• Home
  • Works
  • Introduction Guide Collaboration Sponsors / Collaborators Copyrights Contact Imprint
Bibliothek der Kirchenväter
Search
DE EN FR
Works Thomas Aquinas (1225-1274)

Translation Hide
Summe der Theologie

Fünfter Artikel. Die seligen können nicht als Propheten bezeichnet werden.

a) Dies scheint aber. Denn: I. Moses schaute das göttliche Wesen und war doch Prophet. Also können die seligen zugleich Propheten sein. II. Die Prophetie ist eine Offenbarung von seiten Gottes. Solche Offenbarungen macht aber Gott den heiligen Engeln. III. Christus schaute als Mensch vom ersten Augenblicke an das göttliche Wesen; nannte sich aber selbst „Prophet“. (Matth. 13.) IV. Von Samuel heißt es Ekkli. 46.: „Er erhob seine Stimme aus dem Erdboden vermittelst der Prophetie, um zu zerstören die Gottlosigkeit des Volkes.“ Auf der anderen Seite wird (2. Petr. 1.) die prophetische Rede verglichen „mit einer Leuchte, die da leuchtet in dunklem Orte.“ In. den seligen ist aber kein Dunkel.

b) Ich antworte, die Prophetie schließe ein die Kenntnis einer gewissen übernatürlichen Wahrheit als einer fern stehenden. Dieses Fernstehen nun hält sich einerseits von seiten der Kenntnis, wenn deren Gegenstand nicht in sich selber gesehen wird, sondern in einigen seiner Wirkungen, und noch mehr wenn er nur unter körperlichen Bildern gesehen wird; — dies ist nun im höchsten Grade eben bei der prophetischen Erkenntnis der Fall, die da vermittelt wird durch Bilder und Figuren, welche körperlichen Dingen entnommen sind. Andererseits hält sich das Fernstehen von. seiten des erkennenden, weil er noch unvollkommen erkennt, nach 2. Kor. 5.: Solange wir im Körper sind, pilgern wir fern vom Herrn.“ In keiner von beiden Weisen aber sehen die seligen von ferne. Also können sie keine Propheten sein.

c) I. Jenes Schauen des Moses war nach Weise eines vorübergehenden Eindruckes, nach Art einer Leidenschaft, nicht als etwas Dauerndes. Also war trotz desselben Moses noch ferne; und somit verlor ein solches Schauen nicht den Charakter der Prophetie. II. Den Engeln offenbart Gott nicht als fernstehenden, sondern als innig mit ihm verbundenen. Also ist das keine Prophetie. III. Christus war zugleich im Stande der Seligkeit und auf dem irdischen Pilgerwege. Unter dem ersteren Gesichtspunkte war er nicht Prophet. IV. Samuel war noch nicht in der seligen Anschauung; also konnte ihm prophetische Kenntnis gebühren. Dies gilt aber nicht von den seligen nach Christus. Durch göttliche Kraft nämlich kann es geschehen, daß, während man den Teufel befragt, Gott selber durch seinen Boten die Wahrheit verkündet; wie Er durch Elias jenen Boten des Königs die Wahrheit ankünden ließ, die da gesandt waren, um den Gott Accarons zu befragen. (4. Kön. 11.) Oder man kann auch sagen, es sei dies nicht die Seele Samuels gewesen, sondern der Teufel, der im Namen Samuels sprach; und die Vorherkündigung werde eine prophetische sowie der Vörherkünder ein weiser genannt nach der Meinung Sauls und der Begleiter.

Edition Hide
Summa theologiae

Articulus 5

IIª-IIae, q. 174 a. 5 arg. 1

Ad quintum sic proceditur. Videtur quod etiam aliquis gradus prophetiae est in beatis. Moyses enim, ut dictum est, vidit divinam essentiam. Qui tamen propheta dicitur. Ergo, pari ratione, beati possunt dici prophetae.

IIª-IIae, q. 174 a. 5 arg. 2

Praeterea, prophetia est divina revelatio. Sed divinae revelationes fiunt etiam Angelis beatis. Ergo etiam Angeli beati possunt dici prophetae.

