Caput XIII: De sententia Platonis, qua definiuit deos non esse nisi bonos amicosque uirtutum.
Quamquam ergo a nobis et in aliis multis rebus magnisque dissentiant, in hoc tamen, quod modo posui, quia neque parua res est et inde nunc quaestio est, primum ab eis quaero, quibus dis istum cultum exhibendum arbitrentur, utrum bonis an malis an et bonis et malis. sed habemus Platonis sententiam dicentis omnes deos bonos esse nec esse omnino ullum deorum malum. consequens est igitur, ut bonis haec exhibenda intellegantur; tunc enim dis exhibentur, quoniam nec di erunt, si boni non erunt. hoc si ita est - nam de dis quid aliud decet credere? - , illa profecto uacuatur opinio, qua nonnulli putant deos malos sacris placandos esse, ne laedant, bonos autem, ut adiuuent, inuocandos. mali enim nulli sunt di; bonis porro debitus, ut dicunt, honor sacrorum est deferendus. qui sunt ergo illi, qui ludos scaenicos amant eosque diuinis rebus adiungi et suis honoribus flagitant exhiberi? quorum uis non eos indicat nullos, sed iste adfectus nimirum indicat malos. quid enim de ludis scaenicis Plato senserit, notum est, cum poetas ipsos, quod tam indigna deorum maiestate atque bonitate carmina conposuerint, censet ciuitate pellendos. qui sunt igitur isti di, qui de scaenicis ludis cum ipso Platone contendunt? ille quippe non patitur deos falsis criminibus infamari; isti eisdem criminibus suos honores celebrari iubent. denique isti cum eosdem ludos instaurari praeciperent, poscentes turpia etiam maligna gesserunt, Tito Latinio auferentes filium et inmittentes morbum, quod eorum abnuisset imperium, eumque morbum retrahentes, cum iussa conplesset; iste autem illos nec tam malos timendos putat, sed suae sententiae robur constantissime retinens omnes poetarum sacrilegas nugas, quibus illi inmunditiae societate oblectantur, a populo bene instituto remouere non dubitat. hunc autem Platonem, quod iam in secundo libro commemoraui, inter semideos Labeo ponit. qui Labeo numina mala uictimis cruentis atque huiusmodi supplicationibus placari existimat, bona uero ludis et talibus quasi ad laetitiam pertinentibus rebus. quid est ergo quod semideus Plato non semideis, sed deis, et hoc bonis, illa oblectamenta, quia iudicat turpia, tam constanter audet auferre? qui sane di refellunt sententiam Labeonis; nam se in Latinio non lasciuos tantum atque ludibundos, sed etiam saeuos terribilesque monstrarunt. exponant ergo nobis ista Platonici, qui omnes deos secundum auctoris sui sententiam bonos et honestos et uirtutibus sapientium socios esse arbitrantur aliterque de ullo deorum sentiri nefas habent. exponimus, inquiunt. adtente igitur audiamus.
