De civitate Dei (CCSL)
Bibliographic Reference
De civitate Dei. Corpus Christianorum. Series Latina XLVII/XIV, 1 et 2 ed. B. Dombart/A. Kalb, Turnhout 1955 (Edition, Latin)
Identifier
CPL 313
Date
5th century
Text
Contents
Collapse all
- De civitate Dei
- Liber I
- Praefatio: De suscepti operis consilio et argumento.
- Caput I: De aduersariis nominis Christi, quibus in uastatione urbis propter Christum barbari pepercerunt.
- Caput II: Quod nulla umquam bella ita gesta sint, ut uictores propter deos eorum, quos uicerunt, parcerent uictis.
- Caput III: Quam inprudenter Romani deos Penates, qui Troiam custodire non potuerant, sibi crediderint profuturos.
- Caput IV: De asylo Iunonis in Troia, quod neminem liberauit a Graecis, et basilicis apostolorum, quae omnes ad se confugientes a barbaris defenderunt.
- Caput V: De generali consuetudine hostium uictas ciuitates euertentium quid Cato senserit.
- Caput VI: Quod ne Romani quidem ita ullas ceperint ciuitates, ut in templis earum parcerent uictis.
- Caput VII: Quod in euersione urbis, quae aspere gesta sunt, de consuetudine acciderint belli; quae uero clementer, de potentia prouenerint nominis Christi.
- Caput VIII: De commodis atque incommodis, quae bonis ac malis plerumque communia sunt.
- Caput IX: De causis correptionum, propter quas et boni et mali pariter flagellantur.
- Caput X: Quod sanctis in amissione rerum temporalium nihil pereat.
- Caput XI: De fine temporalis uitae siue longioris siue breuioris.
- Caput XII: De sepultura humanorum corporum, quae Christianis etiamsi fuerit negata nil adimit.
- Caput XIII: Quae sit ratio sanctorum corpora sepeliendi.
- Caput XIV: De captiuitate sanctorum, quibus numquam diuina solacia defuerunt.
- Caput XV: De Regulo, in quo captiuitatis ob religionem etiam sponte tolerandae extat exemplum, quod tamen illi deos colenti prodesse non potuit.
- Caput XVI: An stupris, quae etiam sacrarum forte uirginum est passa captiuitas, contaminari potuerit uirtus animi sine uoluntatis adsensu.
- Caput XVII: De morte uoluntaria ob metum poenae siue dedecoris.
- Caput XVIII: De aliena uiolentaque libidine, quam in oppresso corpore mens inuita perpetitur.
- Caput XIX: De Lucretia, quae se ob inlatum sibi stuprum peremit.
- Caput XX: Nullam esse auctoritatem, quae Christianis in qualibet causa ius uoluntariae necis tribuat.
- Caput XXI: De interfectionibus hominum, quae ab homicidii crimine excipiuntur.
- Caput XXII: An umquam possit mors uoluntaria ad magnitudinem animi pertinere.
- Caput XXIII: Quale exemplum sit Catonis, qui se uictoriam Caesaris non ferens interemit.
- XXIV: Quod in ea uirtute, qua Regulus Catone praestantior fuit, multo magis emineant Christiani.
- Caput XXV: Quod peccatum non per peccatum debeat declinari.
- Caput XXVI: De his, quae fieri non licent, cum a sanctis facta noscuntur, qua ratione facta credenda sint.
- Caput XXVII: An propter declinationem peccati mors spontanea adpetenda sit.
- Caput XXVIII: Quo iudicio dei in corpora continentium libido hostilis peccare permissa sit.
- Caput XXIX: Quid familia Christi respondere debeat infidelibus, cum exprobrant, quod eam a furore hostium non liberauerit Christus.
- Caput XXX: Quam pudendis prosperitatibus afluere uelint, qui de Christianis temporibus Conqueruntur.
- Caput XXXI: Quibus uitiorum gradibus aucta sit in Romanis cupido regnandi.
- Caput XXXII: De scaenicorum institutione ludorum.
- Caput XXXIII: De uitiis Romanorum, quos patriae non correxit euersio.
- Caput XXXIV: De clementia dei, quae urbis excidium temperauit.
- Caput XXXV: De latentibus inter inpios ecclesiae filiis et de falsis intra ecclesiam Christianis.
- Caput XXXVI: De quibus causis sequenti disputatione sit disserendum.
- Liber II
- Caput I: De modo, qui necessitati disputationis adhibendus est.
- Caput II: De his, quae primo uolumine expedita sunt.
- Caput III: De adsumenda historia, qua ostendatur, quae mala acciderint Romanis, cum deos colerent, antequam religio Christiana obcresceret.
- Caput IV: Quod cultores deorum nulla umquam a dis suis praecepta probitatis acceperint et in sacris eorum turpia quaeque celebrauerint.
- Caput V: De obscenitatibus, quibus mater deum a cultoribus suis honorabatur.
- Caput VI: Deos paganorum numquam bene uiuendi sanxisse doctrinam.
- Caput VII: Inutilia esse inuenta philosophica sine auctoritate diuina, ubi quemque ad uitia pronum magis mouet quid di fecerint, quam quid homines disputarint.
- Caput VIII: De ludis scaenicis, in quibus di non offenduntur editione suarum turpitudinum, sed placantur.
- Caput IX: Quid Romani ueteres de cohibenda poetica licentia senserint, quam Graeci deorum secuti iudicium liberam esse uoluerunt.
- Caput X: Qua nocendi arte daemones uelint uel falsa de se crimina uel uera narrari.
- Caput XI: De scaenicis apud Graecos in reipublicae administrationem receptis, eo quod placatores deorum iniuste ab hominibus spernerentur.
- Caput XII: Quod Romani auferendo libertatem poetis in homines, quam dederunt in deos, melius de se quam de dis suis senserint.
- Caput XIII: Debuisse intellegere Romanos, quod di eorum, qui se turpibus ludis coli expetebant, indigni essent honore diuino.
- Caput XIV: Meliorem fuisse Platonem, qui poetis locum in bene morata urbe non dederit, quam hos deos, qui se ludis scaenicis uoluerint honorari.
- Caput XV: Quod Romani quosdam sibi deos non ratione, sed adulatione instituerint.
- Caput XVI: Quod, si dis ulla esset cura iustitiae, ab eis Romani accipere debuerint praecepta uiuendi potius quam leges ab aliis hominibus mutuari.
- Caput XVII: De raptu Sabinarum aliisque iniquitatibus, quae in ciuitate Romana etiam laudatis uiguere temporibus.
- Caput XVIII: Quae de moribus Romanorum aut metu conpressis aut securitate resolutis Sallustii prodat historia.
- Caput XIX: De corruptione Romanae reipublicae, priusquam cultum deorum Christus auferret.
- Caput XX: Quali uelint felicitate gaudere et quibus moribus uiuere, qui tempora Christianae religionis incusant.
- Caput XXI: Quae sententia fuerit Ciceronis de Romana republica.
- Caput XXII: Quod dis Romanorum nulla umquam cura fuerit, ne malis moribus respublica deperiret.
- Caput XXIII: Uarietates rerum temporalium non ex fauore aut inpugnatione daemonum, sed ex ueri dei pendere iudicio.
- Caput XXIV: De Sullanis actibus, quorum se daemones ostentauerint adiutores.
- Caput XXV: Quantum maligni spiritus ad flagitia incitent homines, cum in committendis sceleribus quasi diuinam exempli sui interponunt auctoritatem.
- Caput XXVI: De secretis daemonum monitis, quae pertinebant ad bonos mores, cum palam in sacris eorum omnis nequitia disceretur.
- Caput XXVII: Quanta euersione publicae disciplinae Romani dis suis placandis sacrauerint obscena ludorum.
- Caput XXVIII: De Christianae religionis salubritate.
- Caput XXIX: De abiciendo cultu deorum cohortatio ad Romanos.
- Liber III
- Caput I: De aduersitatibus, quas solas mali metuunt et quas semper passus est mundus, cum deos coleret.
- Caput II: An di, qui et a Romanis et a Graecis similiter colebantur, causas habuerint, quibus Ilium paterentur exscindi.
- Caput III: Non potuisse offendi deos Paridis adulterio, quod inter ipsos traditur frequentatum.
- Caput IV: De sententia Varronis, qua utile esse dixit, ut se homines dis genitos mentiantur.
- Caput V: Non probari quod di adulterium Paridis punierint, quod in Romuli matre non ulti sunt.
- Caput VI: De parricidio Romuli, quod di non uindicarunt.
- Caput VII: De euersione Ilii, quod dux Marii Fimbria excidit.
- Caput VIII: An debuerit dis Iliacis Roma committi.
- Caput IX: An illam pacem, quae sub Numae regno fuit, deos praestitisse credendum sit.
- Caput X: An optandum fuerit, ut tanta bellorum rabie Romanum augeretur imperium, cum eo studio, quo sub Numa actum est, et quietum esse potuisset et tutum.
- Caput XI: De simulacro Cumani Apollinis, cuius fletus creditus est cladem Graecorum, quibus opitulari non poterat, indicasse.
- Caput XII: Quantos sibi deos Romani praeter constitutionem Numae adiecerint, quorum eos numerositas nihil iuuerit.
- Caput XIII: Quo iure, quo foedere Romani obtinuerint prima coniugia.
- Caput XIV: De inpietate belli, quod Albanis Romani intulerunt, et de uictoria dominandi libidine adepta.
- Caput XV: Qualis Romanorum regum uita atque exitus fuerit.
- Caput XVI: De primis apud Romanos consulibus, quorum alter alterum patria pepulit moxque ipse post atrocissima parricidia a uulnerato hoste uulneratus interiit.
- Caput XVII: Post initia consularis imperii quibus malis uexata fuerit Romana respublica, dis non opitulantibus, quos colebat.
- Caput XVIII: Quantae clades Romanos sub bellis Punicis triuerint frustra deorum praesidiis expetitis.
- Caput XIX: De adflictione belli Punici secundi, qua uires utriusque partis consumptae sunt.
- Caput XX: De exitu Saguntinorum, quibus propter Romanorum amicitiam pereuntibus di Romani auxilium non tulerunt.
- Caput XXI: Quam ingrata fuerit Romana ciuitas Scipioni liberatori suo et in quibus moribus egerit, quando eam Sallustius optimam fuisse describit.
- Caput XXII: De Mithridatis edicto, quo omnes ciues Romanos, qui intra Asiam inuenirentur, iussit occidi.
