Edition
Hide
Summa theologiae
Articulus 1
IIIª q. 23 a. 1 arg. 1
Ad primum sic proceditur. Videtur quod Deo non conveniat filios adoptare. Nullus enim adoptat nisi extraneam personam in filium, secundum quod iuristae dicunt. Sed nulla persona est extranea Deo, qui est omnium creator. Ergo videtur quod Deo non conveniat adoptare.
IIIª q. 23 a. 1 arg. 2
Praeterea, adoptatio videtur esse introducta in defectu filiationis naturalis. Sed in Deo invenitur naturalis filiatio, ut in prima parte habitum est. Ergo non convenit Deo filios adoptare.
IIIª q. 23 a. 1 arg. 3
Praeterea, ad hoc aliquis adoptatur ut in hereditate adoptantis succedat. Sed in hereditate Dei non videtur aliquis posse succedere, quia ipse nunquam decedit. Ergo Deo non competit adoptare.
IIIª q. 23 a. 1 s. c.
Sed contra est quod dicitur Ephes. I, praedestinavit nos in adoptionem filiorum Dei. Sed praedestinatio Dei non est irrita. Ergo Deus aliquos sibi adoptat in filios.
IIIª q. 23 a. 1 co.
Respondeo dicendum quod aliquis homo adoptat alium sibi in filium inquantum ex sua bonitate admittit eum ad participationem suae hereditatis. Deus autem est infinitae bonitatis, ex qua contingit quod ad participationem bonorum suas creaturas admittit et praecipue rationales creaturas, quae, inquantum sunt ad imaginem Dei factae, sunt capaces beatitudinis divinae. Quae quidem consistit in fruitione Dei, per quam etiam ipse Deus beatus est et per seipsum dives, inquantum scilicet seipso fruitur. Hoc autem dicitur hereditas alicuius ex quo ipse est dives. Et ideo, inquantum Deus ex sua bonitate admittit homines ad beatitudinis hereditatem, dicitur eos adoptare. Hoc autem plus habet adoptatio divina quam humana, quod Deus hominem quem adoptat idoneum facit, per gratiae munus, ad hereditatem caelestem percipiendam, homo autem non facit idoneum eum quem adoptat, sed potius eum iam idoneum eligit adoptando.
IIIª q. 23 a. 1 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod homo, in sua natura consideratus, non est extraneus a Deo quantum ad bona naturalia quae recipit, est tamen extraneus quantum ad bona gratiae et gloriae. Et secundum hoc adoptatur.
IIIª q. 23 a. 1 ad 2
Ad secundum dicendum quod hominis est operari ad supplendam suam indigentiam, non autem Dei, cui convenit operari ad communicandam suae perfectionis abundantiam. Et ideo, sicut per actum creationis communicatur bonitas divina omnibus creaturis secundum quandam similitudinem, ita per actum adoptionis communicatur similitudo naturalis filiationis hominibus, secundum illud Rom. VIII, quos praescivit conformes fieri imaginis filii sui.
IIIª q. 23 a. 1 ad 3
Ad tertium dicendum quod bona spiritualia possunt simul a pluribus possideri, non autem bona corporalia. Et ideo hereditatem corporalem nullus potest percipere nisi succedens decedenti, hereditatem autem spiritualem simul omnes ex integro percipiunt, sine detrimento patris semper viventis. Quamvis posset dici quod Deus decedit secundum quod est in nobis per fidem, ut incipiat in nobis esse per speciem, sicut Glossa dicit, Rom. VIII, super illud, si filii, et heredes.
Translation
Hide
Summe der Theologie
Erster Artikel. Gott ist es zukömmlich, sich Kinder zu adoptieren.
a) Dem steht entgegen: I. Nur eine fremde Person adoptiert man, nach den Rechtsgelehrten. Keine Person aber ist Gott fremd; also kann Er keine adoptieren. II. Die Adoption tritt ein, wenn ein Kind von Natur mangelt. Gott aber hat von Natur einen Sohn. III. Es wird jemand adoptiert, um in das Erbe des adoptierenden einzutreten. Gott aber stirbt niemals. Also ist dies ein wenig zukömmlicher Ausdruck. Auf der anderen Seite heißt es Ephes. 1.: „Er hat uns vorherbestimmt, um uns als Kinder zu adoptieren.“
b) Ich antworte; jemand adoptiert einen anderen aus reiner Güte, damit dieser Anteil habe an seinem Erbe. Gott aber ist die reinste Güte. Und infolge dieser Güte geschieht es, daß Er seine Kreaturen zuläßt zur Teilnahme an seinen Gütern; und zwar zumal die vernünftigen Kreaturen, die auf Grund des Ebenbildes Gottes in ihnen geeignet sind, an der Seligkeit teilzunehmen und somit den Genuß des göttlichen Wesens zu haben, durch welches Gott selber selig und unendlich reich ist. Dies aber nennt man das Erbe jemandes, das nämlich, wodurch er selber reich ist. Insofern also Gott aus reiner Güte es zuläßt, daß die Menschen am Erbe seiner eigenen Seligkeit teilhaben, sagt man, Er adoptiere sie. Dies nun hat die Gottes-Adoptivkindschaft voraus vor der rein menschlichen, daß Gott den Menschen, den Er adoptiert, durch die Gnade geeignet macht zur Besitznahme des ewigen Erbes. Der Mensch aber setzt voraus, daß jemand geeignet sei, von ihm adoptiert zu werden.
c) I. Der Mensch in seiner Natur ist Gott nicht fremd mit Rücksicht auf die natürlichen Gaben; er ist aber fremd mit Rücksicht auf die Gaben der Gnade und Herrlichkeit und demgemäß wird er adoptiert. II. Der Mensch ist thätig, um seinen Bedürfnissen entgegenzukommen. Gott wirkt, um von seiner Fülle mitzuteilen. Wie also durch die Erschaffung den Dingen seitens der göttlichen Güte mitgeteilt wird gemäß einer gewissen natürlichen Ähnlichkeit mit dem göttlichen Sein; so wird durch den Akt der Gotteskindschaft den vernünftigen Kreaturen mitgeteilt die übernatürliche Ähnlichkeit, nach Röm. 8.: „Die Er vorherbestimmt hat, gleichförmig zu werden dem Bilde seines Sohnes.“ III. Ein körperliches Erbe kann niemand antreten, wenn der Erblasser nicht gestorben ist. Die geistigen Güter aber können von vielen ganz und zugleich besessen werden. Es könnte aber auch gesagt werden, Gott sterbe in uns als Gegenstand des Glaubens und fange an in uns zu leben durch die wahre Gegenwart seines göttlichen Wesens; nach der Glosse zu Röm. 8. (si filii).