CAPUT XIV. Fide et spe corroboramur.

15. Et ego dico: Deus meus, ubi es? Ecce ubi es. Respiro in te paululum, cum effundo super me animam meam in voce exsultationis et confessionis, soni festivitatem celebrantis ¹. Et adhuc tristis est, quia relabitur et fit abyssus; vel potius, sentit adhuc se esse abyssum. Dicit ei fides mea quam accendisti in nocte ante pedes meos: Quare tristis es, anima mea, et quare conturbas me? Spera in Domino ²; lucerna pedibus tuis verbum ejus ³. Spera et persevera, donec transeat nox mater iniquorum, donec transeat ira Domini, cujus filii et nos fuimus aliquando tenebrae, quarum residua trahimus in corpore propter peccatum mortuo ⁴, donec aspiret dies, et removeantur umbrae ⁵. Spera in Domino: mane astabo, et contemplabor; semper confitebor illi. Mane astabo, et videbo ⁶ salutare vultus mei ⁷, Deum meum qui vivificabit et mortalia corpora nostra, propter Spiritum qui habitat in nobis ⁸; quia super interius nostrum tenebrosum et fluidum misericorditer superferebatur. Unde in hac peregrinatione pignus accepimus ⁹, ut jam simus lux ¹⁰, dum adhuc spe salvi facti sumus ¹¹, et filii lucis, et filii diei, non filii noctis neque tenebrarum ¹², quod tamen fuimus. Inter quos et nos in isto adhuc incerto humanae notitiae, tu solus dividis, qui probas corda nostra, et vocas lucem diem, et tenebras noctem ¹³. Quis enim nos discernit, nisi tu? quid autem habemus quod non accepimus a te ¹⁴, ex eadem massa vasa in honorem, ex qua sunt et alia facta in contumeliam? ¹⁵