- Caput XXIII: De interioribus malis, quibus Romana respublica exagitata est, praecedente prodigio, quod in rabie omnium animalium, quae hominibus seruiunt, fuit.
- Caput XXIV: De discordia ciuili, quam Gracchinae seditiones excitauerunt.
- Caput XXV: De aede Concordiae ex senatus consulto in loco seditionum et caedium condita.
- Caput XXVI: De diuersis generibus belli, quae post conditam aedem Concordiae sunt secuta.
- Caput XXVII: De bello ciuili Mariano atque Sullano.
- Caput XXVIII: Qualis fuerit Sullana uictoria, uindex Marianae crudelitatis.
- Caput XXIX: De conparatione Gothicae inruptionis cum eis cladibus, quas Romani uel a Gallis uel a bellorum ciuilium auctoribus acceperunt.
- Caput XXX: De conexione bellorum, quae aduentum Christi plurima et grauissima praecesserunt.
- Caput XXXI: Quam inpudenter praesentia incommoda Christo inputent, qui deos colere non sinuntur, cum tantae clades eo tempore quo colebantur extiterint.
- Liber IV
- Caput I: De his, quae primo uolumine disputata sunt.
- Caput II: De his, quae libro secundo et tertio continentur.
- Caput III: An latitudo imperii, quae nonnisi bellis adquiritur, in bonis siue sapientium habenda sit siue felicium.
- Caput IV: Quam similia sint latrociniis regna absque iustitia.
- Caput V: De fugitiuis gladiatoribus, quorum potentia similis fuerit regiae dignitati.
- Caput VI: De cupiditate Nini regis, qui ut latius dominaretur primus intulit bella finitimis.
- Caput VII: An regna terrena inter profectus suos atque defectus deorum iuuentur uel deserantur auxilio.
- Caput VIII: Quorum deorum praesidio putent Romani imperium suum auctum atque seruatum, cum singulis uix singularum rerum tuitionem committendam esse crediderint.
- Caput IX: An imperii Romani amplitudo et diuturnitas Ioui fuerit adscribenda, quem summum deum cultores ipsius opinantur.
- Caput X: Quas opiniones secuti sint, qui diuersos deos diuersis mundi partibus praefecerunt.
- Caput XI: De multis dis, quos doctiores paganorum unum eundemque Iouem esse defendunt.
- Caput XII: De opinione eorum, qui deum animam mundi et mundum corpus dei esse putauerunt.
- Caput XIII: De his, qui sola rationalia animantia partes esse unius dei adserunt.
- Caput XIV: Augmenta regnorum Ioui incongruenter adscribi, cum, si Victoria ut uolunt dea est, ipsa huic negotio sola sufficeret.
- Caput XV: An congruat bonis latius uelle regnare.
- Caput XVI: Quid fuerit quod Romani omnibus rebus aut omnibus motibus deos singulos deputantes aedem Quietis extra portas esse uoluerunt.
- Caput XVII: An, si Iouis summa potestas est, etiam Victoria dea debuerit aestimari.
- Caput XVIII: Felicitatem et Fortunam qui deas putant, qua ratione secernunt.
- Caput XIX: De Fortuna muliebri.
- Caput XX: De Virtute et Fide, quas pagani templis et sacris honorauerunt praetermittentes alia bona, quae similiter colenda fuerint, si recte aliis diuinitas tribuebatur.
- Caput XXI: Quod unum non intellegentes deum Virtute saltem et Felicitate debuerint esse contenti.
- Caput XII: De scientia colendorum deorum, quam a se Varro gloriatur conlatam esse Romanis.
- Caput XXIII: De Felicitate, quam Romani, multorum ueneratores deorum, diu non coluerunt honore diuino, cum pro omnibus sola sufficeret.
- Caput XXIV: Qua ratione defendant pagani quod inter deos colant ipsa dona diuina.
- Caput XXV: De uno tantum colendo deo, qui licet nomine ignoretur, tamen felicitatis dator esse sentitur.
- Caput XXVI: De ludis scaenicis, quos sibi di celebrari a suis cultoribus exegerunt.
- Caput XXVII: De tribus generibus deorum, de quibus Scaeuola pontifex disputauit.
- Caput XXVIII: An ad obtinendum dilatandumque regnum profuerit Romanis cultus deorum.
- Caput XXIX: De falsitate auspicii, quo Romani regni fortitudo et stabilitas uisa est indicari.
- Caput XXX: Qualia de dis gentium etiam cultores eorum se sentire fateantur.
- Caput XXXI: De opinionibus Varronis, qui reprobata persuasione populari, licet ad notitiam ueri dei non peruenerit, unum tamen deum colendum esse censuerit.
- Caput XXXII: Ob quam speciem utilitatis principes gentium apud subiectos sibi populos falsas religiones uoluerunt permanere.
- Caput XXXIII: Quod iudicio et potestate dei ueri omnium regum atque regnorum ordinata sint tempora.
- Caput XXXIV: De regno Iudaeorum, quod ab uno et uero deo institutum atque seruatum est, donec in uera religione manserunt.
- Liber V
- Praefatio
- Caput I: Causam Romani imperii omniumque regnorum nec fortuitam esse nec in stellarum positione consistere.
- Caput II: De geminorum simili dissimilique ualetudine.
- Caput III: De argumento, quod ex rota figuli Nigidius mathematicus adsumpsit in quaestione geminorum.
- Caput IV: De Esau et Iacob geminis multum inter se morum et actionum qualitate disparibus.
- Caput V: Quibus modis conuincantur mathematici uanam scientiam profiteri.
- Caput VI: De geminis disparis sexus.
- Caput VII: De electione diei, quo uxor ducitur quoue in agro aliquid plantatur aut seritur.
- Caput VIII: De his, qui non astrorum positionem, sed conexionem causarum ex dei uoluntate pendentem fati nomine appellant.
- Caput IX: De praescientia dei et libera hominis uoluntate.
- Caput X: An uoluntatibus hominum aliqua dominetur necessitas.
- Caput XI: De uniuersali prouidentia dei, cuius legibus omnia continentur.
- Caput XII: Quibus moribus antiqui Romani meruerint, ut deus uerus, quamuis non eum colerent, eorum augeret imperium.
- Caput XIII: De amore laudis, qui, cum sit uitium, ob hoc uirtus putatur, quia per ipsam uitia maiora cohibentur.
- Caput XIV: De resecando amore laudis humanae, quoniam iustorum gloria omnis in deo sit. huic igitur cupiditati melius resistitur sine dubitatione quam ceditur.
- Caput XV: De mercede temporali, quam deus reddidit bonis moribus Romanorum.
- Caput XVI: De mercede sanctorum ciuium ciuitatis aeternae, quibus utilia sunt Romanorum exempla uirtutum.
- Caput XVII: Quo fructu Romani gesserint et quantum his quos uicere contulerint.
- Caput XVIII: Quam alieni a iactantia esse debeant Christiani, si aliquid fecerint pro dilectione patriae aeternae, cum tanta Romani gesserint pro humana gloria et ciuitate terrena.
- Caput XIX: Quo inter se differant cupiditas gloriae et cupiditas dominationis. interest sane inter cupiditatem humanae gloriae et cupiditatem dominationis.
- Caput XX: Tam turpiter seruire uirtutes humanae gloriae quam corporis uoluptati.
- Caput XXI: Romanum regnum a deo uero esse dispositum, a quo est omnis potestas et cuius prouidentia reguntur uniuersa.
- Caput XXII: Tempora exitusque bellorum ex dei pendere iudicio.
- Caput XXIII: De bello, in quo Radagaisus rex Gothorum, daemonum cultor, uno die cum ingentibus copiis suis uictus est.
- Caput XXIV: Quae sit Christianorum imperatorum et quam uera felicitas.
- Caput XXV: De prosperitatibus, quas Constantino imperatori Christiano deus contulit.
- Caput XXVI: De fide ac pietate Theodosii Augusti.
- Liber VI
- Praefatio
- Caput I: De his, qui dicunt deos a se non propter praesentem uitam coli, sed propter aeternam.
- Caput II: Quid Varronem de dis gentium sensisse credendum sit, quorum talia et genera et sacra detexit, ut reuerentius cum eis ageret, si de illis omnino reticeret.
- Caput III: Quae sit partitio Varronis librorum suorum, quos de antiquitatibus rerum humanarum diuinarumque conposuit.
- Caput IV: Quod ex disputatione Varronis apud cultores deorum antiquiores res humanae quam diuinae reperiantur.
- Caput V: De tribus generibus theologiae secundum Varronem, id est uno fabuloso, altero naturali tertioque ciuili.
- Caput VI: De theologia mythica, id est fabulosa, et de ciuili contra Varronem.
- Caput VII: De fabulosae et ciuilis theologiae similitudine atque concordia.
- Caput VIII: De interpretationibus naturalium rationum, quas doctores pagani pro dis suis conantur ostendere.
- Caput IX: De officiis singulorum deorum.
- Caput X: De libertate Senecae, qui uehementius ciuilem theologian reprehendit quam Varro fabulosam.
- Caput XI: Quid de Iudaeis Seneca senserit.
- Caput XII: Quod gentilium deorum uanitate detecta nequeat dubitari aeternam eos uitam nemini posse praestare, qui nec ipsam adiuuent temporalem.
- Liber VII
- Praefatio
- Caput I: An cum in theologia ciuili deitatem non esse constiterit, in selectis dis eam inueniri posse credendum sit.
- Caput II: Qui sint di selecti, et an ab officiis uiliorum deorum habeantur excepti.
- Caput III: Quam nulla sit ratio, quae de selectione quorundam deorum possit ostendi, cum multis inferioribus excellentior administratio deputetur.
- Caput IV: Melius actum cum dis inferioribus, qui nullis infamentur obprobriis, quam cum selectis, quorum tantae turpitudines celebrentur.
- Caput V: De paganorum secretiore doctrina physicisque rationibus.
- Caput VI: De opinione Varronis, qua arbitratus est deum animam esse mundi, qui tamen in partibus suis habeat animas multas, quarum diuina natura sit.
- Caput VII: An rationabile fuerit Ianum et Terminum in duo numina separari.
- Caput VIII: Ob quam causam cultores Iani bifrontem imaginem ipsius finxerint, quam tamen etiam quadrifrontem uideri uolunt.
- Caput IX: De Iouis potestate atque eiusdem cum Iano conparatione.
