• Accueil
  • Œuvres
  • Introduction Instructions Collaboration Sponsors / Collaborateurs Copyrights Contact Mentions légales
Bibliothek der Kirchenväter
Recherche
DE EN FR
Œuvres Augustin d'Hippone (354-430) Contra Faustum Manichaeum

Edition Masquer
Contra Faustum Manichaeum libri triginta tres

3.

Augustinus repondit: Quicquid de Enoch et de Helia et de Moyse scriptura sancta certis et magnis suae fidei documentis in summo culmine auctoritatis locata testatur, hoc credimus, non quod Faustus nos credere suspicatur. Quid sit autem secundum naturam, quid contra naturam, homines, qui sicut vos errant, nosse non possunt. Dici autem humano more contra naturam esse, quod est contra naturae usum mortalibus notum, nec nos negamus, sicut illud est quod apostolus ait: Si tu ex naturali incisus oleastro et contra naturam insertus es in bonam olivam; id esse contra naturam dixit, quod est contra consuetudinem naturae, quam notitia humana comprehendit, ut oleaster insertus in olea non oleastri baccas, sed olivae pinguedinem ferat. p. 731,3 Deus autem creator et conditor omnium naturarum nihil contra naturam facit; id enim erit cuique rei naturale, quod ille fecerit, a quo est omnis modus, numerus, ordo naturae. Sed nec ipse homo contra naturam quicquam facit, nisi cum peccat, qui tamen supplicio redigitur ad naturam. Ad naturalem quippe iustitiae ordinem pertinet, ut aut peccata non fiant, aut impunita esse non valeant. Quodlibet horum sit, naturalis ordo servatur, si non ab anima, certe a deo. p. 731,12 Vexant enim peccata conscientiam ipsique animo nocent, cum luce iustitiae peccando privatur, etiamsi non consequantur dolores, qui vel corrigendis ingeruntur vel non correctis ultimi reservantur. Sed contra naturam non incongrue dicimus aliquid deum facere, quod facit contra id, quod novimus in natura. Hanc enim etiam appellamus naturam, cognitum nobis cursum solitumque naturae, contra quem deus cum aliquid facit, magnalia vel mirabilia nominantur. Contra illam vero summam naturae legem a notitia remotam sive impiorum sive adhuc infirmorum tam deus nullo modo facit quam contra se ipsum non facit. Spiritalis autem eademque rationalis creatura, in quo genere et anima humana est, quanto amplius illius incommutabilis legis lucisque fit particeps, tanto magis videt, quid fieri possit quidve non possit; quanto autem remotior inde fuerit, eo magis miratur insolita, quo minus cernit futura. p. 732,1

Traduction Masquer
Gegen Faustus

3.

Augustinus antwortete: Was Henoch, Elias und Moses betrifft, glauben wir all das, was die Heilige Schrift uns bezeugt, die aufgrund von gesicherten und kräftigen Beweisen ihrer Glaubwürdigkeit die oberste Spitze der Autorität bildet, nicht das, was Faustus uns zu glauben unterstellt. Was aber „der Natur gemäss“, was „gegen die Natur“ heisst, das können Menschen, die wie ihr im Irrtum leben, nicht wissen. Dass man aber in menschlicher Sprechweise sagen kann, etwas sei gegen die Natur, wenn es der üblichen, den Menschen bekannten Wirkungsweise der Natur zuwiderläuft, dies bestreiten auch wir nicht, so wie dies etwa beim Satz des Apostels der Fall ist (Rm. 11,24): Wenn du aus dem von Natur wilden Ölbaum herausgehauen und gegen die Natur in den edlen Ölbaum eingepfropft wurdest. Was gegen die von der menschlichen Erfahrung erkannte Gewohnheit der Natur verstösst, indem ein wilder Ölbaum, der einem Olivenbaum aufgepfropft wurde, nicht Beeren des wilden Ölbaums, sondern saftige Oliven trägt, von dem sagt er hier, es sei gegen die Natur. Doch der Schöpfer und Begründer aller Formen der Natur, schafft nichts gegen die Natur (cf. Civ. 21,8); denn für jedes Ding wird genau das naturgemäss sein, was jener geschaffen hat, von dem jedes Mass, jede Zahl, jede Ordnung der Natur ausgeht. Aber selbst der Mensch tut nichts gegen die Natur, ausser wenn er sündigt; wobei er ja mit der Bestrafung wieder in seine Natur eingesetzt wird. Denn es gehört zur natürlichen Ordnung der Gerechtigkeit, dass Sünden entweder gar nicht begangen werden, oder aber nicht ohne Strafe bleiben können. Was immer von beidem zutrifft, die natürliche Ordnung wird bewahrt, wenn nicht von der Einzelperson, dann sicher von Gott. Denn die Sünden quälen das Gewissen und schaden der Seele selber, indem ihr durch das Sündigen das Licht der Gerechtigkeit entzogen wird, ganz abgesehen von den Schmerzen, die den Menschen bei der Zurechtweisung zugefügt, oder aber, wenn diese Zurechtweisung nicht erfolgt, für zuletzt aufgespart werden.

Und doch ist es durchaus passend zu sagen, Gott tue etwas gegen die Natur, wenn er etwas im Widerspruch zu dem tut, was wir in der Natur kennen. Wir bezeichnen nämlich auch den uns bekannten und vertrauten Lauf der Natur als Natur, und wenn er etwas tut, das diesem nicht entspricht, nennt man das Wundertat oder Wunder (cf. Civ. 21,8; tr.Ioh. 8,1;9,1; trinit. 3,5,11-3,8,15; gn.lit. 9,16,29-30; 6,14,25-6,18,29). Gegen jenes höchste Gesetz der Natur aber, das der Erkenntnis der Gottlosen und der noch Schwachen entzogen ist, tut Gott sowenig etwas, wie er etwas gegen sich selbst tut. Die geistige und gleichzeitig vernunftbegabte Schöpfung aber, zu welcher Kategorie auch die menschliche Seele gehört, sieht umso klarer, was geschehen kann und was nicht, je mehr sie teilhat an jenem unwandelbaren Gesetz und Licht; je weiter sie aber davon entfernt ist, umso mehr wundert sie sich über Ungewohntes, da sie nicht erkennt, was zukünftig sein wird.

  Imprimer   Rapporter une erreur
  • Afficher le texte
  • Référence bibliographique
  • Scans de cette version
Les éditions de cette œuvre
Contra Faustum Manichaeum libri triginta tres
Traductions de cette œuvre
Contre Fauste, le manichéen Comparer
Gegen Faustus
Reply to Faustus the Manichaean Comparer

Table des matières

Faculté de théologie, Patristique et histoire de l'Église ancienne
Miséricorde, Av. Europe 20, CH 1700 Fribourg

© 2025 Gregor Emmenegger
Mentions légales
Politique de confidentialité