IIª-IIae, q. 174 a. 5 arg. 3

Praeterea, Christus ab instanti conceptionis fuit comprehensor. Et tamen ipse prophetam se nominat, Matth. XIII, ubi dicit, non est propheta sine honore nisi in patria sua. Ergo etiam comprehensores et beati possunt dici prophetae.

IIª-IIae, q. 174 a. 5 arg. 4

Praeterea, de Samuele dicitur, Eccli. XLVI, exaltavit vocem eius de terra in prophetia, delere impietatem gentis. Ergo, eadem ratione, alii sancti post mortem possunt dici prophetae.

IIª-IIae, q. 174 a. 5 s. c.

Sed contra est quod II Pet. I, sermo propheticus comparatur lucernae lucenti in caliginoso loco. Sed in beatis nulla est caligo. Ergo non possunt dici prophetae.

IIª-IIae, q. 174 a. 5 co.

Respondeo dicendum quod prophetia importat visionem quandam alicuius supernaturalis veritatis ut procul existentis. Quod quidem contingit esse dupliciter. Uno modo, ex parte ipsius cognitionis, quia videlicet veritas supernaturalis non cognoscitur in seipsa, sed in aliquibus suis effectibus. Et adhuc erit magis procul si hoc fit per figuras corporalium rerum, quam per intelligibiles effectus. Et talis maxime est visio prophetica quae fit per similitudines corporalium rerum. Alio modo visio est procul ex parte ipsius videntis, qui scilicet non est totaliter in ultimam perfectionem adductus, secundum illud II ad Cor. V, quandiu in corpore sumus, peregrinamur a domino. Neutro autem modo beati sunt procul. Unde non possunt dici prophetae.

IIª-IIae, q. 174 a. 5 ad 1

Ad primum ergo dicendum quod visio illa Moysi fuit raptim, per modum passionis, non autem permanens, per modum beatitudinis. Unde adhuc videns erat procul. Propter hoc, non totaliter talis visio amittit rationem prophetiae.

IIª-IIae, q. 174 a. 5 ad 2

Ad secundum dicendum quod Angelis fit revelatio divina non sicut procul existentibus, sed sicut iam totaliter Deo coniunctis. Unde talis revelatio non habet rationem prophetiae.

IIª-IIae, q. 174 a. 5 ad 3

Ad tertium dicendum quod Christus simul erat comprehensor et viator. Inquantum ergo erat comprehensor, non competit sibi ratio prophetiae, sed solum inquantum erat viator.

IIª-IIae, q. 174 a. 5 ad 4

Ad quartum dicendum quod etiam Samuel nondum pervenerat ad statum beatitudinis. Unde et, si voluntate Dei ipsa anima Samuelis Sauli eventum belli praenuntiavit, Deo sibi hoc revelante, pertinet ad rationem prophetiae. Non est autem eadem ratio de sanctis qui sunt modo in patria. Nec obstat quod arte Daemonum hoc dicitur factum. Quia etsi Daemones animam alicuius sancti evocare non possunt, neque cogere ad aliquid agendum; potest tamen hoc fieri divina virtute ut, dum Daemon consulitur, ipse Deus per suum nuntium veritatem enuntiat, sicut per Eliam veritatem respondit nuntiis regis qui mittebantur ad consulendum Deum Accaron, ut habetur IV Reg. I. Quamvis etiam dici possit quod non fuerit anima Samuelis, sed Daemon ex persona eius loquens, quem sapiens Samuelem nominat, et eius praenuntiationem prophetiam, secundum opinionem Saulis et adstantium, qui ita opinabantur.

  Print   Report an error
  • Show the text
  • Bibliographic Reference
  • Scans for this version
Editions of this Work
Summa theologiae
Translations of this Work
Summe der Theologie

Contents

Faculty of Theology, Patristics and History of the Early Church
Miséricorde, Av. Europe 20, CH 1700 Fribourg

© 2025 Gregor Emmenegger
Imprint
Privacy policy