IX
[Herus fugientem occupat.]
Post diem tertium dubio aspectu procul respicimus duos camelis insidentes venire concite. Statimque mens mali praesaga putare dominum, meditari mortem, solem cernere nigrescentem. Dumque timemus et vestigiis per arenas nos proditos intellegimus, offertur ad dexteram specus longe sub terram penetrans. Igitur timentes venenata animalia (solent quippe viperae, reguli et scorpiones ceteraque huiuscemodi fervorem solis declinantia umbras petere) intramus quidem speluncam. Sed statim in ipso introitu sinistrae nos foveae credimus nequaquam ultra progredientes, ne, dum mortem fugimus, incurramus in mortem, illudque nobiscum reputantes: si iuvat dominus miseros, habemus salutem; si despicit peccatores, habemus sepulcrum.
Quid putas nobis fuisse animi, quid terroris, cum ante specum haud procul starent dominus et conservus et vestigio indice iam ad latebras pervenissent? O multo gravior exspectata quam illata mors! Rursus cum labore et timore lingua balbutit, et quasi clamante domino non audeo loqui. Mittit servum, ut nos de spelunca protrahat. Ipse camelos tenet et evaginato gladio nostrum exspectat adventum. Interea tribus ferme vel quattuor cubitis introgresso famulo, nobis ex occulto tergum eius videntibus (nam oculorum istiusmodi natura est, ut post solem umbras intrantibus caeca sint omnia) vox per antrum sonat: ‹Exite, furciferi, exite morituri! Quid statis, quid moramini? Exite! Dominus vos vocat.› Adhuc loquebatur - et ecce: per tenebras aspicimus leaenam invasisse hominem et gutture suffocato cruentum intro trahere. Iesu bone, quid tunc nobis terroris, quid gaudii fuit! Spectabamus hostem nostrum perire domino nesciente. Qui cum videret illum moras facere, suspicatus duos uni resistere, sed et iram differre non valens, sicut tenebat gladium, ad speluncam venit et clamore rabido servi increpans socordiam prius a fera tentus est, quam ad nostras latebras perveniret. Quis hoc umquam crederet, ut ante os nostrum pro nobis bestia dimicaret? Sublato autem illo metu similis ante oculos nostros versabatur interitus, nisi quod tutius erat leonis rabiem quam iram hominum sustinere. Pavemus intrinsecus et ne movere quidem nos ausi praestolamur eventum rei inter tanta pericula, pudicitiae tantum conscientia pro muro saepti. Leaena insidias cavens et visam se esse sentiens apprehensum mordicus catulum matutina effert nobisque cedit hospitium. Neque tamen satis creduli statim erupimus, sed exspectamus diu et egredi cogitantes illius nobis semper figuramus occursum.