- Caput X: An Iani et Iouis recta discretio sit.
- Caput XI: De cognominibus Iouis, quae non ad multos deos, sed ad unum eundemque referuntur.
- Caput XII: Quod Iuppiter etiam Pecunia nuncupetur.
- Caput XIII: Quod, dum exponitur quid Saturnus quidue sit Genius, uterque unus Iuppiter esse doceatur.
- Caput XIV: De Mercurii et Martis officiis.
- Caput XV: De stellis quibusdam, quas pagani deorum suorum nominibus nuncuparunt.
- Caput XVI: De Apolline et Diana ceterisque selectis dis, quos partes mundi esse uoluerunt.
- Caput XVII: Quod etiam ipse Varro opiniones suas de dis pronuntiarit ambiguas.
- Caput XVIII: Quae credibilior causa sit, qua error paganitatis inoleuerit.
- Caput XIX: De interpretationibus, quibus colendi Saturni ratio concinnatur.
- Caput XX: De sacris Cereris Eleusinae.
- Caput XXI: De turpitudine sacrorum, quae Libero celebrabantur.
- Caput XXII: De Neptuno et Salacia ac Venilia.
- Caput XXIII: De Terra, quam Varro deam esse confirmat, eo quod ille animus mundi, quem opinatur deum, etiam hanc corporis sui infimam partem permeet eique uim diuinam inpertiat.
- Caput XXIV: De Telluris cognominibus eorumque significationibus , quae etiamsi erant multarum rerum indices, non debuerunt multorum deorum firmare opiniones.
- Caput XXV: Quam interpretationem de abscisione Attidis Graecorum sapientium doctrina reppererit.
- Caput XXVI: De turpitudine sacrorum Matris Magnae.
- Caput XXVII: De figmentis physiologorum, qui nec ueram diuinitatem colunt, nec eo cultu quo colenda est uera diuinitas.
- Caput XXVIII: Quod doctrina Varronis de theologia in nulla sibi parte concordet.
- Caput XXIX: Quod omnia, quae physiologi ad mundum partes que ipsius rettulerunt, ad unum uerum deum referre debuerint.
- Caput XXX: Qua pietate discernatur a creaturis creator, ne pro uno tot di colantur, quot sunt opera unius auctoris.
- Caput XXXI: Quibus proprie beneficiis dei excepta generali largitate sectatores ueritatis utantur.
- Caput XXXII: Quod sacramentum redemptionis Christi nullis retro temporibus defuerit semperque sit diuersis significationibus praedicatum.
- Caput XXXIII: Quod per solam Christianam religionem manifestari potuerit fallacia spirituum malignorum de hominum errore gaudentium.
- Caput XXXIV: De libris Numae Pompilii, quos senatus, ne sacrorum causae, quales in eis habebantur, innotescerent, iussit incendi.
- Caput XXXV: De hydromantia, per quam Numa uisis quibusdam daemonum imaginibus ludificabatur.
- Liber VIII
- Caput I: De quaestione naturalis theologiae cum philosophis excellentioris scientiae discutienda.
- Caput II: De duobus philosophorum generibus, id est Italico et Ionico, eorumque auctoribus.
- Caput III: De Socratica disciplina.
- Caput IV: De praecipuo inter Socratis discipulos Platone, qui omnem philosophiam triplici partitione distinxit.
- Caput V: Quod de theologia cum Platonicis potissimum disceptandum sit, quorum opinioni omnium philosophorum postponenda sint dogmata.
- Caput VI: De Platonicorum sensu in ea parte philosophiae, quae physica nominatur.
- Caput VII: Quanto excellentiores ceteris in logica, id est rationali philosophia, Platonici sint habendi.
- Caput VIII: Quod etiam in morali philosophia Platonici obtineant principatum.
- Caput IX: De ea philosophia, quae ad ueritatem fidei Christianae propius accessit.
- Caput X: Quae sit inter philosophicas artes religiosi excellentia Christiani.
- Caput XI: Unde Plato eam intellegentiam potuerit adquirere, qua Christianae scientiae propinquauit.
- Caput XII: Quod etiam Platonici, licet de uno uero deo bene senserint, multis tamen dis sacra facienda censuerint.
- Caput XIII: De sententia Platonis, qua definiuit deos non esse nisi bonos amicosque uirtutum.
- Caput XIV: De opinione eorum, qui rationales animas trium generum esse dixerunt, id est in dis caelestibus, in daemonibus aeriis et in hominibus terrenis.
- Caput XV: Quod neque propter aeria corpora neque propter superiora habitacula daemones hominibus antecellant.
- Caput XVI: Quid de moribus atque actionibus daemonum Apuleius Platonicus senserit.
- Caput XVII: An dignum sit eos spiritus ab homine coli, a quorum uitiis eum oporteat liberari.
- Caput XVIII: Qualis religio sit, in qua docetur, quod homines, ut commendentur dis bonis, daemonibus uti debeant aduocatis.
- Caput XIX: De inpietate artis magicae, quae patrocinio nititur spirituum malignorum.
- Caput XX: An credendum sit quod di boni libentius daemonibus quam hominibus misceantur.
- Caput XXI: An daemonibus nuntiis et interpretibus di utantur fallique se ab eis aut ignorent aut uelint.
- Caput XXII: De abiciendo cultu daemonum contra Apuleium.
- Caput XXIII: Quid Hermes Trismegistus de idolatria senserit et unde scire potuerit superstitiones Aegyptias auferendas.
- Caput XXIV: Quomodo Hermes parentum suorum sit confessus errorem, quem tamen doluerit destruendum.
- Caput XXV: De his, quae sanctis angelis et hominibus bonis possunt esse communia.
- Caput XXVI: Quod omnis religio paganorum circa homines mortuos fuerit inplicata.
- Caput XXVII: De modo honoris, quem Christiani martyribus inpendunt.
- Liber IX
- Caput I: Ad quem articulum disputatio praemissa peruenerit et quid discutiendum sit de residua quaestione.
- Caput II: An inter daemones, quibus di superiores sunt, sit aliqua pars bonorum, quorum praesidio ad ueram beatitudinem possit humana anima peruenire.
- Caput III: Quae daemonibus Apuleius adscribat, quibus cum rationem non subtrahat, nihil uirtutis adsignat.
- Caput IV: De perturbationibus, quae animo accidunt, quae sit Peripateticorum Stoicorumque sententia.
- Caput V: Quod passiones, quae Christianos animos adficiunt, non in uitium trahant, sed uirtutem exerceant.
- Caput VI: Quibus passionibus daemones confitente Apuleio exagitentur, quorum ope homines apud deos adserit adiuuari.
- Caput VII: Quod Platonici figmentis poetarum infamatos adserant deos de contrariorum studiorum certamine, cum hae partes daemonum, non deorum sint.
- Caput VIII: De dis caelestibus et daemonibus aeriis hominibus que terrenis Apulei Platonici definitione.
- Caput IX: An amicitia caelestium deorum per intercessionem daemonum possit homini prouideri.
- Caput X: Quod secundum Plotini sententiam minus miseri sint homines in corpore mortali quam daemones in aeterno.
- Caput XI: De opinione Platonicorum, qua putant animas hominum daemones esse post corpora.
- Caput XII: De ternis contrariis, quibus secundum Platonicos daemonum hominumque natura distinguitur.
- Caput XIII: Quomodo daemones, si nec cum dis beati nec cum hominibus sunt miseri, inter utramque partem sine utriusque communione sint medii.
- Caput XIV: An homines, cum sint mortales, possint uera beatitudine esse felices.
- Caput XV: De mediatore dei et hominum, homine Christo Iesu.
- Caput XVI: An rationabiliter Platonici definierint deos caelestes declinantes terrena contagia hominibus non misceri, quibus ad amicitiam deorum daemones suffragentur.
- Caput XVII: Ad consequendam uitam beatam, quae in participatione est summi boni, non tali mediatore indigere hominem qualis est daemon, sed tali qualis est unus Christus.
- Caput XVIII: Quod fallacia daemonum, dum sua intercessione uiam spondet ad deum, hoc adnitatur, ut homines a uia ueritatis auertat.
- Caput XIX: Quod appellatio daemonum iam nec apud cultores eorum adsumatur in significationem alicuius boni.
- Caput XX: De qualitate scientiae, quae daemones superbos facit.
- Caput XXI: Ad quem modum dominus uoluerit daemonibus innotescere.
- Caput XXII: Quid intersit inter scientiam sanctorum angelorum et scientiam daemonum.
- Caput XXIII: Nomen deorum falso adscribi dis gentium quod tamen et angelis sanctis et hominibus iustis ex diuinarum scripturarum auctoritate commune est.
- Liber X
- Caput I: Veram beatitudinem siue angelis siue hominibus per unum deum tribui etiam Platonicos definisse; sed utrum hi, quos ob hoc ipsum colendos putant, uni tantum deo, an etiam sibi sacrificari uelint, esse quaerendum.
- Caput II: De superna inluminatione quid Plotinus Platonicus senserit.
- Caput III: De uero dei cultu, a quo Platonici, quamuis creatorem uniuersitatis intellexerint, deuiarunt colendo angelos seu bonos seu malos honore diuino.
- Caput IV: Quod uni uero deo sacrificium debeatur.
- Caput V: De sacrificiis, quae deus non requirit, sed ad significationem eorum offerri uoluit, quae requirit.
- Caput VI: De uero perfectoque sacrificio.
- Caput VII: Quod sanctorum angelorum ea sit in nos dilectio, ut nos non suos, sed unius ueri dei uelint esse cultores.
- Caput VIII: De miraculis, quae deus ad conroborandam fidem piorum etiam per angelorum ministerium promissis suis adhibere dignatus est.
- Caput IX: De inlicitis artibus erga daemonum cultum, in quibus Porphyrius Platonicus quaedam probando, quaedam quasi inprobando uersatur.
- Caput X: De theurgia, quae falsam purgationem animis daemonum inuocatione promittit.
- Caput XI: De epistula Porphyrii ad Anebontem Aegyptium, in qua petit de diuersitate daemonum se doceri.
- Caput XII: De miraculis, quae per sanctorum angelorum ministerium deus uerus operatur.
- Caput XIII: De inuisibili deo, qui se uisibilem saepe praestiterit, non secundum quod est, sed secundum quod poterant ferre cernentes.
