41.

A. Age vero, aggrediamur quod vis, sed multo te mihi attentiore opus est, quam te fortasse existimas esse debere. Quare facito ut quam maxime adsis, ac respondeas mihi, quidnam tibi videatur iste esse sensus quo anima per corpus utitur: nam ipse jam nomine proprio sensus dicitur. E. Sensus esse quinque audire soleo, videndi, audiendi, olfaciendi, gustandi atque tangendi: plus quid respondeam nescio. A. Partitio ista vetustissima est, et fere in concionibus celebrata. Vellem autem definiri mihi abs te, quid sit ipse sensus, ut eadem definitione omnia illa includerentur, neque aliud quidquam quod sensus non esset, in ea intelligeretur: sed si id non potest, nihil urgeo. Illud enim quod satis est, certe potes meam definitionem vel refellere vel probare. E. Hoc modo tibi fortasse non deero, quantum valeo: non enim et hoc semper est facile. A. Attende ergo: nam sensum puto esse, non latere animam quod patitur corpus. E. Placet mihi haec definitio. A. Adesto ergo huic tanquam tuae, ac tuere illam, dum a me paulisper refellitur. E. Tuebor sane, si tu adjuveris; sin minime, jam [Col. 1059] mihi displicet: non enim frustra tibi visa est refellenda. A. Noli nimis ex auctoritate pendere, praesertim mea quae nulla est; et quod ait Horatius, Sapere aude ¹: ne non te ratio subjuget priusquam metus. E. Ego prorsus nihil metuo, quoquo res modo processerit: non enim errare me sines. Sed jam incipe si quid habes, ne differendo potius quam adversando defatiger.