Translation
Hide
Summe der Theologie
Achter Artikel. Die Religion oder Gottesverehrung ist dasselbe wie die Heiligkeit.
a) Dem wird widersprochen: I. Die Gottesverehrung ist eine besondere Tugend, die Heiligkeit eine allgemeine, nach Andronicus: „Sie macht gläubig und ist die Ursache, daß man das bewahrt, was mit Bezug auf Gott gerecht ist.“ II. Die Heiligkeit besagt Reinheit, nach Dionnsius (12. de div. nom.) „Die Heiligkeit ist Reinheit, die von aller Makel frei, vollendet und gänzlich makellos ist.“ Die Reinheit aber gehört zur Mäßigkeit. III. Oben Kap. 80, Art. 4 wurde die Heiligkeit neben der Religion als Tugend aufgezählt. Also ist das nicht dieselbe Tugend. Auf der anderen Seite heißt es Luk. 1.: „Laßt uns Got dienen in Heiligkeit und Gerechtigkeit.“ Gott dienen aber gehört der Gottesverehrung an.
b) Ich antworte, „Heiligkeit“ wolle zweierlei besagen: 1. Reinheit, wie der griechische Name ausdrückt, ἅγιος, d. h. „ohne Erde“; — 2. Festigkeit, so daß bei den Alten „heilig“ genannt wurde, was durch Gesetze festgestellt war; undso heißt im Lateinischen sanctus ═ sancitus, d. h. gefestigt. Und Beides kommt dem zu, was dem göttlichen Kulte geweiht ist; nicht nur den Menschen, sondern auch den Tempeln, Gefäßen etc. Denn Reinheit ist für den Geist notwendig, der mit Gott verbunden werden soll, da de Menschengeist dadurch befleckt wird, daß er mit den niedrigeren Dingen sich verbindet; wie jede Sache schmutzig wird, wenn sie mit Niedrigerem vermischt erscheint wie sie selber ist, wie z. B. das Silber, wenn man es mit Blei vermischt. Der Menschengeist aber muß dem Niedrigen sich entziehen, um dem Höchsten verbunden zu werden; also ohne Reinheit kann man Gott nicht dienen. Deshalb heißt es Hebr. 12.: „Frieden haltet mit allen und Heiligkeit bewahret, ohne die niemand Gott sehen kann.“ Festigkeit auch muß der Gott zugewendete Geist haben; denn er wird da verbunden mit dem unverrückbaren ersten Princip und letzten Endzwecke. Deshalb heißt es Röm. 8.: „Ich bin sicher, daß weder der Tod noch das Leben… mich trennen wird von der heiligen Liebe Gottes.“ Also Heiligkeit ist jene Tugend, kraft deren der Mensch sich und seine Thätigkeit Gott zuwendet. Deshalb ist sie wesentlich nicht unterschieden von der Gottesverehrung; sondern nur in der Auffassung. Denn Gottesverehrung oder Religion ist es, wenn der Mensch Gott den Ihm geschuldeten Dienst darbringt in dem, was zum Kulte gehört, wie in de Opfern, Gebeten etc.; — Heiligkeit, wenn er auch die Werke aller anderen Tugenden auf Gott bezieht; oder wenn er durch gute Werke sich tauglich macht für den Dienst Gottes.
c) I. Dem Wesen nach ist die Heiligkeit eine besondere Tugend und zwar dieselbe wie die Religion. Sie ist allen Tugenden gemeinsam, indem sie alle Tugendwerke zu Gott hinlenkt und sie befiehlt. II. Die Mäßigkeit bewirkt zwar Reinheit; aber sie hat nicht den Charakter der Heiligkeit, wenn sie nicht auf Gott bezogen wird: „Nicht weil die Jungfräulichkeit ist, sondern weil sie Gott geweiht worden, wird sie geehrt;“ sagt Augustin, (De Virginitate 8.) III. In der Auffassung ist die Heiligkeit unterschieden von der Religion.
Edition
Hide
Summa theologiae
Articulus 8
IIª-IIae q. 81 a. 8 arg. 1
Ad octavum sic proceditur. Videtur quod religio non sit idem sanctitati. Religio enim est quaedam specialis virtus, ut habitum est. Sanctitas autem dicitur esse generalis virtus, est enim faciens fideles et servantes ea quae ad Deum sunt iusta, ut Andronicus dicit. Ergo sanctitas non est idem religioni.
