XXXIII.
Nec vos quorumdam moveat aut error improvidus aut stupor vanus, qui, cum teneantur in tam gravi crimine, percussi sunt animi caecitate, ut nec intelligant delicta nec plangant. Indignantis Dei major haec plaga est, sicut scriptum est: Et dedit illis Deus spiritum transpunctionis 1. Et iterum: Dilectum veritatis non receperunt ut salvi fierent; ac propterea mittet illis Deus operationem erroris, ut credant mendacio, ut judicentur omnes qui non crediderunt veritati, sed sibi placent in injustitia 2. Injuste sibi placentes et transpunctae mentis alienatione dementes Domini praecepta contemnunt, [Col. 0491C] medelam vulneris negligunt, agere poenitentiam nolunt. Ante admissum facinus improvidi, post facinus obstinati, nec prius stabiles, nec postmodum supplices. Quando debuerant stare, jacuerunt; quando jacere et prosternere se Deo debent, stare se opinantur. Pacem sibi ultro nemine dante sumpserunt. Falsa pollicitatione seducti et apostatis ac perfidis juncti, errorem pro veritate suscipiunt. Communicationem [Col. 0492A] non communicantium ratam ducunt; hominibus contra Deum credunt, qui contra homines Deo non crediderunt.
