Cap. 24.
[1] Erant plane qui et tunc non intellegerent : quoniam et Thomas aliquamdiu incredulus, Domine, inquit, non scimus quo eas, et quomodo viam novimus? et Iesus, Ego sum via, veritas et vita; nemo venit ad patrem nisi per me; si cognovis- setis me cognovissetis et patrem; sed abhinc nostis illum et vidistis illum.
[2] et pervenimus iam ad Philippum, qui spe excitatus videndi patris nec intellegens quomodo visum patrem audisset, Ostende, inquit, nobis patrem, et sufficit nobis : et dominus, Philippe, tanto tempore vobiscum sum et non cognovistis me? quem dicit cognosci ab illis debuisse
[3] nobis omnes scripturae et veteres Christum dei et novae filium dei praefiniunt. hoc et retro praedicabatur, hoc et ab ipso Christo pronuntiabatur, immo iam et ab ipso patre coram de caelis filium profitente et filium glorificante: Hic est filius meus ; et, Glorificavi et glorificabo. hoc et a discipulis credebatur, hoc et a Iudaeis non credebatur : hoc se volens credi ab illis omni hora patrem nominabat et patrem praeferebat et patrem honorabat,
[4] si ita est, ergo non patrem tanto tempore secum conversatum ignoraverant sed filium : et dominus, eum se ignorati exprobrans quem ignora- verant, eum utique agnosci volebat quem tanto non agnosci tempore exprobraverat, id est filium. et apparere iam potest quomodo dictum sit, Qui me videt videt et patrem : scilicet quo et supra, Ego et pater unum sumus.
[5] quare? quia, Ego ex deo exivi et veni; et, Ego sum via, nemo ad patrem venit nisi per me; et, Nemo ad me venit nisi pater eum adduxerit; et, Omnia mihi pater tradidit; et, Sicut pater vivificat, ita et filius; et, Si me cognovistis et patrem cognovistis.
[6] secundum haec enim vicarium se patris ostenderat, per quem pater et videretur in factis et audiretur in verbis et cognosceretur in filio facta et verba patris administrante : quia invisibilis pater, quod et Philippus didicerat in lege et meminisse debuerat - Deum nemo videbit et vivet. et ideo suggillatur patrem videre desiderans quasi visibilem, et instruitur visibilem eum in filio fieri ex virtutibus non ex personae repraesentatione,
[7] denique si patrem eundem filium vellet in- tellegi dicendo, Qui me videt patrem videt, quomodo subicit, Non credis quia ego in patre et pater in me? debuerat enim subiunxisse, Non credis quia ego sum pater? aut quo exaggeravit, si non illud manifestavit quod voluerat intellegi, se scilicet filium esse? porro dicendo, Non credis quia ego in patre et pater in me, propterea potius exaggeravit ne, quia dixerat, Qui me vidit et patrem vidit, pater existimaretur : quod nunquam existimari se voluit, qui semper se filium et a patre venisse profitebatur.
[8] igitur et manifestam fecit duarum personarum coniunctionem, ne pater seorsum quasi visibilis in conspectu desideraretur et ut filius repraesentator patris haberetur. et nihilominus hoc quoque interpretatus est, quomodo pater esset in filio et filius in patre: Verba, inquit, quae ego loquor vobis non sunt mea - utique quia patris - pater autem manens in me facit opera,
[9] per opera ergo virtutum et verba doctrinae manens in filio pater, per ea videtur per quae manet et per eum in quo manet, ex hoc ipso apparente proprietate utriusque personae dum dicit, Ego sum in patre et pater in me. atque adeo Credite ait. quid? me patrem esse? non puto scriptum esse, sed, Quia ego in patre et pater in me, si quo minus vel propter opera credite, ea utique opera per quae pater in filio non visu sed sensu videbatur.