IIª-IIae q. 81 a. 8 arg. 2
Praeterea, sanctitas munditiam importare videtur, dicit enim Dionysius, XII cap. de Div. Nom., quod sanctitas est ab omni immunditia libera et perfecta et omnino immaculata munditia. Munditia autem maxime videtur pertinere ad temperantiam, quae turpitudines corporales excludit. Cum igitur religio ad iustitiam pertineat, videtur quod sanctitas non sit idem religioni.
IIª-IIae q. 81 a. 8 arg. 3
Praeterea, ea quae dividuntur ex opposito non sunt idem. Sed in quadam enumeratione partium iustitiae sanctitas condividitur religioni, ut supra habitum est. Ergo sanctitas non est idem quod religio.
IIª-IIae q. 81 a. 8 s. c.
Sed contra est quod dicitur Luc. I, serviamus illi in sanctitate et iustitia. Sed servire Deo pertinet ad religionem, ut supra habitum est. Ergo religio est idem sanctitati.
IIª-IIae q. 81 a. 8 co.
Respondeo dicendum quod nomen sanctitatis duo videtur importare. Uno quidem modo, munditiam, et huic significationi competit nomen Graecum, dicitur enim agios quasi sine terra. Alio modo importat firmitatem, unde apud antiquos sancta dicebantur quae legibus erant munita ut violari non deberent; unde et dicitur esse aliquid sancitum quia est lege firmatum. Potest etiam secundum Latinos hoc nomen sanctus ad munditiam pertinere, ut intelligatur sanctus quasi sanguine tinctus, eo quod antiquitus illi qui purificari volebant sanguine hostiae tingebantur, ut Isidorus dicit, in libro Etymol. Et utraque significatio competit, ut sanctitas attribuatur his quae divino cultui applicantur, ita quod non solum homines, sed etiam templum et vasa et alia huiusmodi sanctificari dicantur ex hoc quod cultui divino applicantur. Munditia enim necessaria est ad hoc quod mens Deo applicetur. Quia mens humana inquinatur ex hoc quod inferioribus rebus immergitur, sicut quaelibet res ex immixtione peioris sordescit, ut argentum ex immixtione plumbi. Oportet autem quod mens ab inferioribus rebus abstrahatur, ad hoc quod supremae rei possit coniungi. Et ideo mens sine munditia Deo applicari non potest. Unde ad Heb. ult. dicitur, pacem sequimini cum omnibus, et sanctimoniam, sine qua nemo videbit Deum. Firmitas etiam exigitur ad hoc quod mens Deo applicetur. Applicatur enim ei sicut ultimo fini et primo principio, huiusmodi autem oportet maxime immobilia esse. Unde dicebat apostolus, Rom. VIII, certus sum quod neque mors neque vita separabit me a caritate Dei. Sic igitur sanctitas dicitur per quam mens hominis seipsam et suos actus applicat Deo. Unde non differt a religione secundum essentiam, sed solum ratione. Nam religio dicitur secundum quod exhibet Deo debitum famulatum in his quae pertinent specialiter ad cultum divinum, sicut in sacrificiis, oblationibus et aliis huiusmodi, sanctitas autem dicitur secundum quod homo non solum haec, sed aliarum virtutum opera refert in Deum, vel secundum quod homo se disponit per bona opera ad cultum divinum.
IIª-IIae q. 81 a. 8 ad 1
Ad primum ergo dicendum quod sanctitas est quaedam specialis virtus secundum essentiam, et secundum hoc est quodammodo eadem religioni. Habet autem quandam generalitatem, secundum quod omnes virtutum actus per imperium ordinat in bonum divinum, sicut et iustitia legalis dicitur generalis virtus, inquantum ordinat omnium virtutum actus in bonum commune.
IIª-IIae q. 81 a. 8 ad 2
Ad secundum dicendum quod temperantia munditiam quidem operatur, non tamen ita quod habeat rationem sanctitatis nisi referatur in Deum. Unde de ipsa virginitate dicit Augustinus, in libro de virginitate, quod non quia virginitas est, sed quia Deo dicata est, honoratur.
IIª-IIae q. 81 a. 8 ad 3
Ad tertium dicendum quod sanctitas distincta est a religione propter differentiam praedictam, non quia differat re, sed ratione tantum, ut dictum est.