- Caput XIV: De uno deo colendo non solum propter aeterna, sed etiam propter temporalia beneficia, quia uniuersa in ipsius prouidentiae potestate consistunt.
- Caput XV: De ministerio sanctorum angelorum, quo prouidentiae dei seruiunt.
- Caput XVI: An de promerenda beata uita his angelis sit credendum, qui se coli exigunt honore diuino; an uero illis, qui non sibi, sed uni deo sancta praecipiunt religione seruiri.
- Caput XVII: De arca testamenti miraculisque signorum, quae ad commendandam legis ac promissionis auctoritatem diuinitus facta sunt.
- Caput XVIII: Contra eos, qui de miraculis, quibus dei populus eruditus est, negant ecclesiasticis libris esse credendum.
- Caput XIX: Quae ratio sit uisibilis sacrificii, quod uni uero et inuisibili deo offerri docet uera religio.
- Caput XX: De summo ueroque sacrificio, quod ipse dei et hominum mediator effectus est.
- Caput XXI: De modo potestatis daemonibus datae ad glorificandos sanctos per tolerantiam passionum, qui aerios spiritus non placando ipsos, sed in deo permanendo uicerunt.
- Caput XXII: Vnde sit sanctis aduersum daemones potestas et unde cordis uera purgatio.
- Caput XXIII: De principiis, in quibus Platonici purgationem animae esse profitentur.
- Caput XXIV: De uno ueroque principio, quod solum naturam humanam purgat atque renouat.
- Caput XXV: Omnes sanctos et sub legis tempore et sub prioribus saeculis in sacramento et fide Christi iustificatos fuisse.
- Caput XXVI: De inconstantia Porphyrii inter confessionem ueri dei et cultum daemonum fluctuantis.
- Caput XXVII: De inpietate Porphyrii, qua etiam Apulei transcendit errorem.
- Caput XXVIII: Quibus persuasionibus Porphyrius obcaecatus non potuerit ueram sapientiam, quod est Christus, agnoscere.
- Caput XXIX: De incarnatione domini nostri Iesu Christi, quam confiteri Platonicorum erubescit inpietas.
- Caput XXX: Quanta Platonici dogmatis Porphyrius refutauerit et dissentiendo correxerit.
- Caput XXXI: Contra argumentum Platonicorum, quo animam humanam deo adserunt esse coaeternam.
- Caput XXXII: De uniuersali uia animae liberandae, quam Porphyrius male quaerendo non repperit, et quam sola gratia Christiana reserauit.
- Liber XI
- Caput I: De ea parte operis, qua duarum ciuitatum, id est caelestis atque terrenae, initia et fines incipient demonstrari.
- Caput II: De cognoscendo deo, ad cuius notitiam nemo hominum peruenit, nisi per mediatorem dei et hominum, hominem Christum Iesum.
- Caput III: De auctoritate canonicae scripturae diuino spiritu conditae.
- Caput IV: De conditione mundi, quae nec intemporalis sit, nec nouo dei ordinata consilio, quasi postea uoluerit, quod ante noluerat.
- Caput V: Tam non esse cogitandum de infinitis temporum spatiis ante mundum, quam nec de infinitis locorum spatiis extra mundum, quia, sicut nulla ante ipsum sunt tempora, ita nulla extra ipsum sunt loca.
- Caput VI: Creationis mundi et temporum unum esse principium nec aliud alio praeueniri.
- Caput VII: De qualitate primorum dierum, qui etiam antequam sol fieret uesperam et mane traduntur habuisse.
- Caput VIII: Quae qualisque intellegenda sit dei requies, qua post opera sex dierum requieuit in septimo.
- Caput IX: De angelorum conditione quid secundum diuina testimonia sentiendum sit.
- Caput X: De simplici et incommutabili trinitate dei patris et dei filii et dei spiritus sancti, unius dei, cui non est aliud qualitas aliudque substantia.
- Caput XI: An eius beatitudinis, quam sancti angeli ab initio sui semper habuerunt, etiam illos spiritus, qui in ueritate non steterunt, participes fuisse credendum sit.
- Caput XII: De conparatione beatitudinis iustorum necdum obtinentium promissionis diuinae praemium et primorum in paradiso hominum ante peccatum.
- Caput XIII: An ita unius felicitatis omnes angeli sint creati, ut neque lapsuros se possent nosse qui lapsi sunt, et post ruinam labentium perseuerantiae suae praescientiam acceperint qui steterunt.
- Caput XIV: Quo genere locutionis dictum sit de diabolo, quod *in ueritate non steterit,* quia ueritas non est in eo.
- Caput XV: Quid sentiendum sit de eo, quod dictum est: *ab initio diabolus peccat.*
- Caput XVI: De gradibus et differentiis creaturarum, quas aliter pendit usus utilitatis, aliter ordo rationis.
- Caput XVII: Vitium malitiae non naturam esse, sed contra naturam, cui ad peccandum non conditor causa est, sed uoluntas.
- Caput XVIII: De pulchritudine uniuersitatis, quae per ordinationem dei etiam ex contrariorum fit obpositione luculentior.
- Caput XIX: Quid sentiendum uideatur de eo quod scriptum est: diuisit deus inter lucem et tenebras.
- Caput XX: De eo, quod post discretionem lucis atque tenebrarum dictum est: et uidit deus lucem quia bona est.
- Caput XXI: De aeterna et incommutabili scientia dei ac uoluntate, qua semper illi uniuersa quae fecit sic placuerunt facienda, quemadmodum facta.
- Caput XXII: De his, quibus in uniuersitate rerum a bono creatore bene conditarum quaedam displicent, et putant nonnullam malam esse naturam.
- Caput XXIII: De errore, in quo Origenis doctrina culpatur.
- Caput XXIV: De trinitate diuina, quae per omnia opera sua significationis suae sparsit indicia.
- Caput XXV: De tripertita totius philosophiae disciplina.
- Caput XXVI: De imagine summae trinitatis, quae secundum quendam modum in natura etiam necdum beatificati hominis inuenitur.
- Caput XXVII: De essentia et scientia et utriusque amore.
- Caput XXVIII: An etiam ipsum amorem, quo et esse et scire diligimus, diligere debeamus, quo magis diuinae trinitatis imagini propinquemus.
- Caput XXIX: De sanctorum angelorum scientia, qua trinitatem in ipsa eius deitate nouerunt et qua operum causas prius in operantis arte quam in ipsis operibus artificis intuentur.
- Caput XXX: De senarii numeri perfectione, qui primus partium suarum quantitate conpletur.
- Caput XXXI: De die septimo, in quo plenitudo et requies commendatur.
- Caput XXXII: De opinione eorum, qui angelorum creationem anteriorem uolunt esse quam mundi.
- Caput XXXIII: De duabus angelorum societatibus diuersis atque disparibus, quae non incongrue intelleguntur lucis et tenebrarum nominibus nuncupatae.
- Caput XXXIV: De eo quod quidam putant in conditione firmamenti aquarum discretarum nomine angelos significatos, et quod quidam aquas existimant non creatas.
- Liber XII
- Caput I: De una bonorum angelorum malorumque natura.
- Caput II: Nullam essentiam deo esse contrariam, quia ab eo, qui summe et semper est, hoc in totum uidetur diuersum esse quod non est.
- Caput III: De inimicis dei non per naturam, sed per contrariam uoluntatem, quae cum ipsis nocet, bonae utique naturae nocet, quia uitium, si non nocet, non est.
- Caput IV: De naturis inrationalium aut uita carentium, quae in suo genere atque ordine ab uniuersitatis dedecore non discrepant.
- Caput V: Quod in omni naturae specie ac modo laudabilis sit creator.
- Caput VI: Quae causa sit beatitudinis angelorum bonorum et quae causa sit miseriae angelorum malorum.
- Caput VII: Causam efficientem malae uoluntatis non esse quaerendam.
- Caput VIII: De amore peruerso, quo uoluntas ab incommutabili bono ad mutabile bonum deficit.
- Caput IX: An sancti angeli, quem habent creatorem naturae, eundem habeant bonae uoluntatis auctorem per spiritum sanctum in eis caritate diffusa.
- Caput X: De opinione eorum, qui humanum genus sicut ipsum mundum semper fuisse existimant.
- Caput XI: De falsitate eius historiae, quae multa milia annorum praeteritis temporibus adscribit.
- Caput XII: De his, qui hunc quidem mundum non sempiternum putant, sed aut innumerabiles aut eundem unum certa conclusione saeculorum semper nasci et resolui opinantur.
- Caput XIII: Quid respondendum sit his, qui primam conditionem hominis tardam esse causantur.
- Caput XIV: De reuolutione saeculorum, quibus certo fine conclusis uniuersa semper in eundem ordinem eandem que speciem reditura quidam philosophi crediderunt.
- Caput XV: De temporali conditione generis humani, quam deus nec nouo consilio instituerit nec mutabili uoluntate.
- Caput XVI: An ut deus semper etiam dominus fuisse intellegatur, credendum sit creaturam quoque numquam defuisse cui dominaretur, et quomodo dicatur semper creatum quod dici non potest coaeternum.
- Caput XVII: Quomodo intellegenda sit promissa homini a deo uita aeterna ante tempora aeterna.
- Caput XVIII: Quid de incommutabili consilio ac uoluntate dei fides sana defendat contra ratiocinationes eorum, qui opera dei ex aeternitate repetita per eosdem semper uolunt saeculorum redire circuitus.
- Caput XIX: Contra eos, qui dicunt ea, quae infinita sunt, nec dei posse scientia conprehendi.
- Caput XX: De saeculis saeculorum.
- Caput XXI: De inpietate eorum, qui adserunt animas summae ueraeque beatitudinis participes iterum atque iterum per circuitus temporum ad easdem miserias laboresque redituras.
- Caput XXII: De conditione unius primi hominis atque in eo generis humani.
- Caput XXIII: Quod praescierit deus hominem, quem primum condidit, peccaturum simulque praeuiderit, quantum piorum populum ex eius genere in angelicum consortium sua esset gratia translaturus.
- Caput XXIV: De natura humanae animae creatae ad imaginem dei.
- Caput XXV: An ullius uel minimae creaturae possint dici angeli creatores.
- Caput XXVI: Omnem naturam et omnem speciem uniuersae creaturae nonnisi opere dei fieri atque formari.
- Caput XXVII: De Platonicorum opinione, qua putauerunt angelos quidem a deo conditos, sed ipsos esse humanorum corporum conditores.
