VIII

[Fugit.]

Regresso ad cubile occurrit mulier. Tristitiam animi vultu dissimulare non potui. Rogat, cur exanimatus sim. Audit causas. Hortor ad fugam; non aspernatur. Peto silentium; fidem tribuit, et iugi susurro inter spem et metum medii fluctuamus. Erant mihi in grege duo hirci mirae magnitudinis. Quibus occisis utres facio eorumque carnes viatico praeparo. Et primo vespere putantibus dominis nos secreto cubitare invadimus iter, utres et partem carnium portantes. Cumque pervenissemus ad fluvium (nam decem milibus aberat), inflatis ascensisque utribus aquis nos credimus paulatim pedibus subremigantes, ut deorsum nos flumine deferente et multo longius, quam conscenderamus, in alteram nos exponente ripam vestigium sequentes perderent. Sed inter haec madefactae carnes et ex parte lapsae vix tridui cibum pollicebantur. Bibimus usque ad satietatem futurae nos siti praeparantes. Currimus, post tergum semper aspicimus et magis noctibus promovemus quam diebus: vel propter insidias late vagantium Saracenorum vel propter ardorem solis nimium. Pavesco miser etiam referens, et si tota mente securus, toto tamen corpore perhorresco.