14.

Eleemosynae quibus potissimum faciendae. Mali pauperes.—Respondebis, hoc unumquemque posse in patria sua facere: nec pauperes defuturos, qui Ecclesiae opibus sustentandi sint. Nec nos negamus cunctis pauperibus etiam Judaeis et Samaritanis, si tanta sit largitas, stipes porrigendas. Sed Apostolus faciendam quidem docet ad omnes eleemosynam, sed maxime ad domesticos fidei (Gal. VI). De quibus et Salvator in Evangelio loquebatur: Facite vobis amicos de mammona iniquitatis [Al. iniquo], qui vos recipiant in aeterna tabernacula (Luc. XVI, 9). Numquid isti pauperes, inter quorum pannos et illuviem corporis, flagrans libido dominatur, possunt habere aeterna tabernacula, qui nec praesentia possident, nec futura? Non enim simpliciter pauperes, sed pauperes spiritu beati appellantur: de quibus scriptum est: Beatus qui intelligit super egenum et pauperem: in die mala liberabit eum Dominus (Psal. XL, 1). In vulgi pauperibus sustentandis nequaquam intellectu, sed eleemosyna opus est. In sanctis pauperibus beatitudo est intelligentiae, ut [Al. ut et ei] ei tribuat, qui erubescit accipere: et cum acceperit, dolet: metens carnalia, et seminans spiritalia. Quod autem asserit eos melius facere, qui utuntur rebus suis, et paulatim fructus possessionum suarum pauperibus dividunt, quam illos qui possessionibus venundatis, semel omnia largiuntur, non a me ei [Al. eis], sed a Domino respondebitur: Si vis esse perfectus, vade, vende omnia quae habes, et da pauperibus: et veni sequere me. Ad eum loquitur, qui vult esse perfectus, qui cum apostolis patrem, naviculam et recte dimittit. Iste quem tu laudas, secundus aut [Al. et] tertius gradus est, quem et nos recipimus, dummodo sciamus prima secundis et tertiis praeferenda.