- Caput XXVIII: In primo homine exortam fuisse omnem plenitudinem generis humani, in qua praeuiderit deus, quae pars honoranda esset praemio, quae damnanda supplicio.
- Liber XIII
- Caput I: De lapsu primorum hominum, per quem est contracta mortalitas.
- Caput II: De ea morte, quae animae semper utcumque uicturae accidere potest, et ea, cui corpus obnoxium est.
- Caput III: Vtrum mors, quae per peccatum primorum hominum in omnes homines pertransiit, etiam in sanctis poena peccati sit.
- Caput IV: Cur ab his, qui per gratiam regenerationis absoluti sunt a peccato, non auferatur mors, id est poena peccati.
- Caput V: Quod sicut iniqui male utuntur lege, quae bona est, ita iusti bene utantur morte, quae mala est.
- Caput VI: De generali mortis malo, quo animae et corporis societas separatur.
- Caput VII: De morte, quam quidam non regenerati pro Christi confessione suscipiunt.
- Caput VIII: Quod in sanctis primae mortis pro ueritate susceptio secundae sit mortis abolitio.
- Caput IX: Tempus mortis, quo uitae sensus aufertur, in morientibus an in mortuis esse dicendum sit.
- Caput X: An uita mortalium mors potius quam uita dicenda sit.
- Caput XI: An quisquam simul et uiuens esse possit et mortuus.
- Caput XII: Quam mortem primis hominibus deus, si mandatum eius transgrederentur, fuerit comminatus.
- Caput XIII: Praeuaricatio primorum hominum quam primam senserit poenam.
- Caput XIV: Qualis homo sit factus a deo et in quam sortem deciderit suae uoluntatis arbitrio.
- Caput XV: Quod Adam peccaturus prius ipse reliquerit deum, quam relinqueretur a deo, et primam fuisse animae mortem a deo recessisse.
- Caput XVI: De philosophis, qui animae separationem a corpore non putant esse poenalem, cum Plato inducat summum deum dis minoribus promittentem, quod numquam sint corporibus exuendi.
- Caput XVII: Contra eos, qui adserunt corpora terrena incorruptibilia fieri et aeterna non posse.
- Caput XVIII: De terrenis corporibus, quae philosophi adfirmant in caelestibus esse non posse, quia, quod terrenum est, naturali pondere reuocetur ad terram.
- Caput XIX: Contra eorum dogmata, qui primos homines, si non peccassent, inmortales futuros fuisse non credunt, aeternitatem animarum uolunt carere corporibus.
- Caput XX: Quod caro sanctorum, quae nunc requiescit in spe, in meliorem reparanda sit qualitatem, quam fuit primorum hominum ante peccatum.
- Caput XXI: De paradiso, in quo primi homines fuerunt, quod recte per significationem eius spiritale aliquid intellegatur, salua ueritate narrationis historicae de corporali loco.
- Caput XII: De corporibus sanctorum post resurrectionem, quae sic spiritalia erunt, ut non in spiritum caro uertatur.
- Caput XXIII: Quid intellegendum sit de corpore animali et de corpore spiritali, et qui moriantur in Adam, qui uero uiuificentur in Christo.
- Caput XXIV: Qualiter accipienda sit uel illa insufflatio dei, qua primus homo factus est in animam uiuentem, uel illa, quam dominus fecit dicens discipulis suis: accipite spiritum sanctum.
- Liber XIV
- Caput I: Per inoboedientiam primi hominis omnes in secundae mortis perpetuitatem ruituros fuisse, nisi multos dei gratia liberaret.
- Caput II: De uita carnali, quae non ex corporis tantum, sed etiam ex animi intellegenda sit uitiis.
- Caput III: Peccati causam ex anima, non ex carne prodisse, et corruptionem ex peccato contractam non peccatum esse, sed poenam.
- Caput IV: Quid sit secundum hominem, quid autem secundum deum uiuere.
- Caput V: Quod de corporis animaeque natura tolerabilior quidem Platonicorum quam Manichaeorum sit opinio, sed et ipsa reprobanda, quoniam uitiorum omnium causas naturae carnis adscribunt.
- Caput VI: De qualitate uoluntatis humanae, sub cuius iudicio adfectiones animi aut prauae habentur aut rectae.
- Caput VII: Amorem et dilectionem indifferenter et in bono et in malo apud sacras litteras inueniri.
- Caput VIII: De tribus perturbationibus, quas in animo sapientis Stoici esse uoluerunt, excluso dolore siue tristitia, quam uirtus animi sentire non debeat.
- Caput IX: De perturbationibus animi, quarum adfectus rectos habet uita iustorum.
- Caput X: An primos homines in paradiso constitutos ullis perturbationibus, priusquam delinquerent, adfectos fuisse credendum sit.
- Caput XI: De lapsu primi hominis, in quo bene condita natura uitiata est, nec potest nisi a suo auctore reparari.
- Caput XII: De qualitate peccati a primis hominibus admissi.
- Caput XIII: Quod in praeuaricatione Adae opus malum uoluntas praecesserit mala.
- Caput XIV: De superbia transgressoris, quae ipsa fuit transgressione deterior.
- Caput XV: De iustitia retributionis, quam primi homines pro sua inoboedientia receperunt.
- Caput XVI: De libidinis malo, cuius nomen cum multis uitiis congruat, proprie tamen motibus obsceni caloris adscribitur.
- Caput XVII: De nuditate primorum hominum, quam post peccatum turpem pudendamque uiderunt.
- Caput XVIII: De pudore concubitus non solum uulgaris, sed etiam coniugalis.
- Caput XIX: Quod partes irae atque libidinis, quae in homine tam uitiose mouentur, ut eas necesse sit frenis sapientiae cohiberi, in illa ante peccatum naturae sanitate non fuerint.
- Caput XX: De uanissima turpitudine Cynicorum.
- Caput XXI: De benedictione multiplicandae fecunditatis humanae ante peccatum data, quam praeuaricatio non ademerit et cui libidinis morbus accesserit.
- Caput XXII: De copula coniugali a deo primitus instituta atque benedicta.
- Caput XXIII: An etiam in paradiso generandum fuisset, si nemo peccasset, uel utrum contra aestum libidinis pugnatura illic fuisset ratio castitatis.
- Caput XXIV: Quod insontes homines et merito oboedientiae in paradiso permanentes ita genitalibus membris usuri fuissent ad generationem prolis, sicut ceteris ad arbitrium uoluntatis.
- Caput XXV: De uera beatitudine, quam temporalis uita non obtinet.
- Caput XXVI: Quod felicitas in paradiso uiuentium sine erubescendo adpetitu generandi officium credenda sit inplere potuisse.
- Caput XVII: De peccatoribus, et angelis et hominibus, quorum peruersitas non perturbat prouidentiam.
- Caput XXVIII: De qualitate duarum ciuitatum, terrenae atque caelestis.
- Liber XV
- Caput I: De duobus ordinibus generationis humanae in diuersos fines ab initio procurrentis.
- Caput II: De filiis carnis et filiis promissionis.
- Caput III: De sterilitate Sarrae, quam dei gratia fecundauit.
- Caput IV: De terrenae ciuitatis uel concertatione uel pace.
- Caput V: De primo terrenae ciuitatis auctore fratricida, cuius inpietati Romanae urbis conditor germani caede responderit.
- Caput VI: De languoribus, quos ex poena peccati etiam ciues ciuitatis dei in huius uitae peregrinatione patiuntur et a quibus deo medente sanantur.
- Caput VII: De causa et pertinacia sceleris Cain, quem a facinore concepto nec dei sermo reuocauit.
- Caput VIII: Quae ratio fuerit, ut Cain inter principia generis humani conderet ciuitatem.
- Caput IX: De longa uita hominum, quae fuit ante diluuium et de ampliore humanorum corporum forma.
- Caput X: De differentia, qua inter Hebraeos et nostros codices uidentur annorum numeri dissonare.
- Caput XI: De annis Mathusalae, cuius aetas quattuordecim annis diluuium uidetur excedere.
- Caput XII: De opinione eorum, qui primorum temporum homines tam longaeuos, quam scribitur, fuisse non credunt.
- Caput XIII: An in dinumeratione annorum Hebraeorum magis quam septuaginta interpretum sit sequenda auctoritas.
- Caput XIV: De parilitate annorum, qui eisdem quibus nunc spatiis et in prioribus saeculis cucurrerunt.
- Caput XV: An credibile sit primi saeculi uiros usque ad eam aetatem, qua filios generasse referuntur, a concubitu continuisse.
- Caput XVI: De iure coniugiorum, quod dissimile a subsequentibus matrimoniis habuerint prima conubia.
- Caput XVII: De duobus ex uno genitore procreatis patribus atque principibus.
- Caput XVIII: Quid significatum sit in Abel et Seth et Enos, quod appareat ad Christum et corpus eius, id est ecclesiam, pertinere.
- Caput XIX: De significatione, quae in Enoch translatione monstratur.
- Caput XX: De eo, quod Cain successio in octo ab Adam generationes clauditur, et in posteris ab eodem patre Adam Noe decimus inuenitur.
- Caput XXI: Qua ratione commemorato Enoch, qui fuit filius Cain, totius generationis eius usque ad diluuium sit continuata narratio; commemorato autem Enos, qui fuit filius Seth, ad conditionis humanae principium sit reditum.
- Caput XXII: De lapsu filiorum dei alienigenarum mulierum amore captorum, unde et omnes exceptis octo hominibus diluuio perire meruerunt.
- Caput XXIII: An credendum sit angelos substantiae spiritalis amore speciosarum mulierum captos earundem inisse coniugia, ex quibus gigantes sint creati.
- Caput XXIV: Quomodo intellegendum sit, quod de eis, qui diluuio perdendi erant, dominus dixerit: erunt dies eorum centum uiginti anni.
- Caput XXV: De ira dei, quae incommutabilem tranquillitatem nulla inflammatione perturbat.
- Caput XXVI: Quod arca, quam Noe iussus est facere, in omnibus Christum ecclesiamque significet.
- Caput XXVII: De arca atque diluuio nec illis esse consentiendum, qui solam historiam recipiunt sine allegorica significatione, nec illis, qui solas figuras defendunt repudiata historica ueritate.
- Liber XVI
- Caput I: An post diluuium a Noe usque ad Abraham aliquae familiae secundum deum uiuentium reperiantur.
- Caput II: Quid in filiis Noe prophetice fuerit praefiguratum.
