Translation
Hide
Fünfzehn Bücher über die Dreieinigkeit
11. Kapitel. Wieso wir durch das Blut Christi gerechtfertigt wurden.
15. Was aber heißt das: „Gerechtfertigt in seinem Blute?“1 Welche Kraft hat, bitte, dieses Blut, daß in ihm die Glaubenden gerechtfertigt werden? Und was heißt: „Versöhnt durch den Tod seines Sohnes?“2 Hat etwa Gott Vater, als er uns zürnte, den Tod seines Sohnes für uns gesehen, und wurde er uns so geneigt? War also sein Sohn bis dahin uns schon so geneigt, daß er sich sogar würdigte, für uns zu sterben, während der Vater bis dahin noch so sehr zürnte, daß er, wenn nicht der Sohn für uns gestorben wäre, uns nicht geneigt geworden wäre? Was hat denn dann das Wort für einen Sinn, das an einer anderen Stelle eben der gleiche Lehrer der Heiden spricht: „Was sollen wir also dazu sagen? Wenn Gott für uns ist, wer ist da wider uns? Der seinen eigenen Sohn nicht geschont hat, sondern ihn für uns alle dahingab, wie sollte er uns in ihm nicht auch alles geschenkt haben?“3 Würde der Vater, wenn er uns nicht schon geneigt wäre, seinen eigenen Sohn, ihn nicht schonend, für uns dahingeben? Scheint dieser Ausspruch zu jenem nicht gleichsam in Gegensatz zu stehen? Nach jenem stirbt der Sohn für uns und wird der Vater durch seinen Tod mit uns versöhnt; nach diesem aber liebte uns der Vater gleichsam zuvor, er selbst hat um unsertwillen den Sohn nicht geschont, er selbst hat ihn für uns in den Tod hingegeben. Aber ich sehe, daß auch S. 184 vorher schon der Vater uns liebte, nicht nur bevor der Sohn für uns starb, sondern auch bevor er die Welt schuf; der gleiche Apostel bezeugt es, wenn er sagt: „wie Gott uns in ihm vor Grundlegung der Welt auserwählte.“4 Es ist auch nicht so, als ob der Sohn, da ihn der Vater nicht schonte, gleichsam gegen seinen Willen für uns hingegeben worden wäre. Heißt es doch auch von ihm: „der mich liebte und sich für mich dahingab.“5 Alles wirkt also zugleich der Vater, der Sohn und beider Geist in gleicher und einträchtiger Weise, und doch sind wir gerechtfertigt im Blute Christi und mit Gott versöhnt durch den Tod seines Sohnes. Wie dies geschehen ist, werde ich, so gut ich kann, hier ebenfalls erklären, so wie es hinreichend erscheint.
Edition
Hide
De Trinitate
XI.
[XI 15] Sed quid est iustificati in sanguine ipsius? Quae vis est huius sanguinis obsecro ut in eo iustificentur credentes? Et quid est reconciliati per mortem filii eius? Itane vero cum irasceretur nobis deus pater vidit mortem filii sui pro nobis et placatus est nobis? Numquid ergo filius eius usque adeo nobis iam placatus erat ut pro nobis etiam dignaretur mori, pater vero usque adeo adhuc irascebatur ut nisi filius pro nobis moreretur non placaretur? Et quid est quod alio loco idem ipse doctor gentium: Quid ergo, inquit, dicemus ad haec? Si deus pro nobis, quis contra nos? Qui filio proprio non pepercit sed pro nobis omnibus tradidit eum, quomodo non et cum illo omnia nobis donavit? Numquid nisi iam placatus esset pater proprio filio non parcens pro nobis eum traderet? Nonne videtur haec illi velut adversa esse sententia? In illa moritur pro nobis filius, et reconciliatur nobis pater per eius mortem; in hac autem tamquam prior nos dilexerit pater, ipse propter nos filio non parcit, ipse pro nobis eum tradit ad mortem. Sed video quod et antea pater dilexit nos non solum antequam pro nobis filius moreretur, sed antequam conderet mundum ipso teste apostolo qui dicit: Sicut elegit nos in ipso ante constitutionem mundi. Nec filius patre sibi non parcente pro nobis velut invitus est traditus quia et de ipso dictum est: Qui me dilexit et tradidit se ipsum pro me. Omnia ergo simul et pater et filius et amborum spiritus pariter et concorditer operantur. Tamen iustificati sumus in Christi sanguine et reconciliati sumus deo per mortem filii eius, et quomodo id factum si ut potero etiam hic quantum satis videbitur explicabo.