• Accueil
  • Œuvres
  • Introduction Instructions Collaboration Sponsors / Collaborateurs Copyrights Contact Mentions légales
Bibliothek der Kirchenväter
Recherche
DE EN FR
Œuvres Thomas d'Aquin (1225-1274)

Edition Masquer
Summa theologiae

Articulus 7

IIª-IIae, q. 158 a. 7 arg. 1

Ad septimum sic proceditur. Videtur quod inconvenienter assignentur sex filiae irae, quae sunt rixa, tumor mentis, contumelia, clamor, indignatio, blasphemia. Blasphemia enim ponitur ab Isidoro filia superbiae. Non ergo debet poni filia irae.

IIª-IIae, q. 158 a. 7 arg. 2

Praeterea, odium nascitur ex ira, ut Augustinus dicit, in regula. Ergo deberet numerari inter filias irae.

IIª-IIae, q. 158 a. 7 arg. 3

Praeterea, tumor mentis videtur idem esse quod superbia. Superbia autem non est filia alicuius vitii, sed mater omnium vitiorum, ut Gregorius dicit, XXXI Moral. Ergo tumor mentis non debet numerari inter filias irae.

IIª-IIae, q. 158 a. 7 s. c.

Sed contra est quod Gregorius, XXXI Moral., assignat has filias irae.

IIª-IIae, q. 158 a. 7 co.

Respondeo dicendum quod ira potest tripliciter considerari. Uno modo, secundum quod est in corde. Et sic ex ira nascuntur duo vitia. Unum quidem ex parte eius contra quem homo irascitur, quem reputat indignum ut sibi tale quid fecerit. Et sic ponitur indignatio. Aliud autem vitium est ex parte sui ipsius, inquantum scilicet excogitat diversas vias vindictae, et talibus cogitationibus animum suum replet, secundum illud Iob XV, nunquid sapiens implebit ardore stomachum suum. Et sic ponitur tumor mentis. Alio modo consideratur ira secundum quod est in ore. Et sic ex ira duplex inordinatio procedit. Una quidem secundum hoc quod homo in modo loquendi iram suam demonstrat, sicut dictum est de eo qui dicit fratri suo, raca. Et sic ponitur clamor, per quem intelligitur inordinata et confusa locutio. Alia autem est inordinatio secundum quod aliquis prorumpit in verba iniuriosa. Quae quidem si sint contra Deum, erit blasphemia; si autem contra proximum, contumelia. Tertio modo consideratur ira secundum quod procedit usque ad factum. Et sic ex ira oriuntur rixae, per quas intelliguntur omnia nocumenta quae facto proximis inferuntur ex ira.

IIª-IIae, q. 158 a. 7 ad 1

Ad primum ergo dicendum quod blasphemia in quam aliquis prorumpit deliberata mente, procedit ex superbia hominis contra Deum se erigentis, quia, ut dicitur Eccli. X, initium superbiae hominis apostatare a Deo; idest, recedere a veneratione eius est prima superbiae pars, et ex hoc oritur blasphemia. Sed blasphemia in quam aliquis prorumpit ex commotione animi, procedit ex ira.

IIª-IIae, q. 158 a. 7 ad 2

Ad secundum dicendum quod odium, etsi aliquando nascatur ex ira, tamen habet aliquam priorem causam ex qua directius oritur, scilicet tristitiam, sicut e contrario amor nascitur ex delectatione. Ex tristitia autem illata quandoque in iram, quandoque in odium aliquis movetur. Unde convenientius fuit quod odium poneretur oriri ex acedia quam ex ira.

IIª-IIae, q. 158 a. 7 ad 3

Ad tertium dicendum quod tumor mentis non accipitur hic pro superbia, sed pro quodam conatu sive audacia hominis intentantis vindictam. Audacia autem est vitium fortitudini oppositum.

Traduction Masquer
Summe der Theologie

Siebenter Artikel. Die Kinder des Zornes sind: der Streit, die Aufgeblasenheit des Geistes, die Schmähung, das Geschrei, der Unwille, die Gotteslästerung.

a) Dies ist nicht richtig aufgezählt. Denn: I. Isidor hält (in Deut. 16.) die Gotteslästerung für eine Tochter des Hochmuts. II. Aus dem Zorne rührt der Haß her; also ist er ein Kind des Zornes. III. Aufgeblasenheit ist dasselbe wie Hochmut, der das Princip aller Laster ist und nicht das Kind eines Lasters. Auf der anderen Seite steht die Autorität Gregors. (33. moral. 17.)

b) Ich antworte; 1. aus dem Zorne, insoweit er im Herzen ist, entspringen zwei Sünden:

a) Der Unwille gegen den Menschen, gegen welchen man zürnt;

b) die Aufgeblasenheit mit Rücksicht auf den zornigen selbst, der sich Verschiedenes ausdenkt, um sich zu rächen und so seinen Geist mit Gedanken der Eigenliebe anfüllt, nach Job 15.: „Wird denn der weise sein Herz mit Glut anfüllen.“ 2. Aus dem Zorne im Munde entspringt

c) das Geschrei, insoweit der Mensch in seiner Sprechweise den inneren Zorn offenbart;

d) die Lästerung, insoweit der Mensch in beleidigende Worte gegen Gottes Majestät ausbricht;

e) die Schmähung, insoweit er den Nächsten beleidigt. 3. Aus dem Zorne in Werken entspringt

f) der Streit, worunter aller Nachteil verstanden ist, den der zornige dem Nächsten anthut.

c) I. Daß jemand überlegterweise in gotteslästerische Reden ausbricht, kommt vom Hochmute. Denn „der Beginn des Hochmuts ist: abfallen von Gott“ d. i. sich abwenden von der Verehrung Gottes, der erste Teil des Hochmuts, und davon kommt die Lästerung. Gott lästern aber, weil der Geist erregt ist, kommt vom Zorne. II. Der Haß kommt manchmal vom Zorne; er hat jedoch eine weitere, tiefere Ursache, aus welcher er mehr unmittelbar kommt, nämlich die Trauer; wie umgekehrt vom Ergötzen her Liebe entsteht. Aus der jemandem zu gefügten Betrübnis aber wird dieser manchmal zum Zorne, manchmal zum Hasse hin bewegt. Also ist besser gesagt, daß der Haß von der geistigen Trauer oder Trägheit komme wie vom Zorne. III. „Aufgeblasenheit“ steht hier nicht für Hochmut; sondern für einen gewissen Versuch oder für die Kühnheit eines Menschen, der Alles zusammen sucht, um sich zu rächen. Die Kühnheit aber ist ein der Stärke entgegen gesetzter Fehler.

  Imprimer   Rapporter une erreur
  • Afficher le texte
  • Référence bibliographique
  • Scans de cette version
Les éditions de cette œuvre
Summa theologiae
Traductions de cette œuvre
Summe der Theologie

Table des matières

Faculté de théologie, Patristique et histoire de l'Église ancienne
Miséricorde, Av. Europe 20, CH 1700 Fribourg

© 2025 Gregor Emmenegger
Mentions légales
Politique de confidentialité