- Caput III: De generationibus trium filiorum Noe.
- Caput IV: De diuersitate linguarum principioque Babylonis.
- Caput V: De descensione domini ad confundendam linguam aedificantium turrem.
- Caput VI: Qualis intellegenda sit esse locutio, qua deus angelis loquitur.
- Caput VII: An omne bestiarum genus etiam remotissimae a terris insulae ex eo numero acceperint, qui in arca a diluuii inundatione seruatus est.
- Caput VIII: An ex propagine Adam uel filiorum Noe quaedam genera hominum monstrosa prodierint.
- Caput IX: An inferiorem partem terrae, quae nostrae habitationi contraria est, antipodas habere credendum sit.
- Caput X: De generatione Sem, in cuius progenie tendens ad Abraham ciuitatis dei ordo dirigitur.
- Caput XI: Quod ea primitus lingua in usu hominum fuerit, quae postea Hebraea ab Heber nomine nuncupata est, et in cuius familia remansit, cum diuersitas esset facta linguarum.
- Caput XII: De articulo temporis in Abraham, a quo sanctae successionis nouus ordo contexitur.
- Caput XIII: Quae ratio fecisse uideatur, ut in transmigratione Tharae, qua Chaldaeos deserens in Mesopotamiam transiit, nulla filii eius Nachor facta sit mentio.
- Caput XIV: De annis Tharae, qui in Charra uitae suae tempus inpleuit.
- Caput XV: De tempore profectionis Abrahae, qua secundum praeceptum dei exiit de Charra.
- Caput XVI: De ordine et qualitate promissionum dei, quae ad Abraham factae sunt.
- Caput XVII: De tribus excellentioribus gentium regnis, quorum unum, id est Assyriorum, iam Abraham genito sublimius eminebat.
- Caput XVIII: De iterato adloquio dei ad Abraham, quo ei et semini eius Chanaan terra promittitur.
- Caput XIX: De Sarrae pudicitia in Aegypto per deum custodita, quam Abraham non uxorem suam esse dixerat, sed sororem.
- Caput XX: De secessione Loth et Abrahae, quae illis salua caritate conplacuit.
- Caput XXI: De tertia promissione dei, qua terram Chanaan Abrahae et semini eius in perpetuum pollicetur.
- Caput XXII: De superatis ab Abraham hostibus Sodomorum, quando et Loth de captiuitate eripuit, et a Melchisedech sacerdote benedictus est.
- Caput XXIII: De uerbo domini ad Abraham, quo ei promittitur secundum multitudinem stellarum multiplicanda posteritas; quod credens iustificatus est adhuc in praeputio constitutus.
- Caput XXIV: De significatione sacrificii, quod Abraham offerre praeceptus est, cum poposcisset, ut de his quae crediderat doceretur.
- Caput XXV: De Agar ancilla Sarrae, quam eadem Sarra Abrahae uoluit esse concubinam.
- Caput XXVI: De testificatione dei ad Abraham, qua eidem seni de sterili Sarra filium spondet patremque eum gentium statuit et promissi fidem sacramento circumcisionis obsignat.
- Caput XXVII: De masculo, qui si octauo die non fuerit circumcisus , perit anima eius, quia testamentum dei dissipauit.
- Caput XXVIII: De commutatione nominum Abrahae et Sarrae, qui cum ob unius sterilitatem, ob utriusque autem senectutem generare non possent, munus fecunditatis indepti sunt.
- Caput XXIX: De tribus uiris uel angelis, in quibus ad quercum Mambre apparuisse Abrahae dominus indicatur.
- Caput XXX: De Loth a Sodomis liberato atque eisdem caelesti igne consumptis et de Abimelech, cuius concupiscentia castitati Sarrae nocere non potuit.
- Caput XXXI: De Isaac secundum promissionem nato, cui nomen ex risu utriusque parentis est inditum.
- Caput XXXII: De oboedientia et fide Abrahae, qua per oblationem immolandi probatus est filii, et de morte Sarrae.
- Caput XXXIII: De Rebecca nepte Nachor, quam Isaac accepit uxorem.
- Caput XXXIV: Quid intellegendum sit in eo, quod Abraham post mortem Sarrae Cetturam accepit uxorem.
- Caput XXXV: De geminis adhuc in utero Rebeccae matris inclusis quid indicauerit diuina responsio.
- Caput XXXVI: De oraculo et benedictione, quam Isaac non aliter quam pater ipsius, merito eiusdem dilectus, accepit.
- Caput XXXVII: De his, quae in Esau et Iacob mystice praefigurabantur.
- Caput XXXVIII: De misso Iacob in Mesopotamiam ad accipiendam uxorem et de uisione, quam in itinere somniauit, et de quattuor ipsius feminis, cum unam petisset uxorem.
- Caput XXXIX: Quae ratio fecerit, ut Iacob etiam Israel cognominaretur.
- Caput XL: Quomodo Iacob cum septuaginta quinque animabus Aegyptum narretur ingressus, cum plerique ex his qui commemorantur, tempore posteriore sint geniti.
- Caput XLI: De benedictione, quam Iacob in Iudam filium suum promisit.
- Caput XLII: De filiis Ioseph, quos Iacob prophetica manuum suarum transmutatione benedixit.
- Caput XLIII: De temporibus Moysi et Iesu Naue ac iudicum atque inde regum, quorum quidem Saul primus est, sed Dauid praecipuus et sacramento habetur et merito.
- Liber XVII
- Caput I: De temporibus prophetarum.
- Caput II: Quo tempore sit inpleta promissio dei de terra Chanaan, quam in possessionem etiam Israel carnalis accepit.
- Caput III: De tripertitis significationibus prophetarum, quae nunc ad terrenam, nunc ad caelestem Hierusalem, nunc autem ad utramque referuntur.
- Caput IV: De praefigurata commutatione Israelitici regni et sacerdotii et de his, quae Anna, mater Samuelis, personam gerens ecclesiae prophetauit.
- Caput V: De his, quae ad Heli sacerdotem homo dei prophetico locutus est spiritu, significans sacerdotium, quod secundum Aaron institutum fuerat, auferendum.
- Caput VI: De Iudaico sacerdotio et regno, quae cum in aeternum dicantur statuta, non permanent, ut alia intellegantur, quorum spondetur aeternitas.
- Caput VII: De disruptione regni Israelitici, qua praefiguratur perpetua divisio Israelis spiritalis ab Israele carnali.
- Caput VIII: De promissionibus ad David in filio eius, quae nullatenus in Salomone, sed plenissime inveniuntur in Christo.
- Caput IX: Quam similis in psalmo octogensimo octavo sit prophetia de Christo his, quae in regnorum libris Nathan prophetante promittuntur.
- Caput X: Quam diversa acta sint in regno terrenae Hierusalem ab his, quae promiserat deus, ut intellegeretur promissionis veritas ad alterius regis et regni gloriam pertinere.
- Caput XI: De substantia populi dei, quae per susceptionem carnis in Christo est, qui solus eruendi ab inferis animam suam habuit potestatem.
- Caput XII: Ad quorum personam pertinere intellegenda sit flagitatio promissorum, de quibus in psalmo dicitur: ubi sunt misericordiae tuae, domine, antiquae et cetera.
- Caput XIII: An promissae pacis veritas illis temporibus possit adscribi, quae sub Salomone fluxerunt.
- Caput XIV: De studio David in dispositione mysterioque psalmorum. procurrente igitur per tempora civitate dei, primo in umbra futuri, in terrena scilicet Hierusalem, regnavit David.
- Caput XV: An omnia, quae in psalmis de Christo et ecclesia prophetantur, ad contextum huius operis adhibenda sint.
- Caput XVI: De his, quae in quadragensimo quarto psalmo ad Christum et ecclesiam pertinentia aut aperte dicuntur aut tropice.
- Caput XVII: De his, quae ad sacerdotium Christi in psalmo centensimo nono, et de his, quae in psalmo vicensimo primo ad passionem ipsius spectant.
- Caput XVIII: De psalmo tertio et de quadragensimo et de quinto decimo et de sexagensimo septimo, in quibus mors et resurrectio domini prophetatur.
- Caput XIX: De psalmo sexagensimo octavo, in quo Iudaeorum infidelitas et pertinacia declaratur.
- Caput XX: De regno ac merito David et de filio ipsius Salomone eaque prophetia, quae ad Christum pertinens invenitur vel in eis libris, qui scriptis ipsius copulantur, vel in eis, quos ipsius esse non dubium est.
- Caput XXI: De regibus post Salomonem sive in Iuda sive in Israel.
- Caput XXII: De Hieroboam, qui inpietate idolatriae subditum sibi populum profanavit, in quo tamen non destitit deus et prophetas inspirare et multos ab idolatriae crimine custodire.
- Caput XXIII: De vario utriusque regni Hebraeorum statu, donec ambo populi in captivitatem diverso tempore ducerentur, revocato postea Iuda in regnum suum, quod novissime in Romanorum transiit potestatem.
- Caput XXIV: De prophetis, qui vel apud Iudaeos postremi fuerunt, vel quos circa tempus nativitatis Christi evangelica prodit historia.
- Liber XVIII
- Caput I: De his, quae usque ad tempora saluatoris decem et septem uoluminibus disputata sunt.
- Caput II: De terrenae ciuitatis regibus atque temporibus, quibus ab exortu Abrahae sanctorum tempora subputata conueniunt.
- Caput III: Quibus regnantibus apud Assyrios atque Sicyonios Abrahae centenario Isaac de promissione sit natus, uel ipsi Isaac sexagenario Esau et Iacob gemini de Rebecca sint editi.
- Caput IV: De temporibus Iacob et filii eius Ioseph.
- Caput V: De Api rege Argiuorum, quem Aegyptii Serapim nominatum diuino honore coluerunt.
- Caput VI: Quo regnante apud Argiuos quoue apud Assyrios Iacob in Aegypto sit mortuus.
- Caput VII: Quorum regum tempore Ioseph in Aegypto defunctus sit.
- Caput VIII: Quorum regum aetate Moyses natus sit, et quorum deorum eisdem temporibus sit orta religio.
- Caput IX: Quando Atheniensium sit ciuitas condita, et quam causam nominis eius Varro perhibeat.
- Caput X: Quid Varro tradat de nuncupatione Areopagi et de diluuio Deucalionis.
