritus Faustus, cum in ipsum Abraham, quid diceret, unguibus et dentibus quaerens usque ad calumniosum mendacium perveniret, hoc tamen reprehendere non auderet, nisi forte non ei veniret in mentem factum ita nobile, ut et non lectum nec quaesitum animo occurreret, ut denique tot linguis cantatum, tot locis pictum et aures et oculos dissimulantes feriret. Quapropter si in occidendo filio spontaneus motus exsecrabilis, deo autem iubente obsecundans famulatus non solum inculpabilis, verum etiam laudabilis invenitur, quid Moysen, Fauste, reprehendis, quod exspoliarit Aegyptios? p. 671,15 Si te irritat velut humana facientis improbitas, divina terreat iubentis auctoritas. An talia fieri volentem etiam ipsum deum vituperare paratus es? Redi ergo retro satanas; neque enim sapis, quae dei sunt, sed quae sunt hominum. Atque utinam hoc sicut Petrus audire dignus fuisses atque id, quod in deo sensu infirmo reprehendis, postea praedicasses, quemadmodum ille glorioso praeconio postea gentibus adnuntiabat, quod ei primo, cum dominus vellet fieri, displicebat.