• Accueil
  • Œuvres
  • Introduction Instructions Collaboration Sponsors / Collaborateurs Copyrights Contact Mentions légales
Bibliothek der Kirchenväter
Recherche
DE EN FR
Œuvres Thomas d'Aquin (1225-1274)

Edition Masquer
Summa theologiae

Articulus 7

IIIª q. 31 a. 7 arg. 1

Ad septimum sic proceditur. Videtur quod caro Christi in antiquis patribus peccato infecta non fuerit. Dicitur enim Sap. VII quod in divinam sapientiam nihil inquinatum incurrit. Christus autem est Dei sapientia, ut dicitur I ad Cor. I. Ergo caro Christi nunquam peccato inquinata fuit.

IIIª q. 31 a. 7 arg. 2

Praeterea, Damascenus dicit, in III libro, quod Christus primitias nostrae naturae assumpsit. Sed in primo statu caro humana non erat peccato infecta. Ergo caro Christi non fuit infecta nec in Adam nec in aliis patribus.

IIIª q. 31 a. 7 arg. 3

Praeterea, Augustinus dicit, X super Gen. ad Litt., quod natura humana semper habuit, cum vulnere, vulneris medicinam. Sed id quod est infectum, non potest esse vulneris medicina, sed magis ipsum indiget medicina. Ergo semper in natura humana fuit aliquid non infectum, ex quo postmodum est corpus Christi formatum.

IIIª q. 31 a. 7 s. c.

Sed contra est quod corpus Christi non refertur ad Adam et ad alios patres nisi mediante corpore beatae virginis, de qua carnem assumpsit. Sed corpus beatae virginis totum fuit in originali conceptum, ut supra dictum est, et ita etiam, secundum quod fuit in patribus, fuit peccato obnoxium. Ergo caro Christi, secundum quod fuit in patribus, fuit peccato obnoxia.

IIIª q. 31 a. 7 co.

Respondeo dicendum quod, cum dicimus Christum, vel eius carnem, fuisse in Adam et in aliis patribus, comparamus ipsum, vel carnem eius, ad Adam et ad alios patres. Manifestum est autem quod alia fuit conditio patrum, et alia Christi, nam patres fuerunt subiecti peccato, Christus autem fuit omnino a peccato immunis. Dupliciter ergo in hac comparatione errare contingit. Uno modo, ut attribuamus Christo, vel carni eius, conditionem quae fuit in patribus, puta si dicamus quod Christus in Adam peccavit quia in eo aliquo modo fuit. Quod falsum est, quia non eo modo in eo fuit ut ad Christum peccatum Adae pertineret; quia non derivatur ab eo secundum concupiscentiae legem, sive secundum rationem seminalem, ut supra dictum est. Alio modo contingit errare, si attribuamus ei quod actu fuit in patribus, conditionem Christi, vel carnis eius, ut scilicet, quia caro Christi, secundum quod in Christo fuit, non fuit peccato obnoxia, ita etiam in Adam et in aliis patribus fuit aliqua pars corporis eius quae non fuit peccato obnoxia, ex qua postmodum corpus Christi formaretur; sicut quidam posuerunt. Quod quidem esse non potest. Primo, quia caro Christi non fuit secundum aliquid signatum in Adam et in aliis patribus, quod posset distingui a reliqua eius carne sicut purum ab impuro, sicut iam supra dictum est. Secundo quia, cum caro humana peccato inficiatur ex hoc quod est per concupiscentiam concepta, sicut tota caro alicuius hominis per concupiscentiam concipitur, ita etiam tota peccato inquinatur. Et ideo dicendum est quod tota caro antiquorum patrum fuit peccato obnoxia, nec fuit in eis aliquid a peccato immune, de quo postmodum corpus Christi formaretur.

IIIª q. 31 a. 7 ad 1

Ad primum ergo dicendum quod Christus non assumpsit carnem humani generis subditam peccato, sed ab omni infectione peccati mundatam. Et ideo in Dei sapientiam nihil inquinatum incurrit.

IIIª q. 31 a. 7 ad 2

Ad secundum dicendum quod Christus dicitur primitias nostrae naturae assumpsisse, quantum ad similitudinem conditionis, quia scilicet assumpsit carnem peccato non infectam, sicut fuerat caro hominis ante peccatum. Non autem hoc intelligitur secundum continuationem puritatis, ita scilicet quod illa caro puri hominis servaretur a peccato immunis usque ad formationem corporis Christi.