- Caput XI: Quo tempore Moyses populum dei ex Aegypto eduxerit, et Iesus Naue, qui eidem successit, quorum regum aetate sit mortuus.
- Caput XII: De sacris falsorum deorum, quae reges Graeciae illis temporibus instituerunt, quae ab exitu Israel ex Aegypto usque ad Iesu Naue obitum dinumerantur.
- Caput XIII: Qualium fabularum figmenta exorta sint eo tempore, quo Hebraeis iudices praeesse coeperunt.
- Caput XIV: De theologis poetis.
- Caput XV: De occasu regni Argiuorum, quo tempore apud Laurentes Picus Saturni filius regnum patris primus accepit.
- Caput XVI: De Diomede post excidium Troiae in deos relato, cuius socii crediti sunt in uolucres esse conuersi.
- Caput XVII: De incredibilibus commutationibus hominum quid Varro tradiderit.
- Caput XVIII: Quid credendum sit de transformationibus, quae arte daemonum hominibus uidentur accidere.
- Caput XIX: Quod eo tempore Aeneas in Italiam uenerit, quo Labdon iudex praesidebat Hebraeis.
- Caput XX: De successione ordinis regii apud Israelitas post iudicum tempora.
- Caput XXI: De regibus Latii, quorum primus Aeneas et duodecimus Auentinus di facti sunt.
- Caput XXII: Quod eo tempore Roma sit condita, quo regnum Assyriorum intercidit et quo Ezechias regnabat in Iuda.
- Caput XXIII: De Sibylla Erythraea, quae inter alias Sibyllas cognoscitur de Christo euidentia multa cecinisse.
- Caput XXIV: Quod regnante Romulo septem sapientes claruerint, quo tempore decem tribus, quae Israel dicebantur, in captiuitatem a Chaldaeis ductae sunt, idemque Romulus mortuus diuino honore donatus est.
- Caput XXV: Qui philosophi enituerint regnante apud Romanos Tarquinio Prisco, apud Hebraeos Sedechia, cum Hierusalem capta est templumque subuersum.
- Caput XXVI: Quod eo tempore, quo inpletis septuaginta annis Iudaeorum est resoluta captiuitas, Romani quoque a dominatu sint regio liberati.
- Caput XXVII: De temporibus prophetarum, quorum oracula habentur in libris quique tunc de uocatione gentium multa cecinerunt, quando Romanorum regnum coepit Assyriorumque defecit.
- Caput XXVIII: De his, quae ad euangelium Christi pertinent, quid Osee et Amos prophetauerint.
- Caput XXIX: Quae ab Esaia de Christo et ecclesia sint praedicta.
- Caput XXX: Quae Michaeas et Ionas et Ioel nouo testamento congruentia prophetarint.
- Caput XXXI: Quae in Abdia et Naum et Ambacu de salute mundi in Christo praenuntiata reperiantur.
- Caput XXXII: De prophetia quae in oratione Ambacu et cantico continetur.
- Caput XXXIII: De Christo et uocatione gentium quae Hieremias et Sophonias prophetico spiritu sint praefati.
- Caput XXXIV: De prophetia Danielis et Hiezechielis, quae in Christum ecclesiamque concordat.
- Caput XXXV: De trium prophetarum uaticinio, id est Aggaei, Zachariae et Malachiae.
- Caput XXXVI: De Esdra et libris Macchabaeorum.
- Caput XXXVII: Quod prophetica auctoritas omni origine gentilis philosophiae inueniatur antiquior.
- Caput XXXVIII: Quod quaedam sanctorum scripta ecclesiasticus canon propter nimiam non receperit uetustatem, ne per occasionem eorum falsa ueris insererentur.
- Caput XXXIX: De Hebraicis litteris, quae numquam in suae linguae proprietate non fuerint.
- Caput XL: De Aegyptiorum mendacissima uanitate, quae antiquitati scientiae suae centum milia adscribit annorum.
- Caput XLI: De philosophicarum opinionum dissensionibus et canonicarum apud ecclesiam concordia scripturarum.
- Caput XLII: Qua dispensatione prouidentiae dei scripturae sacrae ueteris testamenti ex Hebraeo in Graecum eloquium translatae sint, ut gentibus innotescerent.
- Caput XLIII: De auctoritate septuaginta interpretum, quae, saluo honore Hebraei stili, omnibus sit interpretibus praeferenda.
- Caput XLIV: Quid intellegendum sit de Nineuitarum excidio, cuius denuntiatio in Hebraeo quadraginta dierum spatio tenditur, in septuaginta autem tridui breuitate concluditur.
- Caput XLV: Quod post instaurationem templi Iudaei prophetas habere destiterint et exinde usque ad natiuitatem Christi continuis aduersitatibus sint adflicti, ut probaretur alterius templi aedificationem propheticis uocibus fuisse promissam.
- Caput XLVI: De ortu saluatoris nostri, secundum quod uerbum caro factum est, et de dispersione Iudaeorum per omnes gentes, sicut fuerat prophetatum.
- Caput XLVII: An ante tempora Christiana aliqui fuerint extra Israeliticum genus, qui ad caelestis ciuitatis consortium pertinerent.
- Caput XLVIII: Prophetiam Aggaei, qua dixit maiorem futuram gloriam domus dei, quam primum fuisset, non in reaedificatione templi, sed in ecclesia Christi esse conpletam.
- Caput XLIX: De indiscreta multiplicatione ecclesiae, qua in hoc saeculo multi reprobi miscentur electis.
- Caput L: De praedicatione euangelii, quae per passiones praedicantium clarior et potentior facta est.
- Caput LI: Quod etiam per haereticorum dissensiones fides catholica roboretur.
- Caput LII: An credendum sit, quod quidam putant, inpletis decem persecutionibus, quae fuerunt, nullam iam superesse praeter undecimam, quae in ipso Antichristi tempore sit futura.
- Caput LIII: De tempore nouissimae persecutionis nulli hominum reuelato.
- Caput LIV: De stultissimo mendacio paganorum, quo Christianam religionem non ultra trecentos sexaginta quinque annos mansuram esse finxerunt.
- Liber XIX
- Caput I: Quod in quaestione, quam de finibus bonorum et malorum philosophica disputatio uentilauit, ducentas octoginta et octo sectas esse posse Varro perspexerit.
- Caput II: Quomodo remotis omnibus differentiis, quae non sectae, sed quaestiones sint, ad tripertitam summi boni definitionem Varro perueniat, quarum tamen una sit eligenda.
- Caput III: De tribus sectis summum hominis bonum quaerentibus quam eligendam Varro definiat sequens ueteris Academiae Antiocho auctore sententiam.
- Caput IV: De summo bono et summo malo quid Christiani sentiant contra philosophos, qui summum bonum in se sibi esse dixerunt.
- Caput V: De sociali uita, quae, cum maxime expetenda sit, multis offensionibus saepe subuertitur.
- Caput VI: De errore humanorum iudiciorum, cum ueritas latet.
- Caput VII: De diuersitate linguarum, qua societas hominum dirimatur, et de miseria bellorum, etiam quae iusta dicuntur.
- Caput VIII: Quod amicitia bonorum secura esse non possit, dum a periculis, quae in hac uita sunt, trepidari necesse est.
- Caput IX: De amicitia sanctorum angelorum, quae homini in hoc mundo non potest esse manifesta propter fallaciam daemonum, in quos inciderunt, qui multos sibi deos colendos putarunt.
- Caput X: Quis fructus sanctis de superata huius uitae tentatione pariatur.
- Caput XI: De beatitudine pacis aeternae, in qua sanctis finis est, id est uera perfectio.
- Caput XII: Quod etiam bellantium saeuitia omnesque hominum inquietudines ad pacis finem cupiant peruenire, sine cuius adpetitu nulla natura sit.
- Caput XIII: De pace uniuersali, quae inter quaslibet perturbationes priuari non potest lege naturae, dum sub iusto iudice ad id quisque peruenit ordinatione, quod meruit uoluntate.
- Caput XIV: De ordine ac lege siue terrena siue caelesti, per quam societati humanae etiam dominando consulitur, cui et consulendo seruitur.
- Caput XV: De libertate naturali et de seruitute, cuius prima causa peccatum est, quia homo malae uoluntatis, etiamsi non est mancipium alterius hominis, seruus est propriae libidinis.
- Caput XVI: De aequo iure dominandi.
- Caput XVII: Vnde caelestis societas cum terrena ciuitate pacem habeat et unde discordiam.
- Caput XVIII: Quam diuersa sit Academiae nouae ambiguitas a constantia fidei Christianae.
- Caput XIX: De habitu et moribus populi Christiani.
- Caput XX: Quod ciues sanctorum in huius uitae tempore spe beati sint.
- Caput XXI: An secundum definitiones Scipionis, quae in dialogo Ciceronis sunt, umquam fuerit Romana respublica.
- Caput XXII: An uerus sit deus, cui Christiani seruiunt, cui soli debeat sacrificari.
- Caput XXIII: Quae Porphyrius dicat oraculis deorum responsa esse de Christo.
- Caput XXIV: Qua definitione constet populi et reipublicae nuncupationem recte sibi non solum Romanos, sed etiam regna alia uindicare.
- Caput XXV: Quod non possint ibi uerae esse uirtutes, ubi non est uera religio.
- Caput XXVI: De pace populi alienati a deo, qua utitur ad pietatem populus dei, dum in hoc peregrinus est mundo.
- Caput XXVII: De pace seruientium deo, cuius perfecta tranquillitas in hac temporali uita non potest adprehendi.
- Caput XXVIII: In quem finem uenturus sit exitus inpiorum.
- Liber XX
- Caput I: Quod, quamuis omni tempore deus iudicet, in hoc tamen libro de nouissimo eius iudicio sit proprie disputandum.
- Caput II: De uarietate rerum humanarum, cui non potest dici deesse iudicium dei, quamuis nequeat uestigari.
- Caput III: Quid in libro ecclesiaste Salomon de his, quae in hac uita et bonis et malis sunt communia, disputarit.
- Caput IV: Quod ad disserendum de nouissimo iudicio dei noui primum testamenti ac deinde ueteris testimonia prolaturus sit.
- Caput V: Quibus sententiis domini saluatoris diuinum iudicium futurum in fine saeculi declaretur.
- Caput VI: Quae sit prima resurrectio, quae secunda.
- Caput VII: De duabus resurrectionibus et de mille annis quid in apocalypsi Iohannis scriptum sit et quid de eis rationabiliter sentiatur.
