§ 12

Sed et quos diuites opinaris continuantes saltibus saitus et de confinio pauperibus exclusis infinita ac sine terminis rura latius porrigentes, quibus argenti etauri¹maximumpondus² et pecuniarum ingentium uel exstructi aggeres uel defossae strues, hos etiam inter diuitias suas trepidos cogitationis incertae sollicitudo discruciat, ne praedo uastet, ne percussor infestet, ne inimica cuiusque locupletioris inuidia calumniosis litibus inquietet. non cibus securo somnusue³ contingit, suspirat ille in conuiuio, bibat licet gemma, et cum epulis marcidum corpus torus mollior alto sinu condidit, uigilat in pluma nec intellegit miser, speciosa sibi esse supplicia, auro 80 alligatum teneri et possideri magis, quam possidere ⁴P. 14 [diuitias], adque — o detestabilis caecitas mentium⁵ et cnpiditatis⁶ insanae profunda caligo! – cum exonerare se possit et leuare ponderibus, pergit magis fortunis⁷ angentibus incubare⁸, pergit poenalibus cumulis pertinaciter adhaerere. nulla in clientes⁹ inde largitio est, cum indigentibus nulla partitio est, et pecuniam suam dicunt, quam uelut alienam domi clausam sollicito labore custodiunt, ex qua non amicis, non liberis quicquam, non sibi denique impertiunt, possident ad hoc tantum, ne possidere alteri liceat, et — o nominum quanta diuersitas! — bona appellant, ex quibus nullus illis nisi ad res malas usus est.