• Accueil
  • Œuvres
  • Introduction Instructions Collaboration Sponsors / Collaborateurs Copyrights Contact Mentions légales
Bibliothek der Kirchenväter
Recherche
DE EN FR
Œuvres Thomas d'Aquin (1225-1274)

Edition Masquer
Summa theologiae

Articulus 4

Iª q. 107 a. 4 arg. 1

Ad quartum sic proceditur. Videtur quod localis distantia operetur aliquid in locutione angelica. Sicut enim dicit Damascenus, Angelus ubi est, ibi operatur. Locutio autem est quaedam operatio Angeli. Cum ergo Angelus sit in determinato loco, videtur quod usque ad determinatam loci distantiam Angelus loqui possit.

Iª q. 107 a. 4 arg. 2

Praeterea, clamor loquentis fit propter distantiam audientis. Sed Isaiae VI dicitur de Seraphim, quod clamabat alter ad alterum. Ergo videtur quod in locutione Angelorum aliquid operetur localis distantia.

Iª q. 107 a. 4 s. c.

Sed contra est quod, sicut dicitur Luc. XVI, dives in Inferno positus loquebatur Abrahae, non impediente locali distantia. Multo igitur minus localis distantia potest impedire locutionem unius Angeli ad alterum.

Iª q. 107 a. 4 co.

Respondeo dicendum quod locutio Angeli in intellectuali operatione consistit, ut ex dictis patet. Intellectualis autem operatio Angeli omnino abstracta est a loco et tempore, nam etiam nostra intellectualis operatio est per abstractionem ab hic et nunc, nisi per accidens ex parte phantasmatum, quae in Angelis nulla sunt. In eo autem quod est omnino abstractum a loco et tempore, nihil operatur neque temporis diversitas, neque loci distantia. Unde in locutione Angeli nullum impedimentum facit distantia loci.

Iª q. 107 a. 4 ad 1

Ad primum ergo dicendum quod locutio Angeli, sicut dictum est, est locutio interior, quae tamen ab alio percipitur, et ideo est in Angelo loquente, et per consequens ubi est Angelus loquens. Sed sicut distantia localis non impedit quin unus Angelus alium videre possit; ita etiam non impedit quin percipiat quod in eo ad se ordinatur, quod est eius locutionem percipere.

Iª q. 107 a. 4 ad 2

Ad secundum dicendum quod clamor ille non est vocis corporeae, qui fit propter distantiam loci; sed significat magnitudinem rei quae dicebatur, vel magnitudinem affectus, secundum quod dicit Gregorius, II Moral., tanto quisque minus clamat, quanto minus desiderat.

Traduction Masquer
Summe der Theologie

Vierter Artikel. Die örtliche Entfernung hat gar keinen Einfluß auf das Sprechen der Engel.

a) Das Gegenteil scheint der Fall zu sein. Denn: I. Damascenus (2. de orth. fide 3.) sagt: „Der Engel wirkt, wo er ist.“ Das Sprechen des Engels aber ist gewissermaßen ein Wirken. Da also der Engel in einem bestimmten Orte ist, so scheint das Sprechen des Engels nur bis zu einer gewissen örtlichen Entfernung hin sich geltend zu machen. II. Man schreit wegen der Entfernung des Hörenden. Isaias 6. aber heißt es: „Ein Seraphim schrie zum anderen hin.“ Also die örtliche Entfernung hat Einfluß auf das Sprechen der Engel. Auf der anderen Seite sprach nach Luk. 16. der Reiche in der Holle zu Abraham unerachtet der großen örtlichen Entfernung. Um so weniger also hindert die örtliche Entfernung das Sprechen der Engel.

b) Ich antworte; das Sprechen der Engel ist eine Thätigkeit der Vernunft. Die vernünftige Thätigkeit der Engel aber sieht vollständig ab von Zeit und Ort. Denn auch wir erkennen nur deshalb vernünftig, weil wir absehen können von bestimmten Zeit- und Ortsbedingungen; und nur wegen des zufalligen gegenwärtigen Zustandes unserer Vernunft haben wir die Phantasiebilder notwendig, die aber beim Engel nicht bestehen. In einer Substanz also, welche durchaus von allem Stofflichen losgelöst ist, hat keinerlei Einfluß weder die Verschiedenheit der Zeit noch die Entfernung dem Orte nach.

c) I. Das Sprechen des Engels ist ein innerliches, aber so beschaffen, daß es vom anderen Engel wahrgenommen wird; deshalb ist es im Engel, der da spricht, und ist es zugleich da, wo der Engel ist, der spricht. Wie aber die örtliche Entfernung es nicht hindert, daß der eine Engel vom anderen gesehen wird; so steht sie auch nicht dem entgegen, daß er im sprechenden Engel sieht, was auf ihn selber, den Hörenden, Bezug hat; — und das ist: das Sprechen wahrnehmen. II. Jener Ausdruck „Schreien“ will die Größe des Gegenstandes ausdrücken, um den es sich handelte; oder die Größe der Liebe, mit der gesprochen wurde; wie Gregor der Große sagt (2. moral. 4.): „Je geringer in jemandem das Verlangen ist, desto weniger schreit er.“

  Imprimer   Rapporter une erreur
  • Afficher le texte
  • Référence bibliographique
  • Scans de cette version
Les éditions de cette œuvre
Summa theologiae
Traductions de cette œuvre
Summe der Theologie

Table des matières

Faculté de théologie, Patristique et histoire de l'Église ancienne
Miséricorde, Av. Europe 20, CH 1700 Fribourg

© 2025 Gregor Emmenegger
Mentions légales
Politique de confidentialité