- Caput VIII: De adligatione et solutione diaboli.
- Caput IX: Quod sit regnum sanctorum cum Christo per mille annos, et in quo discernatur a regno aeterno.
- Caput X: Quid respondendum sit eis, qui putant resurrectionem ad sola corpora, non etiam ad animas pertinere.
- Caput XI: De Gog et Magog, quos ad persequendam ecclesiam dei solutus prope finem saeculi diabolus incitabit.
- Caput XII: An ad ultimum supplicium pertineat inpiorum, quod descendisse ignis de caelo et eosdem comedisse memoratur.
- Caput XIII: An tempus persecutionis Antichristi mille annis adnumerandum sit.
- Caput XIV: De damnatione diaboli cum suis et per recapitulationem de resurrectione corporea omnium mortuorum et de iudicio ultimae retributionis.
- Caput XV: Qui sint mortui, quos ad iudicium exhibuit mare, uel quos mors et inferi reddiderunt.
- Caput XVI: De caelo nouo et terra noua.
- Caput XVII: De ecclesiae glorificatione sine fine post finem.
- Caput XVIII: Quid apostolus Petrus de nouissimo dei iudicio praedicarit.
- Caput XIX: Quid apostolus Paulus Thessalonicensibus scripserit de manifestatione Antichristi, cuius tempus dies domini subsequetur.
- Caput XX: Quid idem apostolus in prima ad eosdem epistula de resurrectione docuerit mortuorum.
- Caput XXI: Quid Esaias propheta de mortuorum resurrectione et de retributione iudicii sit locutus.
- Caput XXII: Qualis futura sit egressio sanctorum ad uidendas poenas malorum.
- Caput XXIII: Quid prophetauerit Daniel de persecutione Antichristi et de iudicio dei regnoque sanctorum.
- Caput XXIV: In psalmis Dauidicis, quae de fine saeculi huius et nouissimo dei iudicio prophetentur.
- Caput XXV: De prophetia Malachielis, qua dei iudicium ultimum declaratur et quorundam dicitur per purificatorias poenas facienda mundatio.
- Caput XXVI: De sacrificiis, quae sancti offerent deo sic placitura, quomodo in diebus pristinis et annis prioribus placuerunt.
- Caput XXVII: De separatione bonorum et malorum, per quam nouissimi iudicii discretio declaratur.
- Caput XXVIII: De lege Moysi spiritaliter intellegenda, ne in damnabilia murmura carnalis sensus incurrat.
- Caput XXIX: De aduentu Heliae ante iudicium, cuius praedicatione scripturarum secreta reserante Iudaei conuertentur ad Christum.
- Caput XXX: Quod in libris ueteris testamenti, cum deus legitur iudicaturus, non euidenter Christi persona monstretur, sed ex quibusdam testimoniis, ubi dominus deus loquitur, appareat non dubie, quod ipse sit Christus.
- Liber XXI
- Caput I: De ordine disputationis, qua prius disserendum est de perpetuo supplicio damnatorum cum diabolo quam de aeterna felicitate sanctorum.
- Caput II: An possint corpora in ustione ignis esse perpetua.
- Caput III: An consequens sit, ut corporeum dolorem sequatur carnis interitus.
- Caput IV: De naturalibus exemplis, quorum consideratio doceat posse inter cruciatus uiuentia corpora permanere.
- Caput V: Quanta sint, quorum ratio nequeat agnosci, et tamen eadem uera esse non sit ambiguum.
- Caput VI: Quod non omnia miracula naturalia sint, sed pleraque humano ingenio modificata, pleraque autem daemonum arte conposita.
- Caput VII: Quod in rebus miris summa credendi ratio sit omnipotentia creatoris.
- Caput VIII: Non esse contra naturam, cum in aliqua re, cuius natura innotuit, aliquid ab eo quod erat notum incipit esse diuersum.
- Caput IX: De gehenna et aeternarum qualitate poenarum.
- Caput X: An ignis gehennae, si corporalis est, possit malignos spiritus, id est daemones incorporeos, tactu suo adurere.
- Caput XI: An hoc ratio iustitiae habeat, ut non sint extensiora poenarum tempora, quam fuerint peccatorum.
- Caput XII: De magnitudine praeuaricationis primae, ob quam aeterna poena omnibus debeatur, qui extra gratiam fuerint saluatoris.
- Caput XIII: Contra opinionem eorum, qui putant criminosis supplicia post mortem causa purgationis adhiberi.
- Caput XIV: De poenis temporalibus istius uitae, quibus subiecta est humana condicio. rarissimi sunt autem qui nullas in hac uita, sed tantum post eam poenas luunt.
- Caput XV: Quod omne opus gratiae dei eruentis nos de profunditate ueteris mali ad futuri saeculi pertineat nouitatem.
- Caput XVI: Sub quibus gratiae legibus omnes regeneratorum habeantur aetates.
- Caput XVII: De his, qui putant nullorum hominum poenas in aeternum esse mansuras.
- Caput XVIII: De his, qui nouissimo iudicio propter intercessionem sanctorum neminem hominum putant esse damnandum.
- Caput XIX: De his, qui inpunitatem omnium peccatorum promittunt etiam haereticis propter participationem corporis Christi.
- Caput XX: De his, qui non omnibus, sed eis tantum qui apud catholicos sunt renati, etiamsi postea in multa crimina erroresque proruperint, indulgentiam pollicentur.
- Caput XXI: De his, qui eos, qui permanent in catholica fide, etiamsi pessime uixerint et ob hoc uri meruerint, tamen propter fidei fundamentum saluandos esse definiunt.
- Caput XXII: De his, qui putant ea crimina, quae inter elemosynarum opera committuntur, ad damnationis iudicium non uocari.
- Caput XXIII: Contra opinionem eorum, qui dicunt nec diaboli nec hominum malorum perpetua futura supplicia.
- Caput XXIV: Contra eorum sensum, qui in iudicio dei omnibus reis propter sanctorum preces putant esse parcendum.
- Caput XXV: An hi, qui inter haereticos baptizati sunt et deteriores postea male uiuendo sunt facti, uel hi, qui apud catholicos renati ad haereses aut schismata transierunt, uel hi, qui a catholicis apud quos renati sunt non recedentes criminose uiuere perstiterunt, possint priuilegio sacramentorum remissionem aeterni sperare supplicii.
- Caput XXVI: Quid sit in fundamento habere Christum et quibus spondeatur salus quasi per ignis usturam.
- Caput XXVII: Contra eorum persuasionem, qui putant sibi non obfutura peccata, in quibus, cum elemosynas facerent, permanserunt.
- Liber XXII
- Caput I: De conditione angelorum et hominum.
- Caput II: De aeterna dei et incommutabili uoluntate.
- Caput III: De promissione aeternae beatitudinis sanctorum et perpetuis suppliciis inpiorum.
- Caput IV: Contra sapientes mundi, qui putant terrena hominum corpora ad caeleste habitaculum non posse transferri.
- Caput V: De resurrectione carnis, quam quidam mundo credente non credunt.
- Caput VI: Quod Roma conditorem suum Romulum diligendo deum fecerit, ecclesia autem Christum deum credendo dilexerit.
- Caput VII: Quod ut mundus in Christum crederet, uirtutis fuerit diuinae, non persuasionis humanae.
- Caput VIII: De miraculis, quae ut mundus in Christum crederet facta sunt et fieri mundo credente non desinunt.
- Caput IX: Quod uniuersa miracula, quae per martyres in Christi nomine fiunt, ei fidei testimonium ferant, qua in Christum martyres crediderunt.
- Caput X: Quanto dignius honorentur martyres, qui ideo multa mira obtinent, ut deus uerus colatur, quam daemones, qui ob hoc quaedam faciunt, ut ipsi di esse credantur.
- Caput XI: Contra Platonicos, qui de naturalibus elementorum ponderibus argumentantur terrenum corpus in caelo esse non posse.
- Caput XII: Contra calumnias infidelium, quibus Christianos de credita carnis resurrectione inrident.
- Caput XIII: An abortiui non pertineant ad resurrectionem, si pertinent ad numerum mortuorum.
- Caput XIV: An infantes in ea sint resurrecturi habitudine corporis, quam habituri erant aetatis accessu.
- Caput XV: An ad dominici corporis modum omnium mortuorum resurrectura sint corpora.
- Caput XVI: Qualis intellegenda sit sanctorum conformatio ad imaginem filii dei.
- Caput XVII: An in suo sexu resuscitanda atque mansura sint corpora feminarum.
- Caput XVIII: De uiro perfecto, id est Christo, et corpore eius, id est ecclesia, quae est ipsius plenitudo.
- Caput XIX: Quod omnia corporis uitia, quae in hac uita humano contraria sunt decori, in resurrectione non sint futura, ubi manente naturali substantia in unam pulchritudinem et qualitas concurret et quantitas.
- Caput XX: Quod in resurrectione mortuorum natura corporum quibuslibet modis dissipatorum in integrum undecumque reuocanda sit.
- Caput XXI: De nouitate corporis spiritalis, in quam sanctorum caro mutabitur.
- Caput XXII: De miseriis ac malis, quibus humanum genus merito primae praeuaricationis obnoxium est et a quibus nemo nisi per Christi gratiam liberatur.
- Caput XXIII: De his, quae praeter illa mala, quae bonis malisque communia sunt, ad iustorum laborem specialiter pertinent.
- Caput XXIV: De bonis, quibus etiam hanc uitam damnationi obnoxiam creator inpleuit.
- Caput XXV: De peruicacia quorundam, qui resurrectionem carnis, quam sicut praedictum est, totus mundus credit, inpugnant.
- Caput XXVI: Quomodo Porphyrii definitio, qua beatis animis putat corpus omne fugiendum, ipsius Platonis sententia destruatur, qui dicit summum deum dis promisisse, ut numquam corporibus exuerentur.
- Caput XXVII: De contrariis definitionibus Platonis atque Porphyrii, in quibus si uterque alteri cederet, a ueritate neuter deuiaret.
- Caput XXVIII: Quid ad ueram resurrectionis fidem uel Plato uel Labeo uel etiam Varro conferre sibi potuerint, si opiniones eorum in unam sententiam conuenissent.
- Caput XXIX: De qualitate uisionis, qua in futuro saeculo sancti deum uidebunt.
- Caput XXX: De aeterna felicitate ciuitatis dei sabbatoque perpetuo.
- Liber I