IIIª q. 31 a. 7 ad 3

Ad tertium dicendum quod in humana natura, ante Christum, erat vulnus, idest infectio originalis peccati, in actu. Medicina autem vulneris non erat ibi actu, sed solum secundum virtutem originis, prout ab illis patribus propaganda erat caro Christi.

Traduction Masquer
Summe der Theologie

Siebenter Artikel. Das Fleisch Christi, soweit es in den Altvätern sich fand, war der Erbsünde unterworfen.

a) Dagegen steht: I. Sap. 7.) wo es von der göttlichen Weisheit heißt: „Nichts Unbeflecktes tritt in sie ein.“ Also in keiner Weise stand das Fleisch Christi,
auch soweit es in den Altvätern war, unter der Sünde. II. Damascenus, der 3. de orth. fide 2. sagt, daß Christus die
Erstlinge der menschlichen Natur annahm. Im Ur-Stande aber war letztere
ohne Sünde. III. Augustinus, nach dem (10. sup. Gen. ad litt. 20.) „die menschliche Natur immer besaß zugleich mit der Wunde die Medizin.“ Also war
in der menschlichen Natur immer etwas von der Sünde nicht Angestecktes,
was Medizin gegen die Wunde der Sünde sein tonnte; und daraus wurde
nachher Christi Leib geformt. Auf der anderen Seite wird der Leib Jesu auf Adam und die Vorväter nur bezogen vermittelst des Leibes Marias. Dieser war aber durchaus in der Erbsünde empfangen; also war er auch, soweit er in den Vätern war, der Erbsünde unterworfen.

b) Ich antworte, in der Beziehung des Körpers Christi zu Adam und zu den Vorvätern irre man in zweifacher Weise: einmal, wenn wir dem Leibe Christi die Beschaffenheit jenes Fleisches zuteilen, wie dies in den Vorvätern war; also wenn wir sagen, Christus habe gesündigt in Adam, weil Er Beziehung zu Adam hatte und so irgendwie in Adam war; denn nicht so war Christus in Adam, daß vermittelst der Begierlichkeit die menschliche Natur bis zu Ihm gelangte; — dann, wenn wir meinen, daß, weil in Christo das Fleisch nicht der Sünde unterworfen war, deshalb auch im Leibe Adams oder der Vorväter immer ein thatsächlich bestimmtes Teilchen sich fand, welches der Sünde nicht unterstand, und daß aus diesem Teilchen dann Christi Leib gebildet ward. Dies ist durchaus falsch. Denn 1. war der Leib Christi nicht gemäß einem thatsächlich bestehenden bestimmten Teile in den Vorvätern, so daß dieser Teil unterschieden gewesen wäre von den übrigen Teilen, wie Reines von Unreinem (vgl. Art. 6.); — 2. weil, wenn das menschliche Fleisch kraft der Begierlichkeit bei der Empfängnis von der Erbsünde angesteckt wird, wie die ganze menschliche Natur empfangen, so auch die ganze menschliche Natur angesteckt ist.

c) I. Das ganze Fleisch der Altväter war der Erbsünde Unterthan und nichts war in demselben thatsächlich bestehend, woraus der Leib Christi nachher gebildet wurde. Christus aber nahm nicht die menschliche Natur an als unter der Sünde stehend, sondern als eine von allem Flecken gereinigte; und somit „trat in die Weisheit Gottes nichts Beflecktes ein“. II. Ähnlich wie vor der Sünde die menschliche Natur rein war, nahm der Sohn Gottes sie als eine reine an; und deshalb, wegen dieser Ähnlichkeit, wird gesagt. Er hätte die Erstlinge der menschlichen Natur angenommen. Dies wird aber nicht in dem Sinne gesagt, als ob jenes reine Fleisch im Anfange nach einem gewissen Teile behütet worden wärevor der Befleckung und als ob aus diesem thatsächlichen Teile, als einem Teile der Natur im reinen Urzustände, der Leib Christi geformt sei. III. Die Wunde war in der menschlichen Natur thatsächlich vorhanden nach der Sünde. Die Medizin oder das Heilmittel aber war nur dem Vermögen des Ursprunges nach da; insoweit durch die Väter vom Ursprünge an das menschliche Fleisch fortzupflanzen war bis Christo.

  Imprimer   Rapporter une erreur
  • Afficher le texte
  • Référence bibliographique
  • Scans de cette version
Les éditions de cette œuvre
Summa theologiae
Traductions de cette œuvre
Summe der Theologie

Table des matières

Faculté de théologie, Patristique et histoire de l'Église ancienne
Miséricorde, Av. Europe 20, CH 1700 Fribourg

© 2025 Gregor Emmenegger
Mentions légales
Politique de confidentialité