Caput XIV: De resecando amore laudis humanae, quoniam iustorum gloria omnis in deo sit. huic igitur cupiditati melius resistitur sine dubitatione quam ceditur.
Tanto enim quisque est deo similior, quanto et ab hac inmunditia mundior. quae in hac uita etsi non funditus eradicatur ex corde, quia etiam bene proficientes animos tentare non cessat, saltem cupiditas gloriae superetur dilectione iustitiae: ut, si alicubi iacent quae apud quosque inprobantur, si bona, si recta sunt, etiam ipse amor humanae laudis erubescat et cedat amori ueritatis. tam enim est hoc uitium inimicum piae fidei, si maior in corde sit cupiditas gloriae quam dei timor uel amor, ut dominus diceret: quomodo potestis credere gloriam ab inuicem expectantes et gloriam quae a solo deo est non quaerentes? item de quibusdam, qui in eum crediderant et uerebantur palam confiteri, ait euangelista: dilexerunt gloriam hominum magis quam dei. quod sancti apostoli non fecerunt; qui cum in his locis praedicarent Christi nomen, ubi non solum inprobabatur - sicut ille ait: iacentque ea semper, quae apud quosque inprobantur - , uerum etiam summae detestationis habebatur, tenentes quod audierant a bono magistro eodemque medico mentium: si quis me negauerit coram hominibus, negabo eum coram patre meo, qui in caelis est, uel coram angelis dei, inter maledicta et obprobria, inter grauissimas persecutiones crudelesque poenas non sunt deterriti a praedicatione salutis humanae tanto fremitu offensionis humanae. et quod eos diuina facientes atque dicentes diuineque uiuentes debellatis quodammodo cordibus duris atque introducta pace iustitiae ingens in ecclesia Christi gloria consecuta est: non in ea tamquam in suae uirtutis fine quieuerunt, sed eam quoque ipsam ad dei gloriam referentes, cuius gratia tales erant, isto quoque fomite eos, quibus consulebant, ad amorem illius, a quo et ipsi tales fierent, accendebant. namque ne propter humanam gloriam boni essent, docuerat eos magister illorum dicens: cauete facere iustitiam uestram coram hominibus, ut uideamini ab eis; alioquin mercedem non habebitis apud patrem uestrum, qui in caelis est. sed rursus ne hoc peruerse intellegentes hominibus placere metuerent minusque prodessent latendo, quod boni sunt, demonstrans quo fine innotescere deberent: luceant, inquit, opera uestra coram hominibus, ut uideant bona facta uestra et glorificent patrem uestrum, qui in caelis est. non ergo ut uideamini ab eis, id est hac intentione, ut eos ad uos conuerti uelitis, quia non per uos aliquid estis; sed ut glorificent patrem uestrum, qui in caelis est, ad quem conuersi fiant quod estis. hos secuti sunt martyres, qui Scaeuolas et Curtios et Decios non sibi inferendo poenas, sed inlatas ferendo et uirtute uera, quoniam uera pietate, et innumerabili multitudine superarunt. sed cum illi essent in ciuitate terrena, quibus propositus erat omnium pro illa officiorum finis incolumitas eius et regnum non in caelo, sed in terra; non in uita aeterna, sed in decessione morientium et successione moriturorum: quid aliud amarent quam gloriam, qua uolebant etiam post mortem tamquam uiuere in ore laudantium?
