VI.

[VI 9] Cum ergo ex his duobus beata vita constet atque omnibus nota, omnibus cara sit, quid putamus esse causae cur horum duorum quando utrumque non possunt, magis eligant homines ut omnia quae volunt habeant quam ut omnia bene velint etiamsi non habeant? An ipsa est pravitas generis humani ut cum eos non lateat nec illum beatum esse qui quod vult non habet nec illum qui quod male vult habet, sed illum qui et habet quaecumque vult bona et nulla vult male, ex his duobus quibus beata vita perficitur quando utrumque non datur, id eligatur potius unde magis a beata vita receditur (longius quippe ab illa est quicumque adipiscitur male concupita quam qui non adipiscitur concupita), cum potius eligi debuerit voluntas bona atque praeponi etiam non adepta quae appetit? Propinquat enim beato qui bene vult quaecumque vult, et quae adeptus cum fuerit beatus erit. Et utique non mala sed bona beatum faciunt quando faciunt. Quorum bonorum habet aliquid iam idque non parvi aestimandum, eam ipsam scilicet voluntatem bonam, qui de bonis quorum capax est humana natura, non de ullius mali perpetratione vel adeptione gaudere desiderat, et bona qualia et in hac misera vita esse possunt prudenti, temperanti, forti, et iusta mente sectatur et quantum datur assequitur ut etiam in malis sit bonus, et finitis malis omnibus atque impletis bonis omnibus sit beatus.